Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε σκότωσε τον πατέρα της, η Κλικ άφησε το σχολείο για να πάρει μέρος στον αγώνα των ανταρτών για την απελευθέρωση της χώρας. Ηταν 15 χρονών. Χωρίς φαΐ, χωρίς νερό, περπατούσε για μέρες στα βουνά, προκειμένου να περάσει τα σύνορα και να φτάσει στη βάση της Μοζαμβίκης, όπου θα εκπαιδευόταν για έναν χρόνο. Συμμετείχε στο αντάρτικο έως τη σύναψη της ειρηνευτικής συμφωνίας το 1980, κάνοντας περιπολίες συχνά μόνη με ένα σακίδιο στην πλάτη και το όπλο πάνω από το κεφάλι. Παιδί ακόμα, κάθε φορά που καθόταν κάπου να ξεκουραστεί, έβγαζε ένα μικρό σημειωματάριο που πριν φύγει της είχε χαρίσει η δασκάλα της και σημείωνε τα πάντα.
Διόλου τυχαία ήταν η Κλικ Νγκουέρε, που από το 1993 ζει στην Ελλάδα, εκείνη που είχε την ιδέα στα σακίδια που οι γυναίκες του Δικτύου Μεταναστριών «Μέλισσα» ετοιμάζουν για τα παιδιά του Ελαιώνα, να βάλουν μέσα και από ένα σημειωματάριο. «Εμένα μου κράτησε τότε συντροφιά. Πιστεύω ότι θα κάνει το ίδιο και γι’ αυτά. Θα είναι το ημερολόγιο του ταξιδιού τους και μια μέρα θα το δώσουν στα παιδιά τους και αυτά στα δικά τους παιδιά. Οπως έκανα κι εγώ», μας έλεγε χθες το απόγευμα.
Οσο μιλούσε, η Κλικ παρέα με την Ντέμπι από τις Φιλιππίνες και τις άλλες γυναίκες του Δικτύου παραγέμιζαν μπλε σακίδια με φακούς, σφυρίχτρες, αδιάβροχα, μπάρες δημητριακών, κονσέρβες, σετ πρώτων βοηθειών, οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες, σαπούνια, κουκλάκια, ένα ζευγάρι παπούτσια και, βέβαια, σημειωματάρια και στιλό. Ολα τα μέλη του Δικτύου έχουν μεταναστευτική εμπειρία, ξέρουν τι χρειάζεται για το ταξίδι. «Οι περισσότεροι από τους μετανάστες είναι διερχόμενοι από την Ελλάδα, κάθονται 2-3 μέρες το πολύ και φεύγουν», εξηγούν. «Θέλαμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά, σκεφτήκαμε να τους δίνουμε από ένα σακίδιο με τα απαραίτητα για τον δρόμο, αυτά που θα χρειαστούν στο μακρύ τους ταξίδι». Θυμίζουμε ότι η «Μέλισσα», την οποία απαρτίζουν μετανάστριες 40 εθνικοτήτων, ήταν από τις πρώτες οργανώσεις που έδωσε το «παρών» στο Πεδίον του Αρεως στο ξέσπασμα του προσφυγικού ρεύματος. «Είχαμε την ιδέα από πριν, όταν άρχισε να κυκλοφορεί η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν», λέει στα αγγλικά η Ντέμπι Κάρλος Βαλέντσια, η οποία ζει 20 χρόνια στην Ελλάδα και διευθύνει ένα πολυπολιτισμικό σχολείο. «Δεν θέλαμε να αναλωθούμε στη λύπη. Θέλαμε να κάνουμε κάτι με πραγματική αξία».
Η δράση έχει ονομαστεί «Ενα σακίδιο για τον δρόμο» και πραγματοποιείται από κοινού με το «Μαζί για το Παιδί», μια ένωση δέκα οργανώσεων και σωματείων που στόχο έχει την προσφορά βοήθειας σε παιδιά που αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ έχει την υποστήριξη του Συμβουλίου Ενταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων. Οι εθελοντές ετοίμασαν χθες 500 τέτοια σακίδια, που θα μοιραστούν σήμερα στη δομή του Ελαιώνα. Τα προϊόντα αποτελούν προσφορά μεγάλων εταιρειών ή συνεισφορά πολιτών και εθελοντών. Η πρωτοβουλία θα συνεχιστεί όσο υπάρχει ανάγκη, οι διανομές θα συνεχίζονται σε συνεννόηση με τις δομές φιλοξενίας.
Στα νέα τους σακίδια τα παιδιά θα βρουν και από μία κάρτα. Στη μία πλευρά, η «Μέλισσα» τα καλωσορίζει στη γλώσσα τους και στην άλλη πλευρά τα καλεί, όταν φτάσουν με ασφάλεια στον προορισμό τους, να στείλουν στην Αθήνα ένα μήνυμα ότι είναι καλά. Και με ένα μικρό απόσπασμα από τον «Σεβάχ τον Θαλασσινό» τα ξεπροβοδίζουν. «Καλή τύχη!»