Δεν είμαι, ασφαλώς, καθόλου σίγουρος ότι η λογοτεχνία έχει το καθήκον (ήδη, ο όρος «καθήκον» είναι προβληματικός) να περιγράφει ή ν’ ακολουθεί την ιστορική συγκυρία. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να παραβλέψουμε ότι μία ιστορική λαίλαπα δεν αφήνει ανέγγιχτο τον λογοτέχνη. Στις μέρες μας, το μεγάλο κύμα των χαμένων προσδοκιών, η διάχυτη απελπισία, η επιστροφή στον εαυτό, η επιφανειακή ή η υπαρξιακή ενδοσκόπηση και το τέλος των ψευδαισθήσεων και των ψεμάτων αποτελούν, πολλάκις, οδοδείκτες της γραφής αλλά και ―γιατί όχι;― του τρόπου επιλογής ανάγνωσης εν μέσω καταιγιστικής κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Κάθε φορά που φτάνει στα χέρια μας ένα βιβλίο που αφορμάται από την κρίση ή αναπόφευκτα την περιλαμβάνει, όλο και κάτι καινούργιο ανακαλύπτουμε, όλο και μία ακόμη πλευρά της μας αποκαλύπτεται.
Η Ελένη Τζατζιμάκη (γενν. 1986), με το τρίτο της ποιητικό βιβλίο με τον τίτλο «Σε ποιον ανήκει μια ιστορία;» (εκδ. Μελάνι, 2015), που μάλιστα είναι και δίγλωσση έκδοση, ελληνικά και αγγλικά σε όμορφη μετάφραση από τον πολύπειρο και ανυποχώρητο πρεσβευτή της ελληνικής λογοτεχνίας Ντέιβιντ Κόνολι, υπηρετεί το αναπόδραστο της κρίσης. Με τον υποδόριο θυμό της, με την ποιητική της λαγνεία, με μία εστέτ κριτική στο σήμερα, με ένα διαρκές πηγαινέλα σε τόπους και πρόσωπα, φιλτράρει το θολωμένο νερό που αναβλύζει η κρίση και το μετασχηματίζει σε αποθέωση της κατασκευασμένης, παράλληλης ζωής, «αφυδατωμένης» από την ασχήμια τού σήμερα.
Η ποιήτρια επιλέγει ν’ αποστασιοποιηθεί από την ένταση του σήμερα, θέλοντας να μιλήσει γι’ αυτό, δίχως να ταυτιστεί. Κερδισμένο στοίχημα; Μία μάχη που πρέπει να δοθεί, κι ας μη βγει κανένας νικητής; Μία ζωντανή συλλογή που διαπερνά τον χρόνο και τον χώρο; Ό,τι και να ’ναι, η Ελένη Τζατζιμάκη ανταποκρίνεται στο παρόν όλων μας, δίχως να ξεχνά πως οι ποιητές, οι λογοτέχνες εν γένει, μπορούν να εξαϋλώσουν το «κακό» στον θερμό και παθιασμένο βραστήρα της πραγματικότητας ― όσο σκληρή κι αν είναι.