Σε όλες τις εκλογές, όσο βρισκόμαστε στον καταθλιπτικό αστερισμό των μνημονίων, τα πατροπαράδοτα εθνικά θέματα δεν αποτέλεσαν τμήμα της κομματικής αντιπαράθεσης. Αυτό πάντως δεν προέκυψε έπειτα από ώριμες σκέψεις και επιλογές των επιτελείων. Ηταν παράπλευρη ωφέλεια των μνημονίων, πιθανότατα η μοναδική. Με τη βαριά σημασία τους για την καθημερινότητα ενός εκάστου και για το εθνικό σύνολο (ποιο άλλο εθνικό θέμα, αν όχι η κολοβωμένη κυριαρχία της χώρας;), επισκιάζουν οτιδήποτε άλλο. Μίλησα λίγο πριν για ωφέλεια, γιατί τίποτε δεν έχουν να κερδίσουν τα εθνικά θέματα, όποιο περιεχόμενο κι αν τους αποδώσουμε, από την αυτοντοπαριζόμενη προεκλογική ρητορική οξύτητα, τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς που εξαπολύονται ένθεν κακείθεν και την ψηφοθηρική πατριδοκαπηλεία.
Να όμως που τα απόντα των αλλεπάλληλων εθνικών εκλογών απέκτησαν παρουσία στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης ελάσσονος σημασίας: της μάχης για την προεδρία της Ν.Δ. Οι τρεις στους τέσσερις υποψήφιους εμφανίστηκαν, μάλλον αιφνιδιαστικά, με στολή μακεδονομάχου. Για τον κ. Μητσοτάκη το θέμα κάθε άλλο προνομιακό είναι, με δεδομένη την πατρική ρήση ότι «αυτά σε δέκα χρόνια δεν θα τα θυμάται κανένας». Οι άλλοι τρεις όμως, ο κ. Μεϊμαράκης, ο κ. Τζιτζικώστας και ο κ. Γεωργιάδης, στις περιοδείες τους ανά τη Μακεδονία, με επετειακή αφορμή ή και δίχως αυτήν, υπέθεσαν ότι ίσως ωφεληθούν αν επιδοθούν σε μια συνθηματολογία που κάποτε υπήρξε αποδοτική για όσους επένδυσαν πάνω της. «Η Μακεδονία είναι ελληνική» κτλ.
Φυσικά και είναι ελληνική η ελλαδική Μακεδονία. Φυσικά και είναι ελληνικό το πολύ μεγάλο τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας (όσο εύκολο είναι πια να προσδιοριστεί) που βρίσκεται εντός των ελληνικών συνόρων. Μικρότερα τμήματά της ωστόσο ανήκουν γεωγραφικά στη Βουλγαρία και στη χώρα που εμείς μεν την αποκαλούμε ΠΔΓΜ ή FYROM ή «κρατίδιο των Σκοπίων» και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι Μακεδονία, κι ένα ελάχιστο στην Αλβανία. Αν τώρα ο κ. Γκρούεφσκι θέλει να αυτοσυστήνεται σαν απόγονος του Μεγαλέξανδρου και να μορφοποιεί σε κακόγουστα αγάλματα τον ανιστόρητο εθνικισμό του, ουδείς ποτέ μπορεί να προστατέψει όποιον αποφασίζει να εκτεθεί στη φαιδρότητα.
Φαινομενικά οι τρεις διεκδικητές της προεδρίας απευθύνονται στο εθνικό ακροατήριο και εγκαλούν την κυβέρνηση, την προειδοποιούν «να μην ενδώσει», κτλ. Κατά βάθος τούς απασχολεί το κομματικό ακροατήριο, και ειδικά το τμήμα του που θα φτάσει στην κάλπη. Τα λένε στη νύφη για να τ’ ακούσει η πεθερά – ή κάπως έτσι. Αν ωφελούνται τα εθνικά θέματα από την πύριη (ή αυτοκαιόμενη) συνθηματολογία, δύσκολα θα το υποστήριζε κανείς. Κι ακόμα πιο δύσκολα θα υποστήριζε πως η επιλογή της «μη λύσης» –του βαλτώματος και της αδράνειας– ως πιο βολικής λύσης στο Μακεδονικό έχει κάτι ουσιώδες να προσφέρει. Η ιστορία του Κυπριακού άλλωστε είναι διδακτική. Παρότι λίγοι θέλουν να διδαχθούν.