Ακούγοντας κάποια στιγμή την αγαπημένη της Ελλα Φιτζέραλντ να τραγουδάει το « I Love Paris» του Κόουλ Πόρτερ, της ήρθε η ιδέα. Αλλωστε, πέρασαν πολλά χρόνια από την εποχή που η Αθήνα είχε τα δικά της τραγούδια. Μπορεί να μην μοιάζει με το «μικρό γαλάζιο κρίνο», όπως έγραψαν γι’ αυτήν ο Νίκος Γκάτσος και ο Μάνος Χατζιδάκις, οι γειτονιές και οι δρόμοι της να είναι διαφορετικές, όπως τις είδαν ο Οδυσσέας Τσάκαλος στη νυχτερινή «Σταδίου» και ο Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του για το Κολωνάκι, να έγινε «Αθήνα, πόλη που περνάνε όλοι φίνα, κρησφύγετο για πλούσιους, φτωχούς και μαύρο χρήμα…», όπως την τραγούδησαν οι «Goin’ Through», όμως ποιος δεν θέλει να την φανταστεί και πάλι ωραία;
Η Ελλη Πασπαλά ήθελε να μιλήσει γι’ αυτή την πόλη. Και, μπροστά στην επιθυμία να βρει πάλι τις όμορφες γωνίες της, σκέφτηκε ότι το δισύλλαβο «Paris» μπορεί μια χαρά να αντικατασταθεί από το «Athens». Οταν το δοκίμασε, το αποτέλεσμα ηχούσε το ίδιο ωραία… Κι έτσι, αλλάζοντας μία μόνο λέξη, αλλά βασική, γεννήθηκε το «I Love Athens». Κυρίως το αισιόδοξο μήνυμα που ήθελε να στείλει, κόντρα στο δυσάρεστο κλίμα της εποχής. Αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα των τελευταίων έξι χρόνων. Με την Underground Youth Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη, και τη βοήθεια των πρέσβεων του Καναδά και της Γερμανίας, καθώς και του Αερολιμένα Αθηνών, εμφανίστηκαν πριν από λίγες ημέρες στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου εκπλήσσοντας ευχάριστα όσους αναχωρούσαν μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. «Κάθε φορά που κοιτάζω κάτω/ σ’ αυτήν την αιώνια πόλη/ είτε μπλε είτε γκρι οι ουρανοί της/ είτε δυνατές οι ζητωκραυγές της/ είτε σιγανά τα δάκρυά της/ όλο και περισσότερο διαπιστώνω ότι/ αγαπώ την Αθήνα …»
Το τραγούδι έγινε εικόνα από τον Σύλλα Τζουμέρκα και κάνει πια το διαδικτυακό του ταξίδι ενορχηστρωμένο από τον David Lynch, με τη συμβολή του Τάκη Φαραζή. Η αλήθεια στους δρόμους είναι διαφορετική. Σκουπίδια, παραίτηση, επαίτες που αυξάνονται διαρκώς, άστεγοι, λερωμένα με μουντζούρες αγανάκτησης κτίρια. Είναι η δική μας πλευρά. Στα μάτια κάποιων άλλων, όλα αυτά μοιάζουν με δημιουργία. Μια πόλη σε κρίση μπορεί να βρει τη δική της ταυτότητα, εμπνέοντας τους καλλιτέχνες που βρίσκουν στην ασχήμια της μια αυθεντική ομορφιά. Μια πόλη με πολλές αναγνώσεις.