Η τραγική ιστορία της Rosemary Kennedy

Η τραγική ιστορία της Rosemary Kennedy

6' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αγαπούσε τις δαντελένιες λεπτοµέρειες στα ρούχα και συνήθιζε να στολίζει µε λουλούδια τα µαλλιά της. Λάτρευε τη µουσική και το χορό. Τα καλοκαίρια, στο Hyannis Port, περνούσε ώρες ολόκληρες στην παραλία, είτε κολυµπώντας είτε διαβάζοντας περιοδικά µε κουτσοµπολιά για τους σταρ του Χόλιγουντ. Στο ηµερολόγιό της έγραφε τα όνειρά της, για µακρινά ταξίδια και πάρτι µε όµορφα αγόρια, αλλά και το πόσο µόνη και καταπιεσµένη ένιωθε. Ηταν ένα κορίτσι γεµάτο ζωντάνια. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια της έγκλειστη σε µοναστήρια και ψυχιατρικές κλινικές. Η ζωή της καταστράφηκε όχι τόσο εξαιτίας της άγνοιας και του φόβου του πατέρα της -που αποφάσισε να της γίνει λοβοτοµή- αλλά, κυρίως, εξαιτίας της φιλοδοξίας και του πάθους για εξουσία µιας ολόκληρης οικογένειας. Τη συγκλονιστική ιστορία της Ρόζµαρι Κένεντι, της επί δεκαετίες «εξαφανισµένης» αδελφής του JFK, αφηγούνται δύο βιβλία που αυτές τις µέρες κυκλοφορούν στις ΗΠΑ: «The Missing Kennedy» της Elizabeth Koehler-Pentacoff και «Rosemary: The Hidden Kennedy Daughter» της Kate Clifford Larson.

Ενα αλλιώτικο µωρό

Τρίτο παιδί -και πρώτη κόρη- της Ρόουζ και του Τζόζεφ Κένεντι, η Ρόζµαρι γεννήθηκε τον Σεπτέµβριο του 1918, όταν η Ισπανική Γρίπη θέριζε τις Ηνωµένες Πολιτείες. Ο τοκετός ήταν δύσκολος. O γιατρός άργησε να φτάσει. Στέρησε η καθυστέρησή του από το βρέφος το απαραίτητο οξυγόνο την κρίσιµη στιγµή; Κανείς δεν ξέρει µε σιγουριά. Οµως η µητέρα της, µε το που την πήρε για πρώτη φορά στην αγκαλιά της, διαισθάνθηκε ότι αυτό το µωρό ήταν διαφορετικό. «Σπάνια έκλαιγε. Μόνο µας κοίταζε µε τα µεγάλα καστανά µάτια της», έγραψε η Ρόουζ στην αυτοβιογραφία της. «Καθώς µεγάλωνε, µέρα µε τη µέρα συνειδητοποιούσαµε πόσο αργή ήταν σε όλα. ∆υσκολευόταν απίστευτα να µάθει οτιδήποτε. Ακόµη κι όταν άρχισε να περπατάει, δεν µπορούσε καν να ανεβεί στο έλκηθρό της. Οταν πήγε στο σχολείο, το να γράψει έστω και µερικές λέξεις ήταν για εκείνη µαρτύριο».

Οι µαθησιακές δυσκολίες της κόρης τους και η αδυναµία της να συνυπάρξει µε τους συµµαθητές της (ήταν ανεξήγητα επιθετική) οδήγησαν το ζευγάρι στην απόφαση να µην την αφήσουν να συνεχίσει το σχολείο προσέλαβαν ειδικούς δασκάλους για µαθήµατα κατ’ οίκον. Η Ρόζµαρι ήταν µόλις 8 ετών τότε. Μέχρι την αρχή της εφηβείας της, οι επιδόσεις της στη γραφή και την ανάγνωση ήταν απογοητευτικές, αλλά µπορούσε να κάνει νοερές προσθέσεις µέχρι και τριών τριψήφιων αριθµών! Η διαφορετικότητά της όµως παρέµενε, ως φαίνεσθαι, «αγκάθι» για την οικογένεια.

Οι γονείς της απευθύνθηκαν στο Τµήµα Ψυχολογίας του Πανεπιστηµίου Χάρβαρντ. Επειτα από µια σειρά τεστ, η διάγνωση ήταν σαφής: «Η κόρη σας είναι διανοητικώς καθυστερηµένη και πρέπει να µπει σε ίδρυµα». Το 1931, σε ηλικία 13 ετών, η Ρόζµαρι στέλνεται στη Μονή της Ιεράς Καρδιάς, στο Ελµχαρστ. Εκεί η αποµόνωσή της συνεχίζεται. Παρακολουθεί µαθήµατα χωριστά από τα άλλα παιδιά. Οι Κένεντι, πάντως, για να δείξουν την ευγνωµοσύνη τους για τη «φροντίδα» που της προσφέρουν, χαρίζουν στο µοναστήρι ένα καινούργιο γήπεδο τένις…

