Καλλιεργώ μια καινούργια σχέση με την άσημη και διάσημη ταυτόχρονα οδό Πετράκη. Πολλοί θα ρωτήσουν πού είναι, γι’ αυτό έσπευσα να δηλώσω ότι παραμένει για κάποιους «άσημη», παρότι είναι στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως. Βγαίνει στη Βουλής και στη Φωκίωνος και είναι ένας δρόμος ακανόνιστος, με μεγάλη απόκλιση από κάθε έννοια ιπποδάμειας πολεοδομίας και που σαφώς βρίσκεται πλησιέστερα στην εκδοχή μίας μεσαιωνικής ρυμοτομικής αντίληψης.
Και αυτό γιατί υπάρχει η αίσθηση της τεθλασμένης διαδρομής, αυτής που κάνει την οδό Πετράκη έναν δρόμο που δεν μπορείς εύκολα να αγνοήσεις. Οταν την περπάτησα εξονυχιστικά πριν από λίγες ημέρες, την είδα ζωηρή και πολυσύχναστη, όχι μόνο γιατί είναι ένα ήσυχο και ασφαλές πέρασμα, αλλά και γιατί, παρά το μικρό μήκος της, είναι γεμάτη δραστηριότητα. Στον έναν πόλο έχει πλέον το νέο κατάστημα H&M και στον άλλον το wine bar «Heteroclitο», με την τόσο ωραία γραμματοσειρά. Ενδιάμεσα, όμως, είναι γεμάτη η Πετράκη, με ένα ωραίο παλαιοπωλείο, με καφέ και έναν φούρνο που λόγω ονόματος κοσμείται με μία αναπαραγωγή του γνωστού πίνακα του Philipp von Foltz «Ο Περικλής αγορεύων στην Πνύκα». Εχει ακόμη σούπερ μάρκετ και ένα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο με σύγχρονα διαμερίσματα. Εχει σταθερές αθηναϊκές εικόνες, όπως το κατάστημα με τις λάμπες και τα αμπαζούρ ή μέσα σε μία στοά ένα μαγαζί με ραπτομηχανές, και διαθέτει επίσης αρκετές στοές που βγαίνουν στην Ερμού, στα κτίρια που χτίστηκαν μετά το 1960. Το εστιατόριο «Αθηναϊκόν» της οδού Μητροπόλεως έχει στην Πετράκη ζωτικό χώρο με τραπέζια και ο κόσμος που κάθεται εκεί όπως και στα καφέ καθώς και στο άλλο πολύ όμορφο wine bar προς την οδό Βουλής δημιουργεί μία αστική ατμόσφαιρα που μου φάνηκε πυκνή και ευχάριστη.
Αλλά αυτό που κυρίως με γοήτευσε στην οδό Πετράκη είναι η φυσικότητα με την οποία δείχνει να εκπροσωπεί έναν αθηναϊκό μέσο όρο. Αντικειμενικά, βρίσκεται σε μία κόψη γραφικότητας και τραχύτητας, αλλά η παρατήρηση των κτιρίων δημιουργεί συνθήκες νέας ζύμωσης. Είχα προ ημερών δει μία φωτογραφία που είχε τραβήξει ο Ηλίας Τσαουσάκης, ένας άνθρωπος με ποιητικό βλέμμα στην πόλη. Είχε ως θέμα ένα μεταπολεμικό κτίριο της οδού Πετράκη, που εξέχει από τον πρώτο όροφο και πάνω σαν ένα γιγαντιαίο ακρόπρωρο από μπετόν. Το γνώριζα το κτίριο, τραχύ και κυβιστικό, αλλά η θερμοκρασία εκείνης της φωτογραφίας που είδα με έκανε να σκεφτώ και πάλι για τις εκδοχές της αστικής ποίησης. Οταν πήγα στην Πετράκη, ήταν πρωινό καθημερινής με κίνηση, οπότε αντικειμενικά δεν υπήρχαν οι συνθήκες απόσπασης από το προφανές. Εν τούτοις, η συνομιλία των κτιρίων της οδού Πετράκη, κτίρια όλα του 20ού αιώνα, από το 1920 έως το 1990, περίπου, δημιουργούσαν ένα μείγμα που εν πολλοίς περιείχε και αστική φαντασία όσο και ποίηση μέσα από τις πολλές αντιφατικές και κρυπτικές ερμηνείες της.
Είδα αρκετά κτίρια από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, ορισμένα ιδιαίτερης αρχοντιάς και αισθητικής, άλλα πιο κοινά, αλλά πάντα από ένα επίπεδο και πάνω. Είδα, όμως, με νέα, φιλική διάθεση και τα μεταπολεμικά και νομίζω ότι πολλά θα πρέπει να επενδύσουμε στην κατανόηση ορισμένων από αυτά. Η Πετράκη μού αποκάλυψε μία Αθήνα σε σμίκρυνση, μία περίληψη αθηναϊκής ζωής σε έναν μικρόκοσμο που στην παρατήρησή του γινόταν μέγας.