Αραγε πόσοι επικροτούν την παραίτηση του Δημήτρη Καμμένου από την κυβέρνηση για τους λόγους για τους οποίους κατηγορήθηκε; Είναι ένα ερώτημα που στις μέρες μας απασχολεί έντονα, καθώς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι προσφέρουν τη δική τους ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας.
Μιλούν για μια «νέα» ελληνική κοινωνία, με ομόκεντρους κύκλους, με αντιθετικές ομάδες, με βαθιές μετατοπίσεις και απρόβλεπτους τριγμούς. Εν ολίγοις, η ανατομία της «νέας» ελληνικής κοινωνίας έχει ως αφετηρία ένα κοινό, μελανό σημείο. Τη διαπίστωση ότι οι αρχές της δημοκρατίας, όπως έως πριν από λίγα χρόνια τις αποδεχόμασταν ως κοινές αξίες, έχουν κλονιστεί. Σήμερα, ολοένα και πιο συχνά διαπιστώνουμε την ευκολία με την οποία ιδέες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις που πλήττουν εμμέσως ή άμεσα την αυτοδιάθεση του ατόμου και την κοινώς αποδεκτή συνθήκη της κοινωνικής συμβίωσης βρίσκουν έδαφος στην κοινωνία και αποδέκτες ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες. Χωρίς έκπληξη πλέον, αλλά πάντα με τεράστια απορία και ανησυχία, παρατηρούμε την αυξανόμενη απήχηση απόψεων που δεν συγκροτούν καν ιδεολογία, αλλά απηχούν απλώς νεφελώδεις και αυθαίρετες ερμηνείες όπως και σπασμωδικούς και κυνικά απλουστευτικούς αφορισμούς για ζητήματα λειτουργίας των θεσμών ή προστασίας του ατόμου.
Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο κοινωνικό τοπίο, η περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου προκαλεί μόνο εκείνους οι οποίοι βρίσκονται έξω από τα όρια αυτής της νεφελώδους συνθήκης. Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει στην κοινωνία την απήχηση και την αποδοχή απόψεων για τις οποίες κατηγορήθηκε ο ολίγων ωρών υφυπουργός, θα βρισκόταν πιθανώς σε αμηχανία με τα αποτελέσματα μίας έστω και πρόχειρης έρευνας. Δεν είναι άσχετο, φυσικά, που πάνω από το 50% του πληθυσμού που προσέρχεται στις κάλπες αισθάνεται άνετα να ψηφίσει υπέρ κομματικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Σαφώς, η ίδια η αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία μεταλλάσσεται διεθνώς και το νέο σχήμα δεν το γνωρίζουμε. Αλλά στη δική μας κοινωνία διαχέεται επιπλέον και η εντύπωση ότι ο αστικός πολιτισμός, ή έστω οι κοινωνικές ομάδες που αυτοπροσδιορίζονταν ως αστοί, διαλύεται για να επανασυντεθεί με άλλες ιεραρχήσεις και εσωτερικές διαβαθμίσεις. Είμαστε σε σημείο βρασμού.