Ντεµπιτάντ στο Μπάκιγχαµ

Μόλις έκλεισε τα 18, η νεαρή Κένεντι επέστρεψε στο σπίτι. Η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί – διόλου ανεξήγητο µε όσα είχε υποστεί έγκλειστη όλα αυτά τα χρόνια. Παρά ταύτα, το οικογενειακό περιβάλλον και η επαφή µε τα αδέλφια της, που υπεραγαπούσε, της έκαναν καλό. Μέρα µε τη µέρα, γινόταν ολοένα και πιο «φυσιολογική». Τον Ιανουάριο του 1938, όταν ο Τζόζεφ τοποθετείται πρέσβης των ΗΠΑ στο Λονδίνο, εκείνη είναι τρισευτυχισµένη που θα ταξιδέψει στη Βρετανία. Η οικογένεια εγκαθίσταται σε µια πολυτελή κατοικία µε θέα στο Χάιντ Παρκ. Τα κορίτσια αρχίζουν µαθήµατα χορού. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, η Ρόζµαρι και η µικρότερη αδελφή της, Καθλίν, εµφανίζονται στο χορό των ντεµπιτάντ στο Μπάκιγχαµ, ενώπιον του βασιλιά Γεωργίου VI. Τις επόµενες µέρες, ο αγγλικός και ο αµερικανικός Τύπος εκθειάζουν την οµορφιά της δεσποινίδας Κένεντι, που ήταν εντυπωσιακή µέσα στη σατέν τουαλέτα της µε τα ασηµένια φινιρίσµατα και το τούλι στους ώµους. Στις σχετικές φωτογραφίες, η Ρόζµαρι κρατάει ένα µπουκέτο από λευκά κρινάκια και λάµπει από χαρά…

Το ξέσπασµα του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου φέρνει νέες ανατροπές. Την άνοιξη του 1940, όταν ο Χίτλερ απειλεί ότι τα στρατεύµατά του θα εισβάλουν στη Βρετανία, οι Κένεντι περνούν ξανά τον Ατλαντικό, για να επιστρέψουν στην πατρίδα. Η Ρόζι -όπως είναι το χαϊδευτικό της- είναι πια 22 ετών. Οι καµπύλες της, η έντονη σεξουαλικότητά της και το διαρκώς αυξανόµενο ενδιαφέρον της για τους άνδρες ανησυχούν τους γονείς της. Κι αν… επωφελούνταν κάποιος από όσους την περιτριγύριζαν; Κι αν έµενε έγκυος; Το σκάνδαλο θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες στη φήµη της οικογένειας αλλά και στην πολιτική καριέρα του Τζον, που είχε ήδη δροµολογηθεί.

Ο πάτερ φαµίλιας δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ: η κοπέλα πήρε και πάλι το δρόµο για το µοναστήρι. Αλλά δεν έµελλε να µείνει πολύ. Οι καλόγριες σύντοµα ειδοποίησαν ότι σχεδόν κάθε βράδυ «το έσκαγε για να συναντήσει άνδρες». Την έστειλαν, λοιπόν, ξανά στο σπίτι όπου, στην πραγµατικότητα, έµενε φυλακισµένη, χωρίς να της επιτρέπεται να πάει οπουδήποτε χωρίς επίβλεψη. Οι συνθήκες πυροδότησαν άλλη µία επιδείνωση: η Ρόζµαρι διεκδικούσε το δικαίωµα να ζήσει ελεύθερη, όπως τα αδέλφια της. Ούρλιαζε σαν άγριο ζώο. Επεφτε στο πάτωµα και χτυπιόταν. Τα ξεσπάσµατά της άρχισαν να οδηγούν σε σοβαρές κρίσεις, οι οποίες διαγνώστηκαν ως επιληψία.

Κρυφά από τη γυναίκα του και τα υπόλοιπα παιδιά του, ο πατέρας της την πήγε για εξέταση στον Γουόλτερ Φρίµαν, νευρολόγο – ψυχίατρο και καθηγητή στο Πανεπιστήµιο George Washington. Ο «ειδικός» συµπέρανε ότι η αιτία όλων αυτών ήταν η οξεία κατάθλιψη. Πρότεινε, µάλιστα, µια νέα µέθοδο, την προµετωπιαία λοβοτοµή, που θα εξαφάνιζε την οργή της και θα την έκανε ξανά ήρεµη και χαρούµενη, όπως διαβεβαίωνε. Απέκρυψε, όµως, το ότι ο ίδιος είχε πραγµατοποιήσει τη συγκεκριµένη επέµβαση µόνο σε πτώµατα! Ο Τζόζεφ έδωσε τη συγκατάθεσή του. Και το κοντέρ της ζωής της Ρόζµαρι… µηδενίστηκε. Το 1941. Στα 23 της χρόνια.

