Πιστεύει στα φαντάσματα, συνδυάζει τους ρόλους της με αρώματα και παίζει Bach χωρίς προηγούμενη μουσική παιδεία. Η Jessica Chastain, από τις πιο επιδραστικές ποπ πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ, εκτός από θαυμάσια ηθοποιός είναι και εξαιρετικά έξυπνη.
Αποκλειστική συνέντευξη στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο
Mε 22 ταινίες μόνο την τελευταία πενταετία (!), η Jessica Chastain είναι η πιο σκληρά εργαζόμενη Αμερικανίδα ηθοποιός αυτή την εποχή, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, από θρίλερ και δράματα μέχρι επιστημονική φαντασία, ακόμη και φωνητικές ερμηνείες σε κινούμενα σχέδια και συμμετοχές σε ντοκιμαντέρ – μια πολυπραγμοσύνη που εξηγεί την απότομη προσγείωσή της στο Χόλιγουντ με σταθερό βηματισμό και εύστοχες επιλογές. Φέτος κρατάει ένα μικρό ρόλο, της αποφασιστικής κυβερνήτριας του σκάφους που περισυλλέγει τον αδέσποτο αστροναύτη Matt Damon στη Διάσωση του Ridley Scott, εκεί όμως που ξεχωρίζει, σπάζοντας την εικόνα της τρυφερής ονειροπόλου που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, είναι ως η απρόσμενα δολοπλόκα και βίαιη Lucille στο γοτθικό ρομάντζο Πορφυρός Λόφος του Μεξικανού σκηνοθέτη Guillermo del Toro, μια γυναίκα που υπερασπίζεται με αίμα καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά.
Πόσο μεγάλη απόσταση έχει διανύσει από τις εποχές που πάλευε να αποδείξει το ταλέντο της, κινδυνεύοντας να τυποποιηθεί σε ρόλους ενός παράταιρου κοριτσιού, ψυχικά ασταθούς και κακοποιημένου. Σήμερα, χάρη στη διάφανη ειλικρίνεια των πολύπλοκων ερμηνειών της, η Chastain συγκαταλέγεται, σύμφωνα με το περιοδικό Time, στους καλλιτέχνες με τη μεγαλύτερη επίδραση στην ποπ κουλτούρα. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στη Νέα Υόρκη, μια γειτονιά μακριά από την κατοικία της, απέδειξε πως το δικό της μυστικό είναι να παραμένει ανοιχτή σε όλα: στα αρώματα, στα δάκρυα, στη μουσική, ακόμη και στα φαντάσματα!
Τις προάλλες αναρωτιόμασταν με μια συνάδελφο αν στον Πορφυρό Λόφο υποδύεστε την πρώτη καθαρόαιμη κακιά στην καριέρα σας…
Έτσι φαίνεται. Έχω παίξει και τη Σαλώμη, που είναι υπόλογη για πολλά, αλλά δεν πλησιάζει σε μοχθηρία τη Lucille του Πορφυρού Λόφου. Ο τρόπος με τον οποίο η Lucille είναι συναισθηματικά προγραμματισμένη είναι πολύ σαφής: ο πόνος και το μαρτύριο ισούνται με την οικειότητα και τον έρωτα, την έννοια της κλειστής οικογένειας όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται. Όταν είναι μικρή, ο πατέρας της θρυμματίζει το πόδι της μητέρας της κι εκείνη αναλαμβάνει την ανάρρωσή της, και νομίζω ότι η περίθαλψη, ο ρόλος της νοσοκόμας, την παραπέμπει στην αγάπη.
Συνηθίζετε να εξηγείτε τα κίνητρα των χαρακτήρων που ενσαρκώνετε με την αναγωγή στην παιδική τους ηλικία; Έχει αποδειχθεί ασφαλής αυτή η πρακτική στη δουλειά σας;
Σαφώς. Επίσης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Guillermo del Toro, μας έδωσε πλήρες βιογραφικό των ηρώων που υποδυόμαστε στην ταινία, μας τροφοδότησε με λεπτομέρειες του παρελθόντος τους που ερμηνεύουν το χαρακτήρα και τα αίτια των πράξεών τους. Όταν η Lucille ταΐζει την Edith, υπονοείται το γεγονός πως έκανε το ίδιο πράγμα στη μητέρα της. Για κάθε γυναίκα που καλούμαι να παίξω, πρέπει απαραίτητα να ξέρω από πού κατάγεται, ποια είναι τα κρίσιμα περιστατικά που την καθόρισαν. Αν ο σκηνοθέτης δεν εμπλέκεται σε αυτήν τη βιογραφική έρευνα, τότε πρέπει να τον εμπιστευτώ και να με εμπιστευτεί, οπότε είναι και θέμα τύχης και συγκυρίας. Με τον Guillermo είχαμε σε τέτοιο βαθμό γνώση, που με ένα βλέμμα ξέραμε γιατί η Lucille έκανε την παραμικρή χειρονομία, σαν να είχαμε το ίδιο flashback στο μυαλό μας.
Πριν σας συναντήσω είχα την υποψία πως εκτός από θαυμάσια ηθοποιός, είσαστε μια πολύ έξυπνη γυναίκα…
Και τώρα που συναντηθήκαμε, σας απογοήτευσα, σωστά; (γελάει)
Το αντίθετο! Ωστόσο, έχω την απορία αν μπορεί ένας μη ευφυής άνθρωπος να παίξει καλά, ακόμη και να ξεχωρίσει στη δουλειά του.
