Η Νέα Δημοκρατία υπήρξε κόμμα κατ’ εξοχήν νομιμοφρόνων ψηφοφόρων. Οι συντηρητικοί πολίτες είναι κατά κανόνα πειθαρχημένα άτομα και αποδέχονται τον όποιο ηγέτη αναδειχθεί στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς, ασχέτως των προσωπικών τους προτιμήσεων. Οι αντιπαραθέσεις –συχνότατα σκληρότατες και ευρύτερα υπονομευτικές– εκτυλίσσονταν στην κορυφή. Αυτά έως ότου επήλθε η διάσπαση το 2012.
Οι εμφύλιες διαμάχες είναι ασφαλώς οι πλέον ενδιαφέρουσες, αλλά και οι πλέον τραυματικές. Στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, η σύγκρουση του Ευάγγελου Αβέρωφ με τον Γεώργιο Ράλλη για τη διαδοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή άφησε ίχνη ανεξίτηλα στην Κεντροδεξιά. Αλλά η αντιπαράθεση εκτυλισσόταν κυρίως στην κορυφή.
Με την υιοθέτηση, ωστόσο, της διαδικασίας αναδείξεως νέου προέδρου της Ν.Δ. «από τη βάση» –εύρημα του ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα του κ. Γιώργου Παπανδρέου– η διαμάχη διαχέεται στο επίπεδο των πολιτών. Οι υποψήφιοι, με τις περιοδείες και τις τηλεμαχίες τους, θα προκαλέσουν εκ των πραγμάτων διχασμό στον χώρο της Κεντροδεξιάς.
Η ισχύουσα διαδικασία πρέπει ασφαλώς να ακυρωθεί. Ιδιαίτερα αφού για λόγους που αφορούν στην πλημμελή οργάνωση του κόμματος, στην έλλειψη υποδομής, στο γεγονός πως κάθε διερχόμενος –με την καταβολή κάποιου τιμήματος– έχει δικαίωμα ψήφου, το αποτέλεσμα της εκλογής είναι διαβλητό επί της ουσίας, ασχέτως εάν ουδείς εκ των σημερινών υποψηφίων δεν πρόκειται να το αμφισβητήσει. Ο πρόεδρος του κόμματος κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης είχε επισημάνει κάποια από τα ανωτέρω προβλήματα, αλλά τα πράγματα ακολούθησαν την προδιαγεγραμμένη τους πορεία.
Σύγχυση επικρατεί στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Πληροφορίες διοχετεύονται στον Τύπο ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής υποστηρίζει την υποψηφιότητα του κ. Μεϊμαράκη· ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του τον κ. Απόστολο Τζιτζικώστα – αν και συγκρούσθηκε μετωπικά μαζί του στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως· ότι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ζει ένα δράμα οικογενειακό διότι δεν παρέχει στήριξη ανοικτή στον αδελφό της κ. Κυριάκο Μητσοτάκη.
Φαινόμενο καινοφανές από μιαν άποψη, καθώς παράλληλα με τον «επίσημο» αγώνα διαδοχής, την έναρξη του οποίου ακόμη αναμένουμε, βρίσκεται σε εξέλιξη μάχη παρασκηνίων, με εμπλοκή των επιφανεστέρων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά το βέβαιο είναι ότι όταν η όλη διαδικασία θα έχει τελικώς ολοκληρωθεί, τα επιφανή στελέχη θα σπεύσουν να στηρίξουν τον νέο ηγέτη. Διερωτάται κανείς γιατί δεν διατυπώνουν εκ προοιμίου την πλήρη υποστήριξη σε όποιον αναδείξει η κάλπη. Παρεμπιπτόντως, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, αυτός ο βιοπαλαιστής της καθημερινότητος και της πολιτικής, κινείται αυτόνομα, δίχως την υποστήριξη κάποιου «βαρώνου».
Κάποιοι εκ των υποψηφίων εμφανίζονται ως φορείς σαρωτικής αλλαγής. Ας μην πλανώμεθα. Δεν πρόκειται περί περιπτώσεων αναλόγων της Μάργκαρετ Θάτσερ, πίσω από την οποία υπήρχε μία θηριώδης ομάδα θεωρητικών υπό τον Αυστριακό οικονομολόγο και φιλόσοφο Friedrich von Hayek, που διαμόρφωσε το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται σήμερα η Δύση. Πληρέστερη και άμεση εφαρμογή των Μνημονίων ευαγγελίζονται. Αλλά αυτό δεν συνιστά το «νέο», το έχει υιοθετήσει ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Κάτι το ουσιαστικότερο αναμένουμε από τους νέους «εκσυγχρονιστές» έως τις 22 Νοεμβρίου, οπότε και θα διεξαχθεί η πρώτη ψηφοφορία. Αλλως λυπούμεθα, θα πρόκειται απλώς για φάρσα.