Ενα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα η αλαζονεία, σύνορα, θρησκείες, φυλές δεν γνωρίζει. Κεκαλυμμένη ή κραυγάζουσα, προϊόν ενσυνείδητης έκφρασης ή έμφυτη παραμυθία, με πομπούς είτε ευφυείς είτε βλάκες, άλλοτε προσοδοφόρα κι άλλοτε καταστροφική, σπανίως γιατρεύεται εκουσίως. Οταν μάλιστα φοράει μανδύα σεμνότητας και ταπεινότητας, μόνον σε διεισδυτικές ματιές ξεγυμνώνεται. Ματιές επίσης αλαζόνων.
Μην πάει το μυαλό σε νύξεις για πρόσωπα του στενάχωρου δημόσιου βίου μας. Αν ήδη μειδιάτε, αυτήν τη φορά αστοχήσατε. Δεν φωτογραφίζω τον πολυσχιδή πολιτευτή, πλαστογραφημένο επισκέπτη της στήλης, Ιλαρίωνα Καρούμπαλο, που σε όλους όλο και κάποιον θυμίζει. Προς τιμήν του πάντως, ο Ιλαρίων είναι ανεκτικός σε κάθε είδους κριτική. Αραγε από αλαζονεία; Μιλάω για τον Πορτογάλο «special one», τον Ζοζέ Μουρίνιο, αυτό το εμβληματικό πρότυπο των απανταχού αλαζόνων. Ιδού δόξης στάδιον λαμπρόν όταν το θράσος και η αυτοπεποίθηση συντονίζονται με τις ικανότητες και την εργατικότητα. Στα αζήτητα ως ποδοσφαιριστής, χρησίμευε ως μεταφραστής ενός κορυφαίου προπονητή και σπάνιας ποιότητας ανθρώπου, του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον. Ο Ζοζέ ρούφαγε γνώσεις και εμπειρίες σαν σφουγγάρι. Η εκτίναξή του ιλιγγιώδης, αναλάμβανε συλλόγους κι έφτιαχνε ομαδάρες με μέταλλο νικητή, οι Κροίσοι ιδιοκτήτες έπεφταν στα πόδια του καθιστώντας τον Μίδα των πάγκων. Αρχιμάστορας στη διαχείριση του (πανάκριβου) μετά την καταξίωσή του έμψυχου υλικού, προφύλασσε τα νώτα του προκρίνοντας στο γήπεδο το αντιδημοφιλές πλην δοκιμασμένο παντού δόγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Ζοζέ έπειθε τoυς πάντες –πολύτιμο εφόδιο στην εργαλειοθήκη ηγετών η δύναμη της πειθούς– ότι χωρίς αυτόν η ομάδα θα ήταν παλάτι χτισμένο στην άμμο. Κι όταν έρχονται τα μες στη ζωή στραβοπατήματα; Ο σεφ Μουρίνιο ξέρει. Στο κάδρο ευθυνών χωρούν όλοι και όλα, πλην ενός. Χαρακτήρας φύσει επιθετικογενής εκτός αγωνιστικών πλάνων, εσχάτως που η πρωταθλήτρια ομάδα του Τσέλσι εισπράττει απανωτά ντροπιαστικά χαστούκια, ο Ζοζέ αποστομώνει με ρεσιτάλ αυτογνωσίας φίλους και (πολλούς) εχθρούς: «Nα διώξουν τον καλύτερο προπονητή που είχαν ποτέ στην ιστορία τους; Υπάρχουν λίγοι πολύ καλοί στον κόσμο. Εγώ είμαι λίγο παραπάνω από αυτούς».
Το σύνδρομο Μουρίνιο, επί τo ελληνικότερον «για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι», καταδυναστεύει τη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα στη χώρα μας από αμνημονεύτων χρόνων σαν μεταδοτική από γενιά σε γενιά εθνική νόσος· πρώτο σύμπτωμα η ασυνεννοησία που μπαινοβγαίνει στα σύνορα ενός άοπλου εμφυλίου. Νησίδες ατομικής αυτοκριτικής, αβαθμολόγητης ειλικρίνειας, χάνονται σε έναν αλληλοτροφοδοτούμενο ωκεανό συλλογικών, χρόνιων τραγικών ευθυνών φυσικά πάντα «των άλλων». Ο αλαζών Ζοζέ μπροστά στην τροπαιοθήκη τoυ ξεφυλλίζει για πολλοστή φορά την προσωπική του βίβλο, διαβάζοντας φωναχτά μια ρήση: Οι νέοι παίκτες είναι σαν το καρπούζι. Μόνον όταν το ανοίξεις μαθαίνεις εάν η επιλογή σου βγει σε καλό.