Η έφεση της σημερινής κυβέρνησης στις θεωρητικές ακροβασίες που τις περισσότερες φορές δεν σημαίνουν τίποτα για τις ζωές των ανθρώπων είναι γνωστή. Δεν πρόκειται για κάτι πρωτοφανές.
Ο ελληνικός δημόσιος λόγος είναι διαβόητος για το όχι πρακτικό του πνεύμα. Σπάνια ο αυτάρεσκος, μονομερής βερμπαλισμός μας έχει ελάχιστη εφαρμογή στον πολύπλοκο, σύνθετο κόσμο που ζούμε. Η Αριστερά (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα) έχει ισχυρή παράδοση στη θεωρία και από την άλλη πλευρά είναι καλύτερα που η (ελληνική) Κεντροδεξιά δεν μιλάει πολύ.
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή το νέο επεισόδιο στο σίριαλ της έλλειψης φυλακτικού προσωπικού σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, που οδηγεί μνημεία όπως ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα να υπολειτουργούν, καθώς οι εργαζόμενοι που βγαίνουν στη σύνταξη δεν αναπληρώνονται. Το θέμα είναι γνωστό από το πρώτο μνημόνιο και στην αιχμή του δόρατος βρίσκεται η ενοχλητική κατάσταση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπου ένας σεβαστός αριθμός αιθουσών παραμένει κλειστός τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες εξαιτίας της έλλειψης φυλάκων. Το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται σε μικρότερης σημασίας αρχαιολογικούς χώρους στα τέσσερα σημεία της ελληνικής επικράτειας. Εκεί δεν υπάρχει η δημοσιότητα του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα ή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αλλά οι τοπικές κοινωνίες υποφέρουν, καθώς οι επισκέπτες του μουσείου ή του μνημείου που κλείνει είναι συχνά το βασικό γρανάζι της μηχανής της τοπικής οικονομίας. Αν δεν δουλέψει το μικρό μουσείο στον μικρό τόπο δεν θα δουλέψει η καντίνα στην είσοδο, δεν θα δουλέψουν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, δεν θα δουλέψει η ταβέρνα, δεν θα δουλέψει ο οδηγός του τουριστικού λεωφορείου, δεν θα δουλέψει ο οδηγός ταξί και πάει λέγοντας.
Αυτήν την απλούστατη μηχανή παραγωγής αρνούνται να κατανοήσουν οι γραφειοκράτες των Αθηνών που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα της ζωής και σχηματίζουν άποψη από τους κομματικούς παρατρεχάμενους και τις ομάδες συμφερόντων που λιμνάζουν στα υπουργεία τους. Η φωνή όλων αυτών των ανθρώπων που η ζωή τους γίνεται χειρότερη επειδή εδώ και πέντε χρόνια το υπουργείο Πολιτισμού αποτυγχάνει να βρει μια βιώσιμη και λειτουργική λύση στο πρόβλημα με την έλλειψη φυλακτικού προσωπικού δεν θα φτάσει ποτέ στην οδό Μπουμπουλίνας (σ.σ. έδρα του υπουργείου). Οσο, λοιπόν, οι ομάδες συμφερόντων έχουν τον πρώτο λόγο και η φωνή της κοινωνίας απουσιάζει θα συμβαίνουν δύο πράγματα στη χώρα: ή θα γίνεται αυτό που υποστηρίζουν οι ομάδες-συνομιλητές των εκάστοτε υπουργών, ή θα οδηγούμαστε σε ένα καθεστώς ακινησίας, γνώριμο στην ελληνική ζωή. Στο θέμα με τους φύλακες οι εναλλακτικές είναι δύο, αν θέλουμε πραγματική λύση στο πρόβλημα. Πρώτον, προώθηση δημοσίων υπαλλήλων άμεσα, με το νέο κύμα κινητικότητας έτσι ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά σε βάθος χρόνου. Διαφορετικά, το υπουργείο θα πρέπει να κινηθεί προς κατευθύνσεις που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα αρέσουν στους προνομιακούς συνομιλητές των εκάστοτε υπουργών.