Η Ρωσία έχει ξεκάθαρο στόχο στη Συρία – να στηρίξει τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ – και όσα άλλα απορρέουν απ’ αυτή την επιλογή μπορεί να είναι εξίσου σημαντικά αλλά είναι δευτερεύοντα. Η Τουρκία έχει και αυτή ένα κύριο μέλημα – να αποδυναμώνει συνεχώς τους Κούρδους εντός και εκτός των εδαφών της. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σύγχυση – θέλουν να καταστρέψουν το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος, αλλά δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε αυτό τον στόχο επειδή δεν θέλουν να ωφελήσουν τον Σύρο πρόεδρο, αλλά ούτε να δυσαρεστήσουν την Τουρκία με το να αξιοποιήσουν τους Κούρδους, οι οποίοι αποτελούν τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών.
Ετσι, μέσα σε λίγες μέρες η Ρωσία κατέστη πρωταγωνίστρια στο νέο κεφάλαιο του δράματος της Συρίας· η Τουρκία απειλείται από την παρουσία ακραίων Ισλαμιστών που διαφεύγουν στα εδάφη της από τη Συρία· ο Ασαντ προσπαθεί να ανακτήσει χαμένα εδάφη· το Ιράκ ζητεί και αυτό ρωσική παρέμβαση· οι Αμερικανοί ξιφουλκούν ότι η Μόσχα θα πληρώσει για τη δυναμική είσοδο στο συριακό δράμα. Οι Αμερικανοί, βεβαίως, έχουν μάθει το κόστος της ανάμειξης σε τέτοιες διενέξεις: η απόσταση που κράτησε ο Μπαράκ Ομπάμα από τη Συρία, εξάλλου, είναι αποτέλεσμα της καταστροφικής εισβολής στο Ιράκ το 2003. Αλλά και η εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν το 2001, ενώ τότε μπορούσε να δικαιολογηθεί ως απάντηση σε εχθρό που εξαπέλυσε τρομοκρατική επίθεση εναντίον τους, έχει εξελιχθεί στον μακρύτερο πόλεμο στην ιστορία της Αμερικής και δεν φαίνεται να έχει τέλος. Το πρόσφατο τραγικό λάθος της επίθεσης σε νοσοκομείο των Ιατρών Χωρίς Σύνορα στο Κουντούζ από Αμερικανούς αποδεικνύει, επίσης, τους κινδύνους που απορρέουν από τον βομβαρδισμό στόχων εξ αποστάσεως. Ισως γι’ αυτό οι ΗΠΑ χθες έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι τέσσερις ρωσικοί πύραυλοι που εκτοξεύτηκαν από πλοία στη θάλασσα της Κασπίας έπεσαν στο Ιράν και όχι σε στόχους στη Συρία. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» έχουν τεράστιο πολιτικό κόστος, κάτι που οι Ρώσοι φαίνεται να ξέχασαν μετά τη δική τους μακρόχρονη και αυτοκαταστροφική ανάμειξη στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του ’80.
Η είσοδος της Ρωσίας στη Συρία πυροδοτεί σειρά εξελίξεων που θα επηρεάσουν την περιοχή για καιρό. Φέρνει σε άμεση αντιπαράθεση τη Μόσχα με την Αγκυρα, η οποία βλέπει ρωσικά αεροσκάφη όχι μόνο να επιχειρούν στη Β. Συρία, εκεί που η Τουρκία ήθελε να κηρυχθεί ουδέτερη ζώνη υπό την επιρροή της, αλλά και να παραβιάζουν τον τουρκικό εναέριο χώρο. Η Τουρκία καλεί το ΝΑΤΟ να εγγυηθεί τα σύνορά της, και η Συμμαχία, η οποία έμεινε άπρακτη σε όλο το συριακό δράμα, αρχίζει να συσπειρώνεται, στέλνοντας ενισχύσεις στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη και προειδοποιώντας τη Μόσχα ότι θα σταθεί στο πλευρό κάθε σύμμαχης χώρας. Το ΝΑΤΟ επιχειρεί να υπενθυμίσει ότι δεν ξεχνά τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας και της παρέμβασης της Μόσχας στην Ουκρανία. Θέλει να φανεί ότι έχει λόγο ύπαρξης και στόχο, και η επανεμφάνιση μιας δυναμικής Ρωσίας μοιάζει θείο δώρο. Μέσα στη σύγχυση είναι παρήγορο να έχει κανείς έναν σαφή στόχο. Παρήγορο αλλά απατηλό. Επειδή μέσα στο πλέγμα συμφερόντων και αλληλοσυγκρουόμενων συμμαχιών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η απροσεξία με την οποία όλες οι δυνάμεις κινούνται. Μεγάλες και μικρές.