Μια «καινούργια» λέξη έχει γίνει μέρος της καθημερινής πολιτικής ρητορικής. Μια λέξη που έως τώρα ακουγόταν μόνον στο μάθημα αριθμητικής στις τάξεις των δημοτικών κυρίως, τα ισοδύναμα, δεν αφορά πλέον κλάσματα αλλά μέτρα κυβερνητικής πολιτικής.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα ισοδύναμα που αναζητούν με κάθε ευκαιρία κυβερνητικοί παράγοντες αφορούν μέτρα που σκαρφίζονται ώστε να μην εφαρμοστούν άλλα στα οποία είχαν συμφωνήσει! Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιβολή ΦΠΑ σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Συμφώνησαν να εφαρμοστούν, υπολογίζοντας μάλιστα ότι θα αποφέρουν έσοδα πάνω από 150 εκατ. στο Δημόσιο, και τώρα επειδή ξέσπασε πολιτικός θόρυβος που δεν ανέμεναν, αναζητούν άλλον τρόπο για να εισπράξουν το ποσό αυτό…
Κάτι ανάλογο πάει να γίνει με τη φορολογία των αγροτών όπου και πάλι αναζητούν ισοδύναμα που θα αμβλύνουν τις αρνητικές εντυπώσεις στον αγροτικό κόσμο που θα κληθεί (αυτό είναι πρώτη φορά) να πληρώσει φορολογία όπως ο αστικός πληθυσμός…
Το ωραίο είναι ότι ο ΦΠΑ στην εκπαίδευση ήταν το ισοδύναμο άλλου φόρου που ήθελε να επιβάλλει η τρόικα (ή όπως λέγεται) προκειμένου να καλύψει τον στόχο αύξησης των φορολογικών εσόδων. Η αρχική ιδέα ήταν να αυξηθεί ο ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας, που έχει μεγάλη κατανάλωση. Οι διαπραγματευτές της κυβέρνησης θεώρησαν ότι πλήττεται βασικό είδος της λαϊκής κατανάλωσης και πρότειναν να φορολογηθεί μια υπηρεσία που κατά τη γνώμη τους αφορά την ολιγαρχία. Οι έχοντες λοιπόν, πάνε στα ιδιωτικά σχολεία. Ας πληρώσουν!
Από τον θόρυβο που ξέσπασε μετά, κατάλαβαν το ολέθριο λάθος που οφείλεται στη στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας που έχουν και η οποία υπακούει σε ιδεολογικές παρωπίδες…
Οι μεγάλοι «καταναλωτές» της ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν είναι τα παιδιά της ολιγαρχίας που προτιμούν τα 3-4 γνωστά σχολεία. Σε όλα τα υπόλοιπα ιδιωτικά σχολεία φοιτούν παιδιά από οικογένειες που, εξαιτίας του ωραρίου ή για άλλους πρακτικούς λόγους, κάνουν θυσίες για να πάνε τα παιδιά τους σε αυτά τα σχολεία. Σε ακόμα μεγαλύτερη έκταση, το ίδιο γίνεται και στα φροντιστήρια, και ειδικά στην επαρχία όπου όλα τα παιδιά από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου παρακολουθούν φροντιστηριακά μαθήματα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις το φροντιστήριο αρχίζει από το δημοτικό. Και όχι μόνον για ξένες γλώσσες, αλλά για όλα σχεδόν τα μαθήματα του σχολείου!
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που δεν έγινε αντιληπτή επειδή βρίσκεται έξω από τα στερεότυπα της Θεωρητικής Αριστεράς. Η ολιγαρχία, όση έχει απομείνει (!), δεν πλήττεται από τον ΦΠΑ, τα χαμηλά οικονομικά στρώματα συντηρούν τον ευρύτατο τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Αυτή η απόκλιση από την πραγματικότητα είναι το πραγματικό πρόβλημα με την αναζήτηση των ισοδύναμων. Αναζητούμε πηγές φορολογίας με πολιτικά κριτήρια, όχι με ρεαλισμό. Είμαστε έτοιμοι να φορολογήσουμε και πάλι τα μεγάλα αυτοκίνητα που έχουν πλέον εκλείψει, τα μεγάλα σπίτια που είναι πλέον ασύμφορα. Αναζητούμε ισοδύναμα για να πληρώσουν κάποιοι που υποτίθεται ότι έχουν, αλλά οι περισσότεροι δεν υπάρχουν. Και όσοι υπάρχουν έχουν πια λάβει τα μέτρα τους.
Η αγωνία για τα ισοδύναμα είναι αποτέλεσμα της κακής προετοιμασίας των διαπραγματεύσεων, αλλά και της στρεβλής εικόνας της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και δεν αποδίδει παρά μόνον ως πολιτικό σύνθημα. Είναι ένα επιπλέον άλλοθι.