Η πορεία προς την εκλογή του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ήδη εισήλθε στην τελική της φάση και πρέπει να απαντηθούν από τους υποψηφίους ορισμένα καίρια ζητήματα για το μέλλον και την πορεία της παράταξης. Η απάντηση επί των ζητημάτων αυτών θα διευκολύνει τους ψηφοφόρους να τοποθετηθούν όχι με βάση απολίτικα χαρακτηριστικά (νέος – παλιός) ούτε με βάση αντιθετικά χαρακτηριστικά (αντι-Τσίπρας) αλλά κυρίως με βάση μία βαθιά πολιτική συζήτηση για τα στρατηγικά και τακτικά ζητήματα που έχουμε ως παράταξη ενώπιόν μας.
Ζήτημα 1ο: Τίθεται ζήτημα ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού; Κατά την άποψή μου, όχι. Και εδώ δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα σε μία διακήρυξη αρχών που μπορεί να αλλάζει, αντιμετωπίζοντας νέες προκλήσεις που τυχόν ανακύπτουν, και στην αναθεώρηση των ιδεολογικών αρχών αυτών καθεαυτών.
Η Δεξιά υπερασπίζεται διαχρονικά τις αξίες του Εθνους και της Ελευθερίας. Αυτό δεν αλλάζει και δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης.
Οπως επίσης δεν πρέπει να λειτουργεί παραπλανητικά και η συζήτηση να πάμε «κέντρο» ή να πάμε «δεξιά». Η Νέα Δημοκρατία είναι κεντροδεξιό κόμμα και έτσι πρέπει να παραμείνει. Ενα κεντροδεξιό κόμμα έχει κεντρώους, έχει και δεξιούς. Αλλο το ζήτημα ότι οφείλουμε, όχι στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά στην κοινωνία, να αποενοχοποιήσουμε τη Δεξιά από τα άγη που της έχει προσάψει η Αριστερά. Αυτό όμως συνδέεται όχι με αλλαγή πορείας αλλά με πολυδιάστατη ιδεολογική και πολιτική δουλειά.
Αντί για συζήτηση σημειολογική ή ιστορική, περισσότερο νόημα έχει να συνδεθεί η συζήτηση αυτή με προγραμματικά σημεία: τι λένε οι υποψήφιοι για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη ρύθμιση στην αγορά εργασίας, για το εκπαιδευτικό σύστημα; Θα έβλεπαν στο σύστημα υγείας την κατανομή του κρατικού προϋπολογισμού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ανάλογα με τις επιλογές των ασθενών; Τι λένε για το μεταναστευτικό και την πολιτική ασύλου; Ετσι θα διαπιστωθούν οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις επί του πραγματικού πεδίου, επί των πραγματικών ζητημάτων της κοινωνίας και της οικονομίας, και όχι σε αντιπαραθέσεις καθαρά θεωρητικού χαρακτήρα. Οχι ότι και αυτές δεν έχουν αξία, αλλά μάλλον οι πολίτες προσδοκούν κάτι πιο προγραμματικό και συγκεκριμένο, παρά πιο γενικές, αφηρημένες και θεωρητικές διαιρέσεις.
Ζήτημα 2ο: Οι υποψήφιοι πρέπει να τοποθετηθούν πάνω σε κεντρικά στρατηγικά ζητήματα και κυρίως ως προς το αν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να υπάρξει η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα ιδεών, αν αποτελεί πολιτική προτεραιότητά τους η ανάληψη του αγώνα εναντίον της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, ώστε να χαραχθεί ένας δρόμος προς την Ελευθερία, μία προοπτική που θα κάνει την Ελλάδα τη χώρα με τις περισσότερες ελευθερίες στην Ευρώπη, μία χώρα με την πιο ανταγωνιστική οικονομία στην Ευρώπη.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει βαθιά κοινωνική αλλαγή, αλλαγή στις καρδιές και στα μυαλά των πολιτών, χωρίς τους οποίους κανένα πολιτικό σχέδιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Αρα μία τέτοια στρατηγική προϋποθέτει μακροχρόνιες και διαρκείς δράσεις στην κατεύθυνση της μάχης των ιδεών.
Δεύτερο στρατηγικό ζήτημα είναι αυτό των κοινωνικών συμμαχιών: η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να εκπροσωπήσει με συνέπεια τη μεσαία τάξη, την επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, να αγωνιστεί για να διαμορφώσει μία στρατηγική συμμαχία μεταξύ των επιχειρήσεων και των εργαζομένων σε αυτές. Και, τέλος, να συμμαχήσει με τα πιο αξιόλογα και υπεύθυνα τμήματα του Δημοσίου, δίνοντάς τους ευκαιρίες να εξελιχθούν και να αναμορφώσουν τον δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να εγγυηθεί ένα αποτελεσματικό δίκτυο κοινωνικής προστασίας για να σταθεί αλληλέγγυα στα πιο δοκιμαζόμενα τμήματα της κοινωνίας μας. Οι υποψήφιοι πρέπει να μιλήσουν για τις θέσεις τους και τις προτεραιότητές τους στα ζητήματα αυτά.
Ζήτημα 3ο: Οι υποψήφιοι θα πρέπει να απαντήσουν στο τακτικό ζήτημα τι είδους αντιπολίτευση θα ασκήσουν: Θα είναι μία σθεναρή, μαχητική αντιπολίτευση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο; Θα αναδείξουν τις αντιφάσεις του, θα καταθέσουν αναλυτικές προτάσεις, θα διαμορφώσουν συνθήκες αντίστασης σε πολιτικές που κομματικοποιούν τη Διοίκηση, που αποδομούν το έργο που έκαναν προηγούμενες κυβερνήσεις, για παράδειγμα, στην Παιδεία.
Και τέλος, ζήτημα 4ο, αυτά τα παραπάνω να εκφραστούν στο οργανωτικό επίπεδο, το κόμμα να ανοίξει, οι οργανώσεις να δουλεύουν πολιτικά, να αποκτήσουν πραγματική δύναμη, να λαμβάνουν καθοριστικές αποφάσεις. Ο διάλογος να κατέβει στη βάση, όχι φιλολογικά, αλλά πραγματικά, για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να παραχθούν πολιτικά αποτελέσματα. Το κόμμα θα πρέπει να ανοιχτεί σε ρεύματα ιδεών, σε πρωτοπόρες ιδέες, χωρίς να φοβάται ότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει στην ενότητά του. Αρα να οικοδομηθεί μία κουλτούρα εσωκομματικού διαλόγου με βαθιά συνείδηση της σημασίας αυτής της δυνατότητας ανταλλαγής απόψεων.
Αυτά είναι ζητήματα που θέλουν θάρρος και τόλμη, επιμονή και υπομονή, μαχητικότητα. Και είμαι σίγουρος ότι οι υποψήφιοί μας διαθέτουν όλα αυτά τα χαρίσματα.
* Ο κ. Μ. Βορίδης είναι βουλευτής Αττικής