10 π.μ. – 12 μ.
Εκείνη την ώρα ξυπνάω. Ανταλλάσσουμε χάδια και φιλιά για καλημέρες με την Μπέτα – αν δεν έχουμε κοιμηθεί αγκαλιά (σ.σ. είναι η χαριτωμένη σκυλίτσα της, που ήταν παρούσα στη συζήτησή μας). Μετά η πρώτη κίνηση είναι να βάλω μουσική. Σε κάτι που με βοηθάει πολύ το facebook είναι ότι πολλοί άνθρωποι ανεβάζουν πολύ ωραίες μουσικές. Μάλλον είναι ο λόγος που ακόμη το διατηρώ… Πολλές φορές κολλάω για ώρα ακούγοντας μουσική και η Μπέτα γκρινιάζει γιατί αργοπορεί η βόλτα της. Μπορεί να πίνω τον καφέ μου, και άλλες φορές να μην έχω πιει καφέ. Ενώ μου αρέσει πολύ, δεν έχω εξάρτηση από τον καφέ. Μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα αφού έχω ακούσει καμιά ώρα μουσική. Παλιά έπαιρνα ένα τυχαίο βιβλίο και ίσως και στο όρθιο διάβαζα 3-4 σελίδες. Νομίζω ότι και το βιβλίο και η μουσική έχει να κάνει με το να μην ξυπνήσω απότομα σε μια πραγματικότητα.
12 μ. – 2 μ.μ.
Είναι η ώρα της βόλτας της Μπέτας. Συνήθως στον Λυκαβηττό ή στο πάρκο της Ευελπίδων. Υπάρχουν όμως και μέρες που παίρνω την Μπέτα μόλις ξυπνήσω και φεύγουμε για τον Λυκαβηττό, και μπορεί να περάσουμε δύο ή τρεις ώρες περπατώντας. Το πρώτο μου σπίτι στην Αθήνα ήταν στους πρόποδες του Λυκαβηττού και δεν είχα ανέβει ποτέ. Ξεκίνησα να κάνω αυτές τις βόλτες λόγω του σκυλιού, αλλά τώρα δεν μπορώ χωρίς αυτό. Κάποιες φορές δίνω ραντεβού με τους φίλους μου και πίνουμε εκεί τον καφέ μας, στο «γραφείο» μου. Σε λίγο θα δίνω και συνεντεύξεις εκεί…
2.30 μ.μ. – 6 μ.μ.
Επιστρέφω. Αν έχει καμιά λαϊκή, θα πάρω κάποια πράγματα, θα γυρίσω σπίτι και θα μαγειρέψω κάτι. Οταν έχω χρόνο μ’ αρέσει πολύ να μαγειρεύω. Οταν γίνεται καθημερινότητα, κουράζομαι, βαριέμαι. Μαγειρεύω κάτι κλασικό ή κάτι εναλλακτικό. Οσπριο με μια σαλάτα, π.χ. Μ’ αρέσει πολύ το κοτόπουλο στον φούρνο. Αν έχω πρόβα θα δω αν μπορώ να ξεκουραστώ λίγο πριν. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κοιμηθώ. Μπορεί, π.χ., να δω μισή ταινία ή ολόκληρη.
6 μ.μ. – 11 μ.μ.
Παίρνω την Μπέτα και ξεκινάμε για την πρόβα. Συνήθως είναι πολύ ήσυχη γιατί καταλαβαίνει ότι γίνεται κάτι άλλο που δεν την αφορά. Τις πιο πολλές φορές είναι δεμένη στην πρόβα. Αν δεν είναι και με δει εμένα σκεπτική, θα έρθει να ακουμπήσει το κεφάλι της στα πόδια μου για να δει αν είμαι καλά. Πρέπει να πω ότι η Μπέτα (από το Τρομπέτα) είναι συνδεδεμένη με το θέατρο, γιατί τη βρήκαμε στην Επίδαυρο μετά την πρεμιέρα του «Αμφιτρύωνα» (σ.σ. την τελευταία σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή). Στη διάρκεια της πρόβας προσπαθώ να καταλάβω πώς ένας συγγραφέας έχει δώσει κάποια λόγια σ’ ένα πρόσωπο. Προσπαθώ να καταλάβω τον ειρμό της σκέψης του συγγραφέα και του προσώπου που τα λέει, και σιγά σιγά προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει όλο αυτό σε μένα. Αυτό έχει να κάνει, βέβαια, με το ποιος άνθρωπος είναι πάνω στη σκηνή και απέναντί μου και ποιος είναι κάτω και το καθοδηγεί. Δεν είναι εύκολη αυτή η επικοινωνία, πρέπει να γνωριστείς με τον άλλον και να αντιληφθείς τον τρόπο που επικοινωνεί ο απέναντι, που δεν μοιάζει με τον δικό σου. Είναι μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς μας να «μεταφράζουμε» αυτό που μας λέει ο άλλος, και να το καταλάβουμε. Μερικές φορές πρέπει να αγνοήσεις τον τρόπο που το λέει ο άλλος και να δεις τι θέλει να πει. Δεν συνεννοούμαστε με λέξεις, και αυτή είναι η δυσκολία. Δηλαδή ένας άνθρωπος που πάει στο θέατρο δεν ακούει λέξεις, αλλά ακούει τον αντίκτυπο που έχουν σε αυτόν που τις εκφέρει.
11 μ.μ. –
Μετά την πρόβα άμα προλαβαίνω θα πάω σινεμά, αλλιώς θα πάω για κανένα ποτάκι. Την καλύτερη μουσική την παίζει το Cin Cin, που βρίσκεται σ’ έναν πεζόδρομο της Ζωοδόχου Πηγής, πριν βγεις Ακαδημίας. Σ’ αυτό το μαγαζί βάζει μουσική ένα παιδί, ο Δημήτρης, που στη Θεσσαλονίκη τον κυνηγούσα όπου πήγαινε. Και τώρα που ήρθε στην Αθήνα, τον βρήκα. Αλλες φορές πάω στο «Αλεξανδρινό». Δεν έχω συγκεκριμένο στέκι, και αυτό λόγω μουσικής. Γιατί δεν μου αρέσει η μουσική-κονσέρβα. Θέλω να υπάρχει ευελιξία στη μουσική, και ο άνθρωπος που τη βάζει να ελίσσεται σε όλα τα είδη της. Και δεν το βρίσκω πολύ εύκολα αυτό. Αν δεν πάμε έξω θα μαζευτούμε σε φίλους ή θα επιστρέψω σπίτι. Από τότε που έχω την Μπέτα είμαι φιλική με το σπίτι.