Αυτόφωτος μέσα στον σκανδιναβικό γαλαξία της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Χένινγκ Μανκέλ αναφύεται ωστόσο σαν ένα οικείο, αναγνωρίσιμο και ίσως αναγκαίο, μέσα στην ιδιοσυγκρασιακή του ιδιαιτερότητα, κομμάτι του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο θάνατός του, χθες, που τον βρήκε στα 67 του χρόνια, νικημένο από τον καρκίνο, προκάλεσε αίσθηση διεθνώς καθώς τα μυθιστορήματά του, με ήρωα τον επιθεωρητή Κουρτ Βαλάντερ, του είχαν χαρίσει φήμη και ένα πιστό κοινό. Είχε την ικανότητα να χτίζει τις υποθέσεις του γήινες, με βάθος, σκοτεινές και πολύπτυχες, όμως αυτό που τον χαρακτήριζε δεν ήταν η ίδια η αφήγηση ή η πλοκή, αλλά αυτό που διαισθανόταν ο αναγνώστης: η διεισδυτική ματιά του Μανκέλ χρησιμοποιούσε ως πρόσχημα την υπόθεση για να μιλήσει για κάτι περισσότερο περίπλοκο και οπωσδήποτε πιο σκοτεινό. Υπήρχε μια υπόγεια στρώση που τάραζε και καθησύχαζε ταυτόχρονα.
Ο Χένινγκ Μανκέλ, πολυμεταφρασμένος και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, υπήρξε ένας άνθρωπος του μεταπολεμικού Βορρά. Δύσκολο να αποδεσμεύσει κανείς το υλικό βάρος της ιστορικής συνθήκης που διαμορφώνει συνειδήσεις, αν και δεν είναι απόλυτο. Ωστόσο, ο Μανκέλ, εγγονός συνθέτη, γιος δικαστή, παντρεμένος με την κόρη του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, με δράση στην Αφρική και στις ανθρωπιστικές οργανώσεις, αριστερός και ανθρωπιστής, υπήρξε ένας πνευματικός ακτιβιστής που γεννήθηκε από το πνεύμα της νέας Ευρώπης μετά το 1945.
Η Σκανδιναβία, προωθώντας τη δική της εκδοχή του κοινωνικού κράτους, διαμόρφωσε έναν ισχυρό κορμό στην Ευρώπη των μεταπολεμικών δεκαετιών. Ο Χένινγκ Μανκέλ δεν έπαυε να θέτει ερωτήματα μέσα από το πολύπτυχο έργο του (αστυνομικά, παιδικά, θέατρο, σενάρια) όχι μόνο για τη σουηδική κοινωνία, που θεωρούσε πλέον παρακμιακή, αλλά για τον ίδιο τον εαυτό, στη σκοτεινή εκδοχή του.