Πριν από δυο-τρία χρόνια τα πράγματα είχαν αρχίσει να φαίνονται τρομερά δυσοίωνα για τη μουσική παραγωγή, τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρύτερο χώρο της ποπ-ροκ σκηνής. Ο ευτελισμός του CD σε συνδυασμό με την κυριαρχία της ηλεκτρονικής κυκλοφορίας έδειχνε να οδηγεί σε μια βιομηχανία παραγωγής σινγκλ και καλλιτεχνών της μιας επιτυχίας, κατάλληλων για να συγκεντρώνουν τα «χτυπήματα» του ΥouTube και τα views του Spotify.
Ευτυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα: λίγο η μόδα των βινυλίων που επανήλθαν και πολύ περισσότερο η αντίδραση των ίδιων των καλλιτεχνών, βοήθησαν ώστε το άλμπουμ, ο θεμέλιος λίθος της μουσικής δουλειάς δηλαδή, να συνεχίσει –ανεξαρτήτως υλικής μορφής– να δημιουργείται με τον τρόπο που γινόταν πάντα. Για του λόγου το αληθές κι επειδή οι εξελίξεις σε αυτούς τους τομείς καθορίζονται συνήθως από «τα πάνω», επιλέγουμε και παρουσιάζουμε 4 εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές, οι οποίες κυκλοφόρησαν όλες μέσα στον Σεπτέμβρη, από σχετικά μέινστριμ καλλιτέχνες.
Λάνα ντελ Ρέι: η Αμερικανίδα ποπ σταρ έχει ακούσει τα πάντα, από τα καλύτερα μέχρι τα πιο προσβλητικά. Η ίδια φροντίζει φυσικά να συντηρεί τον μύθο (;) του «άτακτου» κοριτσιού, όμως αυτά πλέον λίγη σημασία έχουν. Τόσο το περσινό «Ultraviolence» όσο και το πολύ πρόσφατο «Honeymoon» είναι δύο άλμπουμ που καθιερώνουν τη Λάνα στις κορυφές της σύγχρονης ποπ. «We both know that it’s not fashionable to love me/ But you don’t go cause truly there’s nobody for you but me» ξεκινά το ομώνυμο κομμάτι συστήνοντας ένα δίσκο γεμάτο στιχουργική αυτοπεποίθηση, τη συνηθισμένη της τόλμη αλλά και τάσεις αυτοσαρκασμού. Μουσικά, οι εξελίξεις εδώ αφήνουν τον ηλεκτρισμό του «Untraviolence» για μια πιο κινηματογραφική αισθητική, η οποία θυμίζει σκορ ταινίας που εκτυλίσσεται στην εκτυφλωτική Καλιφόρνια. Το εξωτερικό φως ωστόσο δεν αρκεί για να διαλύσει το εσώτερο σκοτάδι. Κομμάτια όπως το κυνικά σέξι «Freak», το «The Blackest Day» και το ανατριχιαστικά διασκευασμένο «Don’t Let Me Be Misunderstood» της Νίνα Σιμόν, μεταφέρουν μια ατμόσφαιρα απειλητική· κάτι βαθιά σάπιο υπάρχει κάτω από τη λαμπερή επιφάνεια.
Συνέχεια με τον Κιθ Ρίτσαρντς. Ο μέγας κιθαρίστας των Rolling Stones δεν χρειάζεται συστάσεις, πόσω μάλλον που στα 72 του είναι ικανός να δημιουργεί άλμπουμ όπως το «Crosseyed Heart», ένα πεντανόστιμο μπλουζ-φολκ μείγμα με μια πρέζα ρέγκε για συμπλήρωμα. Φυσικά σε αυτό το σημείο κανείς δεν περιμένει να ακούσει κάτι πραγματικά καινούργιο· το απόσταγμα ωστόσο της μουσικής ιδιοφυΐας και των γνώσεων του Ρίτσαρντς διακρίνονται καθαρά σε αυτό το σόλο άλμπουμ που αποτελεί απλά το έργο ενός ζωντανού θρύλου.
Νέα δισκογραφική δουλειά παρουσίασε πρόσφατα κι ένας «μαθητής» του Κιθ Ρίτσαρντς. Ο 31χρονος Γκάρι Κλαρκ Τζ. θεωρήθηκε από πολλούς στην αρχή της καριέρας του ο σωτήρας του μπλουζ-ροκ ιδιώματος, ως ο άνθρωπος που θα συνέδεε την πλούσια παράδοση του χώρου με τον ήχο του 21ου αιώνα. Ο ίδιος πάντως φαίνεται να ακολουθεί τον δικό του δρόμο με το «The Story of Sonny Boy Slim», το οποίο αποκαλύπτει, εν είδει αυτοανάλυσης, όλα τα δομικά στοιχεία της μουσικής του παιδείας. Από το κλασικό r’n’b του «The Healing» και το φανκ («Can’t Sleep») μέχρι το γκόσπελ καταβολών «Church» και το «πριόνι» του «Grinder», ο δίσκος φέρει απόλυτα την υπογραφή του δημιουργού του, ο οποίος έκανε μόνος του και την παραγωγή.
Για το τέλος η πιο πρόσφατη κυκλοφορία, αυτή των Dead Weather, ενός από τα μουσικά πρότζεκτ που «τρέχει» ταυτόχρονα ο πολυπράγμων Τζακ Γουάιτ. Οι συγκεκριμένοι πάντως αποτελούν μια all-star ομάδα μουσικών, γεγονός που επιβεβαιώνει και το «Dodge and Burn», ένας δίσκος – ηλεκτρισμένη ονείρωξη, με απεριόριστες live δυνατότητες.