Τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές στην Τουρκία, η πιο αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στην ιστορία της γειτονικής χώρας, έχει εθνοτική χροιά και προεκλογική διάσταση. Δεν υπάρχουν αδιάσειστα αποδεικτικά στοχιεία και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες, αλλά οι Κούρδοι είναι για άλλη μια φορά ο στόχος. Οχι μόνο των τρομοκρατών, αλλά και του Ταγίπ Ερντογάν.
Στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, υπό την τυπική ηγεσία του πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, αλλά την ουσιαστική κηδεμονία του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, αναδείχθηκε μεν πρώτο, όμως απέτυχε να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Την έχασε για πρώτη φορά από το 2002, ενώ φυσικά έμεινε πολύ μακριά από την εξασφάλιση των πολυπόθητων δύο τρίτων της Εθνοσυνέλευσης που θα επέτρεπαν στον Ερντογάν να αλλάξει το Σύνταγμα και να μετατρέψει το πολιτειακό σύστημα σε προεδρικό και τον ίδιο σε απόλυτο ηγεμόνα.
Αν διαβάσει κανείς το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η αιτία που ο Ερντογάν δεν πέτυχε τον στρατηγικό στόχο του, και αναγκάσθηκε τελικά να προκηρύξει και δεύτερες εκλογές, ήταν το απρόσμενα υψηλό ποσοστό του κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) που υπερέβη τον πήχυ του 10% και εξασφάλισε κοινοβουλευτική παρουσία. Εαν δεν είχε συμβεί αυτό, ο Νταβούτογλου θα ήταν τώρα πρωθυπουργός και υπό προϋποθέσεις το ΑΚΡ θα είχε τη δυνατότητα να αλλάξει το Σύνταγμα.
Λόγω αυτής της πραγματικότητας η Τουρκία βιώνει τους τελευταίους τέσσερις μήνες μια βαθιά πολιτική αστάθεια και η οικονομία της κινδυνεύει με κατάρρευση. Ο Ταγίπ Ερντογάν βλέπει το όνειρο της παντοδυναμίας του να απομακρύνεται. Είναι κάτι που, όπως έχει αποδείξει με τη μέχρι τώρα αυταρχική συμπεριφορά του, δεν αντέχει και δεν προτίθεται να αποδεχθεί.
Οι διαδηλωτές, όπως και η πλειοψηφία των θυμάτων από τις εκρήξεις, ήταν Κούρδοι. Διαμαρτύρονταν για τις επιθέσεις του τουρκικού στρατού εναντίον κούρδων ανταρτών. Τα κύρια συνθήματα, που σήμερα ακούγονται ακόμη πιο επίκαιρα, ήταν "Δολοφόνος Ερντογάν" και "Κράτος δολοφόνος". Δεν ήταν η πρώτη φορά που μία συγκέντρωση Κούρδων δέχθηκε επίθεση.
Ο ηγέτης του κουρδικού κόμματος, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο οποίος κατήγγειλε το κράτος ως υπεύθυνο για τη σφαγή, υπενθύμισε τη βομβιστική επίθεση στο Ντιαρμπακίρ σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός του πριν τις εκλογές του Ιουνίου, αλλά και άλλη επίθεση που κόστισε τη ζωή 33 Κούρδων ακτιβιστών τον Ιούλιο, και κάλεσε τον λαό να ανατρέψει τον “δικτάτορα Ερντογάν”.
Οι Κούρδοι της Τουρκίας, αλλά και η διεθνής κοινότητα, απαιτούν απαντήσεις. Μπορεί να έγιναν συλλήψεις κάποιων που θεωρούνται μέλη του Ισλαμικού Κράτους, αλλά η απάντηση του τουρκικού στρατού ήταν να βομβαρδίσει το PKK. Οι Κούρδοι, με τη μια ή την άλλη μορφή, είναι ο εχθρός.
Καμία συνωμοσία, αλλά η αριθμητική των κομματικών συσχετισμών, σε συνδυασμό με τον κυνισμό και την αποδεδειγμένη αγριότητα του καθεστώτος, γεννούν εύλογες σκέψεις για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την τρομοκρατική επίθεση.