«Αν το δει κανείς ψύχραιμα, είχε μια χρυσή ευκαιρία για να απαλλαγεί από τα τελευταία βαρίδια του μετά την αποχώρηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Τα εναπομείναντα τοξικά βαρίδια του, καθώς οι σχέσεις κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τρομοκράτες ήταν πασίγνωστες. Γι’ αυτό και μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι, αντί να αξιοποιήσει την ευκαιρία, επέλεξε να οδηγήσει την υπόθεση στη Δικαιοσύνη, γεγονός που θα του δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που μπορούσε να λύσει μόνος του. Νομίζω ότι η καθυστέρηση οφείλεται σε πολιτική ατολμία και ότι τώρα χρησιμοποιεί εμένα μπροστά ως άλλοθι για να πράξει όσα θα ήθελε».
Αυτήν την εκδοχή περιέγραψε χθες στην «Κ» ο κ. Γ. Πανούσης, καυτηριάζοντας ως «καθυστερημένο» και «ηττοπαθή» τον τρόπο που αντέδρασε ο κ. Αλ. Τσίπρας στις καταγγελίες του ότι δεχόταν απειλές κατά της ζωής του από συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα σχόλια του κ. Πανούση δεν ξενίζουν όσους γνωρίζουν τις πολιτικά παράδοξες σχέσεις των δύο ανδρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη φορά που μίλησαν οι κ. Τσίπρας και Πανούσης ήταν όταν ο πρώτος τού τηλεφώνησε τα μεσάνυχτα της 26ης Ιανουαρίου του 2015, ακριβώς την επομένη των εκλογών. «Θέλεις να γίνεις υπουργός Δημοσίας Τάξης;», τον ρώτησε μια φωνή. Ο κ. Πανούσης νόμιζε ότι ήταν φάρσα και αντιπρότεινε για πλάκα ότι «προτιμώ να γίνω υπουργός Δικαιοσύνης». Οταν ωστόσο ο συνομιλητής τού ανταπάντησε ότι «αυτό δυστυχώς δεν γίνεται, γιατί έχω δώσει το Δικαιοσύνης στον Παρασκευόπουλο», κατάλαβε ότι στην άλλη άκρη της γραμμής δεν ήταν κάποιος φαρσέρ, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας. Και αιφνιδιασμένος όπως ήταν, του απηύθυνε το ερώτημα «αν μπορώ να πω όχι;», και ενέδωσε τελικά στην «πίεση» του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού, η οποία μάλιστα διατυπώθηκε σε πρώτο ενικό: «Οχι Γιάννη, το “σώμα” σε αγαπάει και ως καθηγητή και δεν μπορείς να πεις όχι»…
Ετσι ξεκίνησε το «στόρι Πανούση» και έκτοτε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη εξέφραζε την εύλογη απορία του για το γεγονός ότι ουδέποτε εκλήθη από τον πρωθυπουργό «έστω να πιούμε έναν καφέ και για να γνωριστούμε, καθώς ουδέποτε τα είχαμε πει από κοντά». Ο δε κ. Τσίπρας, μη θέλοντας να έχει πιο στενές σχέσεις με τον κ. Πανούση, προφανώς αξιοποιούσε το γεγονός ότι ο υπουργός του δεν προερχόταν και δεν ανήκε στον ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορεί πολιτικά να «αιτιολογεί» στους συντρόφους του, π.χ., το γεγονός ότι η Αστυνομία δεν… αφοπλίστηκε, όπως ήταν η διαχρονική δέσμευση του κόμματός του.
Κάπως έτσι κύλησε το εννεάμηνο της υπουργίας Πανούση, με τον τελευταίο να αντιλαμβάνεται και να μην το κρύβει ότι γινόταν συχνά ο σάκος του μποξ (κάθε φορά, π.χ., που τα ΜΑΤ «παρενέβαιναν» σε μια συγκέντρωση) και να «εκμυστηρεύεται» εκ των υστέρων στους δημοσιογράφους ότι «για να μη μου έχει ποτέ ο Τσίπρας το παραμικρό, ακόμη και για την κριτική που ασκώ στις πρακτικές της ακροαριστεράς, προφανώς τον εξυπηρετώ πολιτικά και με χρησιμοποιεί ως άλλοθι γι’ αυτό που πραγματικά επιθυμεί».
Οπως αποδεικνύεται πλέον, αυτή η παράδοξη ισορροπία έμελλε να διατηρηθεί, μέχρι που ο κ. Πανούσης διεμήνυσε προ τετραμήνου στον κ. Τσίπρα τις απειλές που δεχόταν κατά της ζωής του. Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο πρωθυπουργός ήταν απολύτως ενήμερος για τις απειλές που δεχόταν. Γι’ αυτό και κάποιοι πιστεύουν ότι η προχθεσινή έκρηξη του πρώην υπουργού οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας δεν αντέδρασε εγκαίρως λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα στοιχεία και ότι ο κ. Πανούσης θέλησε διά της δημοσιοποιήσεως της υπόθεσης να αυτοπροστατευθεί.