Πριν από λίγες ημέρες ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μάγεψε το παρισινό κοινό κατακτώντας μία απάτητη για ελληνικά πέλματα κορυφή των παραστατικών τεχνών, παρουσιάζοντας την πιο πρόσφατη δουλειά του, με τίτλο «Still Life», βασισμένη στον αρχέγονο και αενάως επίκαιρο για την ανθρώπινη συνθήκη μύθο του Σισύφου, στην περίφημη κεντρική σκηνή του Théâtre de la Ville της Πόλης του Φωτός, που έχει φιλοξενήσει θρύλους του διεθνούς χορού. Για 4 παραστάσεις, από τις 13 έως και τις 16 Οκτωβρίου, ο Παπαϊωάννου και η ομάδα του, μετά την περυσινή πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και τις εμφανίσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, πήραν φόρα για μία πραγματικά παγκόσμια τουρνέ, προκειμένου να συγκινήσουν το κοινό της Ευρώπης και της Νοτίου Αμερικής, αρχής γενομένης από το Παρίσι.
Ακολουθούν πολύ σύντομα το Μιλάνο, η Στοκχόλμη, το Κάλιαρι, η Μπράγκα, το Σαντιάγο, το Σάο Πάολο, η Αμβέρσα και το Βελιγράδι, με ενδιάμεση στάση τον Νοέμβριο πίσω στον Πειραιά για μερικές ακόμα έξτρα παραστάσεις. Είχε προηγηθεί τον περασμένο Ιούνιο στους χώρους του Atelier de Paris Carolyn Carlson – Κέντρο Χορογραφικής Ανάπτυξης Παρισιού η Κατερίνα Παπαγεωργίου (Kat Valastur), που ζει και δημιουργεί με την ομάδα της adLibdances στο Βερολίνο, παρουσιάζοντας το ουτοπικό «Ah! Oh! A Contemporary Ritual», ενταγμένο στη σειρά «The Marginal Sculptures of Newtopia» της χορογράφου, ενώ μόλις την περασμένη Παρασκευή ένας εξίσου νέος και δυναμικός εκπρόσωπος του σύγχρονου χορού, ο Ιωάννης Μανταφούνης, που δραστηριοποιείται με βάση τη Γενεύη, κατέκτησε τον τίτλο του εξαίρετου καλλιτέχνη-χορευτή στα Ελβετικά Βραβεία Χορού, που απονέμονται κάθε δύο χρόνια σε νέους, ταλαντούχους και καινοτόμους εκφραστές της ορχηστικής τέχνης.
Αλήθεια, πότε θα αντιληφθούμε επί της ουσίας την εξαγωγιμότητα του σύγχρονου ελληνικού χορού, που δεν χαρακτηρίζεται και από το φαινομενικό εμπόδιο της γλώσσας. Εξάλλου, πρώτη ύλη, ικανό και με σφρίγος καλλιτεχνικό δυναμικό διαθέτει η χώρα με λαμπρούς εκπροσώπους, χορευτές και χορογράφους, ένθεν και ένθεν των ελληνικών συνόρων, καθώς και άρτιο και με αξιώσεις design για να πλαισιωθεί. Η Στέγη, το Φεστιβάλ Αθηνών και το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας κατά κύριο λόγο, όπως και ορισμένοι ακόμη φορείς και οργανώσεις, το έχουν συνειδητοποιήσει καλλιεργώντας ευεπίφορο έδαφος προς αυτή την κατεύθυνση, ωστόσο είναι αναγκαία μία συντονισμένη θεσμική προσπάθεια με τη συνέργεια του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια, συνέχεια, γνώση και πάθος, όπως θα έπρεπε και για τη γαστρονομία, τα μεταποιημένα αγροτικά προϊόντα, το design, τον κινηματογράφο, τις δημιουργικές βιομηχανίες εν γένει…
Μακάρι οι φωτεινές αυτές ευτυχείς συγκυρίες μέσα σ’ ένα περιρρέον, διστακτικό και δυσανεκτικό momentum να λειτουργήσουν καταλυτικά και επιδραστικά για την εξακτίνωση που αναμφίλεκτα δικαιούται και αξίζει ο σύγχρονος ελληνικός χορός. Μήπως ήρθε η στιγμή για μία συστηματική συσπείρωση, ανάδειξη, προβολή και εξαγωγή του, χωρίς αγκυλώσεις και στεγανά, αλλά με στρατηγικό σχεδιασμό, ρεαλιστικό πλάνο και βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα; Είθε να μη στροβιλιζόμαστε από αυταπάτες και στριφογυρίζουμε από απατηλά όνειρα φθινοπωρινής νυκτός…
* Ο κ. Ερμής Καθαράκης είναι πολιτιστικός διαχειριστής.