Μηδενικό αποτέλεσμα είχαν οι πολυετείς αεροπορικοί βομβαρδισμοί της Νοτιοανατολικής Ασίας, όσον αφορά την άσκηση πίεσης στο Βόρειο Βιετνάμ. Αυτό πίστευε ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, μολονότι στις δημόσιες ομιλίες του ισχυριζόταν ότι ήταν αποτελεσματικοί, ενώ κατά τη διεκδίκηση της δεύτερης προεδρικής θητείας το 1972, μάλιστα, ζήτησε την εξακολούθησή τους. Αυτά και άλλα πολλά αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου του Μπομπ Γούντγουορντ, το οποίο τιτλοφορείται «Ο τελευταίος των ανθρώπων του προέδρου» και κυκλοφορεί σήμερα από τον εκδοτικό οίκο Simon & Schuster.
Η σημείωση περί μηδενικού αποτελέσματος είχε αποδέκτη τον Χένρι Κίσινγκερ, τότε σύμβουλο του Νίξον σε θέματα εθνικής ασφάλειας, και ήταν γραμμένη πλάγια πάνω σε ένα άκρως απόρρητο έγγραφο, το οποίο πληροφορούσε τον πρόεδρο για τις τελευταίες πολεμικές εξελίξεις. Ο Νίξον έγραφε: «Κ. Είχαμε δέκα χρόνια απόλυτου αεροπορικού ελέγχου σε Λάος και Βιετνάμ. Το αποτέλεσμα = Μηδέν. Κάτι πάει λάθος με τη στρατηγική που ακολουθεί η Πολεμική Αεροπορία».
Ωστόσο, σε τηλεοπτική συνέντευξη, μία ημέρα νωρίτερα, ερωτηθείς από τον Νταν Ράδερ του CBS για την αποτελεσματικότητα των βομβαρδισμών, ο Νίξον είχε απαντήσει «τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά».
Το σημείωμα, που δεν είχε δει τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι σήμερα, βρέθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες έγγραφα που αφαίρεσε από τον Λευκό Οίκο ο Αλεξάντερ Μπάτερφιλντ, αναπληρωτής του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Αλντερμαν. Η οδύσσεια του Μπάτερφιλντ, κατά την πρώτη προεδρική θητεία του Νίξον, περιγράφεται ενδελεχώς στο νέο βιβλίο, το οποίο στηρίζεται σε έγγραφα αλλά και περισσότερες από 46 ώρες συνεντεύξεων με τον Μπάτερφιλντ. Μέσα από τα στοιχεία σκιαγραφείται ένα λεπτομερές και ανησυχητικό πορτρέτο του Νίξον στο Οβάλ Γραφείο. Ο Μπάτερφιλντ επισημαίνει ότι ο Νίξον ήταν ενεργητικός και δυναμικός, αλλά ταυτόχρονα εκδικητικός, μικροπρεπής, μοναχικός, ντροπαλός και παρανοϊκός.
Ο Μπάτερφιλντ, 89 ετών σήμερα, έλεγχε τους άλλους εργαζόμενους του Λευκού Οίκου, ώστε να μην εγκαταλείπουν την προεδρική κατοικία με κυβερνητικά έγγραφα. Ηθελε, ωστόσο, να γράψει τα απομνημονεύματά του και έτσι, όταν εγκατέλειψε τον Λευκό Οίκο το 1973, σημειώνει ο Γούντγουορντ, πήρε μαζί του τα πάντα: από σημειώματα και χρονοδιαγράμματα μέχρι απόρρητα έγγραφα και σημειώματα της CIΑ. Ο ίδιος παραδέχεται, βέβαια, ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό και δεσμεύτηκε να δώσει το υλικό σε κάποιο αρχείο.
Τα πράγματα που έχει να θυμηθεί ο Μπάτερφιλντ από τη θητεία του δίπλα στον πρόεδρο Νίξον είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Σε μία από τις συνομιλίες του θυμάται πως όταν γνώρισε τον Αμερικανό πρόεδρο, αυτός δεν του είπε κουβέντα, απλά έκανε κάτι που έμοιαζε με μούγκρισμα. «Σιγά σιγά, ο Νίξον έγινε ο πιο παράξενος άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ. Εμοιαζε κλεισμένος στον δικό του, προσωπικό κόσμο και εκεί σκεπτόταν, σχεδίαζε, ανακάτευε», ενώ υπογραμμίζει ότι ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που συχνά δειπνούσε μόνος και έγραφε στο μπλοκ του. «Πιστεύω ότι ήταν περισσότερο ευτυχισμένος όταν ήταν μόνος του», λέει ο Μπάτερφιλντ.
Επίσης, ο Νίξον διέθετε «λίστα με τους εχθρούς του» όπου περιλαμβάνονταν δεκάδες ονόματα, αλλά και μία «λίστα με αντιπάλους». Χαρακτηριστικά, ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος μελετούσε τις λίστες προσκεκλημένων στις εκδηλώσεις του Λευκού Οίκου και έσβηνε κατά το δοκούν ονόματα, ενώ είχε θεσπίσει μία διαδικασία ώστε μετά τα επίσημα δείπνα, μόνο ελάχιστοι -όλοι προεπιλεγμένοι- να μπορούν να του μιλήσουν. Τέλος, ο Μπάτερφιλντ παραδέχθηκε στον Γούντγουορντ ότι ο Νίξον διακατεχόταν από πολλαπλές νευρώσεις, δυσαρέσκειες, αλλά και μίση. «Εμοιαζε σαν να μισεί τους πάντες».