Αντιγράφω από πρόσφατο ρεπορτάζ της Αλεξάνδρας Κασσίμη στις σελίδες της «Κ»: «Εχοντας ήδη “χαρίσει” στο χαλασμένο μηχάνημα τρία κέρματα των 2 ευρώ και μη έχοντας σε ποιον να απευθυνθεί, ρώτησε τους υπόλοιπους επιβάτες που περίμεναν το τραμ εάν έχει κάποιος περισσευούμενο εισιτήριο να της πουλήσει. “Μα καλά, γιατί δεν ανεβαίνεις έτσι πάνω, χωρίς εισιτήριο; Ολοι αυτό κάνουμε, βρούμε δε βρούμε εισιτήριο”, ήταν η αφοπλιστική απάντηση των τριών ατόμων που περίμεναν στη στάση».
Η ιστορία είναι πραγματική, όπως σημειώνει η συνάδελφος, και δεν έχω κανένα λόγο να μην την πιστέψω. Η εμπειρία μου από τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας επιβεβαιώνει απολύτως τη σκηνή. Δεν την είδα με τα μάτια μου, αλλά έχω δει πολύ χειρότερα από αυτό: για παράδειγμα, μου προκαλεί τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι τα τελευταία πέντε χρόνια δεν έχω υποστεί ούτε μία (1) φορά έλεγχο τις εκατοντάδες φορές που έχω χρησιμοποιήσει τη Γραμμή 1 των ΗΣΑΠ (Πειραιάς – Κηφισιά). Εκ του αποτελέσματος, κρίνω ότι η απουσία οργανωμένου ελέγχου κομίστρου στους ΗΣΑΠ οφείλεται σε κραυγαλέα απουσία ενδιαφέροντος διαδοχικών διοικήσεων του οργανισμού, αλλά και της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Μεταφορών. Πώς είναι δυνατόν να λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα της χώρας όταν αποτυγχάνουμε να εξασφαλίσουμε στοιχειώδη έλεγχο στον μητροπολιτικό σιδηρόδρομο της πρωτεύουσας; Καταστρώνονται, κάθε φορά, θεαματικά σχέδια καταπολέμησης της εισιτηριοδιαφυγής και δεν έχει απαντηθεί το απλούστερο των θεμάτων: Γιατί δεν εμφανίζονται ελεγκτές στη Γραμμή 1 του μετρό;
Οι οργανισμοί αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας βρέθηκαν στην κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής κρίσης με τα θηριώδη ελλείμματά τους. Μετά πολλών κόπων και βασάνων, περικοπών και αυξήσεων στις τιμές των εισιτηρίων, οι δύο εταιρείες που βρίσκονται υπό την «ομπρέλα» του ΟΑΣΑ κατόρθωσαν να ισορροπήσουν, να σταματήσουν να παράγουν νέα ελλείμματα και να παρουσιάζουν μικρά πλεονάσματα (τουλάχιστον η ΣΤΑΣΥ, όπου εντάσσονται οι δύο ιδιαιτέρως κερδοφόρες γραμμές 2 και 3 του μετρό). Ολα αυτά τα ωραία και αισιόδοξα, μέχρι που είχαμε τα εξής γεγονότα: την επαναπρόσληψη 210 υπαλλήλων στην εταιρεία «Αττικό Μετρό» που είχαν μπει στον οργανισμό από το παράθυρο λίγο πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, τις τρεις εβδομάδες ελεύθερης μετακίνησης με όλα τα μέσα από τις πρώτες ημέρες επιβολής των capital controls (κόστος 10 εκατ. ευρώ) και την απογύμνωση του ελεγκτικού μηχανισμού, κυρίως σε λεωφορεία, τραμ και τρόλεϊ (για τους ΗΣΑΠ ούτε λόγος…).
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το τρίτο μνημόνιο αύξησε τον συντελεστή του ΦΠΑ από το 13 στο 23%, αύξηση που προς το παρόν απορροφείται από τις εταιρείες διαχείρισης του συγκοινωνιακού έργου. Σήμερα, οι αστικές συγκοινωνίες εισέρχονται μετά βαΐων και κλάδων στον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων, που είναι βέβαιο ότι θα πληρώσουν σύντομα οι επιβάτες με νέες αυξήσεις στα εισιτήρια.
Δυστυχώς, δεν μάθαμε τίποτα.