Είκοσι χρόνια στα… αζήτητα

Μετά την επέµβαση, τίποτα δεν υπήρχε που να θύµιζε την όµορφη, χαµογελαστή κοπέλα που ονειρευόταν να γνωρίσει τον κόσµο. Η αριστερή πλευρά της είχε παραλύσει, δεν µπορούσε να χρησιµοποιήσει ούτε τα δάχτυλά της. Το κεφάλι της θα έγερνε µονίµως στο εξής, σχεδόν θα ακουµπούσε στον ώµο της. ∆εν µπορούσε να µιλήσει. Εβγαζε µόνο άναρθρες κραυγές. Μεταφέρθηκε σε ιδιωτική ψυχιατρική κλινική στη Νέα Υόρκη. Ο πατριάρχης της δυναστείας των Κένεντι ποτέ δεν αποκάλυψε σε κανέναν τι είχε συµβεί. Ούτε καν στη σύζυγό του. Είπε ψέµατα ότι η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί ραγδαία και ότι οι γιατροί συνέστησαν τον εγκλεισµό της χωρίς επισκέψεις που θα µπορούσαν να την επηρεάσουν. Και η υπόλοιπη οικογένεια, παραδόξως, αρκείται σ’ αυτό το σενάριο.

Για τα επόµενα είκοσι χρόνια κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, δεν θα αναζητήσει τη «χαµένη» Κένεντι. Κανείς δεν θα µάθει ότι στο ψυχιατρείο η Ρόζµαρι έπρεπε, σαν µωρό, να διδαχθεί από την αρχή τα βασικά: να περπατάει, να ντύνεται, να πλένει τα δόντια της. Ούτε ότι το 1949 κακοποιήθηκε σεξουαλικά. Και αυτό το µυστικό ο πατέρας της θα το κρατήσει καλά κρυµµένο – όπως την ίδια.

Η δεκαετία του ’50 τη βρίσκει σε άλλο άσυλο, στο Ουισκόνσιν. Εκεί, τη φροντίδα της αναλαµβάνει µια καλόγρια, η Αδελφή Πάουλους, που µε την αγάπη και την υποµονή της καταφέρνει να κερδίσει την εµπιστοσύνη της. «Από το βλέµµα της και µόνο καταλάβαινε τι ήθελε να πει, τι είχε ανάγκη», λέει η Elizabeth Koehler-Pentacoff, συγγραφέας ενός από τα δύο νέα βιβλία, η οποία είχε πληροφορίες από «πρώτο χέρι»: η Πάουλους ήταν θεία της.

Ο Τζόζεφ Κένεντι πεθαίνει το 1969. Μόνο τότε, όπως υποστηρίζει η σύζυγός του στην αυτοβιογραφία της, η ίδια µαθαίνει την αλήθεια – βλέποντας τις µηνιαίες καταθέσεις χρηµάτων στο λογαριασµό του ασύλου. Αποφασίζει να επισκεφθεί την κόρη της. Οσοι ήταν παρόντες στη συνάντησή τους συγκλονίστηκαν βλέποντας τη Ρόζµαρι να τρέχει προς το µέρος της µητέρας της και να αρχίζει να τη χτυπά µε γροθιές στο στήθος, ουρλιάζοντας. ∆εν είχε ξεχάσει. ∆εν µπορούσε να συγχωρήσει…

Η άλλη συγγραφέας, Kate Clifford Larson, υποστηρίζει ότι είχε προηγηθεί µια επίσκεψη του Τζον Κένεντι, το 1959. Αλλά κανείς δεν µπορεί να την επιβεβαιώσει. Μέχρι το τραγικό τέλος τους, ούτε ο Τζον ούτε ο Ρόµπερτ -και, φυσικά, ούτε οι γυναίκες τους- την είδαν ξανά. Μόνο δύο από τα µικρότερα αδέλφια της της έδωσαν, έστω και καθυστερηµένα, λίγη από τη στοργή που τόσο στερήθηκε: ο Τεντ και η Γιούνις, που µε αφορµή την τραγική ιστορία της ίδρυσε τους Special Olympics…

Τη δολοφονία του αδελφού της η Ρόζµαρι την πληροφορήθηκε από την τηλεόραση. ∆εν αντέδρασε. Πώς θα µπορούσε; Αφού δεν τον αναγνώριζε πια. Η Αδελφή Πάουλους πέθανε το 1996, σε ηλικία 86 ετών. Η Ρόζµαρι έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2005. Η τελευταία φωτογραφία της τη δείχνει να κοιµάται σε µια πολυθρόνα, αγκαλιά µε τα χριστουγεννιάτικα δώρα της… ≠

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή