Ενώ περιμένουν να εξεταστούν οι αιτήσεις τους για άσυλο, ο Abdul από την Υεμένη, ο Farid από το Ιράν και ο Brian από το Καμερούν αγωνίζονται να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή, στην πόλη Bad Belzig του Βραδεμβούργου. Οι καθημερινές τους εμπειρίες στις δημόσιες υπηρεσίες, τους δρόμους και στους χώρους κοινωνικοποίησης τούς φέρνουν ξανά και ξανά αντιμέτωπους με το ανέφικτο της ανθρώπινης επικοινωνίας, καθώς συχνά αδυνατούν να καταλάβουν τους γύρω τους ή να γίνουν κατανοητοί. Με ευαισθησία, διεισδυτικότητα και χιούμορ, οι σκηνοθέτιδες Antje Kruska και Judith Keil παρακολουθούν τις παράλληλες πορείες των τριών ηρώων τους που, μολονότι κατοικούν στην ίδια εστία, δεν συναντιούνται ποτέ. Βραβευμένο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Λειψίας, το φιλμ «Γη εν όψει» προβάλλεται απόψε στις 8.30 στο Goethe-Institut στο πλαίσιο του κύκλου «Λεπτές γραμμές». Με αφορμή τον ερχομό της στην Αθήνα για να παραστεί στην προβολή, η Antje Kruska μίλησε στην «Κ» για την ταινία, τα βιώματα των προσφύγων στη Γερμανία και τα μελλοντικά σχέδια του σκηνοθετικού διδύμου (οι δυο τους συνεργάζονται από το 1999).
«Πριν από μερικά χρόνια, ενώ αναζητούσαμε το θέμα ενός σύντομου τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ, μάθαμε ότι υπάρχουν κέντρα για αιτούντες άσυλο στη μέση του πουθενά, στην επαρχία του Βραδεμβούργου. Αυτό που ανακαλύψαμε μας προβλημάτισε, γιατί είδαμε ότι άνθρωποι από όλον τον κόσμο είχαν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους, χωρίς να έχουν ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον». Το αρχικό φιλμ εξελίχθηκε στο μεγάλου μήκους «Γη εν όψει», το οποίο εκτυλίσσεται στο Bad Belzig, «μια μικρή πόλη, αλλά συμπαθητική και ανοιχτόμυαλη. Οι τρεις ήρωές μας έχουν διαφορετικό παρελθόν και διαφορετικές προσωπικότητες, έτσι μπορέσαμε να αναδείξουμε τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους είναι δυνατόν να “αντιμετωπίσει” κάποιος τις δημόσιες υπηρεσίες».
Το ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε το 2013, όμως δύο χρόνια αργότερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. «Κατά μία έννοια, οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί από τότε, γιατί άλλαξε η σχετική νομοθεσία», υποστηρίζει η σκηνοθέτις. «Αλλά το πρόβλημα της ενσωμάτωσης, η σύγκρουση ανάμεσα στη νοσταλγία για την πατρίδα και την επιθυμία να ένταξης σε μια νέα κοινωνία σε συνδυασμό με το αίσθημα της έλλειψης αποδοχής… αυτά παραμένουν». Η θετική στάση απέναντι στους νεοαφιχθέντες εξακολουθεί να κυριαρχεί «σε ένα μεγάλο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας». Πιθανότατα, όμως, «θα αντιμετωπίσει προκλήσεις τα επόμενα χρόνια», αφού ορισμένοι Γερμανοί «αισθάνονται ότι ούτε οι ίδιοι είναι προνομιούχοι και δεν μπορούν να αντέξουν άλλο βάρος», συνεχίζει, αναγνωρίζοντας ότι «μάλλον είναι ανθρώπινο να μην είσαι απόλυτα ανοιχτόμυαλος κάθε στιγμή». Σε κάθε περίπτωση, «θα έλεγα ότι το χιούμορ είναι καλό φάρμακο σε όλες τις περιπτώσεις». Παράλληλα, «είναι σημαντικό να προσφέρουμε στους ανθρώπους που φτάνουν στη χώρα μας την ευκαιρία να αναπτύξουν νέους, ρεαλιστικούς στόχους και προοπτικές το συντομότερο, έτσι ώστε να μην παραπλανούνται από τις δικές τους προκαταλήψεις».
Το νέο, επερχόμενο φιλμ των Antje Kruska και Judith Keil θίγει παρόμοια ζητήματα, καθώς εστιάζει σε μια μουσουλμανική κοινότητα του Βερολίνου. «Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε ζουν στη Γερμανία για δεκαετίες ή γεννήθηκαν εκεί, αλλά η πολιτισμική σύγχυση, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η αποτυχία ένταξης και η νοσταλγία εξακολουθούν να διαμορφώνουν τις συνθήκες ζωής τους».