Μμμ, ελπίζω να μη θέλετε να με βάλετε να σας πω ποιος είναι έξυπνος και ποιος όχι από τους συναδέλφους μου. Λοιπόν, να σας εξηγήσω. Αν κάποιος άσχετος, έξυπνος ή όχι και τόσο έξυπνος, παρουσιαστεί στο πλατό και πει απλώς τα λόγια του και τις θεωρίες που έχει αποστηθίσει χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι τη σημασία του διαλόγου, τότε εγώ τουλάχιστον βλέπω τις ατάκες γραμμένες στο κούτελό του, αλλά δεν συλλαμβάνω το νόημα. Συνεπώς, είναι θέμα κατάλληλης προετοιμασίας και ενδελεχούς έρευνας.
Εσείς πόσο προετοιμαστήκατε για τις πιανιστικές δεξιότητες της Lucille;
Η χαρά που ένιωσα όταν έμαθα και έπαιξα Bach και Beethoven στο πιάνο δεν περιγράφεται! Δυσκολεύτηκα τρομερά, ομολογώ. Όταν έχω γυρίσματα, πάντα ταξιδεύω μόνη και μένω μόνη στο ξενοδοχείο, οπότε έχω πολύ χρόνο για να μελετήσω. Στο καμαρίνι είχα μονίμως ένα clavier και πρόβαρα ακατάπαυστα τα κομμάτια που θα εκτελούσα στις σκηνές μου. Ούτε εγώ ούτε ο Guillermo θέλαμε να ντουμπλαριστώ. Τα έμαθα απέξω και τώρα τα έχω ξεχάσει (γελάει). Εκτός από το νανούρισμα…
Ο Πορφυρός Λόφος απλώνεται σε πολλούς φιλμικούς τόπους, καλύπτει διαφορετικά είδη. Διαβάζοντας το σενάριο και έχοντας δει το τελικό αποτέλεσμα, πού θα κατατάσσατε την ταινία;
Είναι δύσκολο να έχω αντικειμενικό συμπέρασμα διότι, αν και ξέρω πως θα ακουστεί περίεργο, συμπονώ πραγματικά τη Lucille. Λατρεύω τα ζώα και την ταυτίζω με ένα κακοποιημένο σκυλί που έχει κουρνιάσει σε μια γωνία, τρέμοντας και ζητώντας συμπάθεια και αγάπη.
Όντως κλαίτε όταν τελειώνουν τα γυρίσματα μιας ταινίας;
Όχι πάντα. Μερικές φορές συγκινούμαι, και το δείχνω. Όπως στο Δέντρο της Ζωής, που λυπήθηκα που αποχωρίστηκα τα παιδιά μου στην ταινία, τους νεαρούς ηθοποιούς με τους οποίους είχα τόσο δεθεί. Στενοχωρήθηκα που τελείωσε αυτός ο υπέροχος κόσμος που έζησα με τον Terrence Malick.
Έχετε γούρια; Συνηθίζετε να επαναλαμβάνετε κάτι πριν ξεκινήσει ένα γύρισμα;
Δεν είμαι προληπτική, αλλά συνδυάζω αρώματα με κάθε μου ρόλο. Για τον Πορφυρό Λόφο, είχα ένα με έντονο πιπέρι, για να με παραπέμπει στη Lucille. Αν και το θειάφι θα ήταν πιο ταιριαστό (γελάει). Για τη Διάσωση, μια unisex μυρωδιά. Επίσης, με βοηθάει να διαχωρίζω τους ρόλους στο μυαλό και την καθημερινότητά μου. Γύριζα τις δύο ταινίες ταυτόχρονα, κάτι που δεν σκοπεύω να ξανακάνω ποτέ. Από την άνετη στολή της κυβερνήτριας ενός διαστημόπλοιου, πήγαινα την επομένη στο Τορόντο και αγκομαχούσα να χωρέσω στους κορσέδες, να φορέσω τα ψηλά τακούνια και να αλλάξω την προφορά μου. Από το πρωί έμπαινα στην κακή διάθεση με ενοχλητικές φωτογραφίες που διακοσμούσαν τον καθρέφτη στο καμαρίνι μου, μέχρι το βράδυ που επέστρεφα για να ξαπλώσω, κενή, χωρίς ίχνος ενέργειας.
Η μέχρι τώρα πορεία σας φανερώνει μια ανησυχία για το διαφορετικό ή, αν θέλετε, μια απέχθεια προς την τυποποίηση και τον εφησυχασμό. Ήσασταν παιδί που ξεχωρίζατε χωρίς να το επιδιώκετε, ή αποκτήσατε την περιέργεια μεγαλώνοντας;
Ως φυσική κοκκινομάλλα, αναγκαστικά ξεχώριζα, αν και τα παιδιά γενικά πειράζουν οποιονδήποτε δεν τους μοιάζει, είτε έχει κοντά μαλλιά, είτε παραπανίσια κιλά. Αλλά κι εγώ έδινα γερές αφορμές, όπως οι κατακόκκινες καουμπόικες μπότες που φορούσα συστηματικά, κόντρα σε κάθε μόδα και λογική, απλώς επειδή έτσι μου άρεσε. Στη δουλειά μου θέλω να κατακτήσω σταδιακά τους δυναμικούς ρόλους που δεν είχα την ευκαιρία να παίξω στο παρελθόν. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Στο Huntsman, που μόλις τελείωσα, συμπρωταγωνιστώ με τον Liam Hemsworth, ο οποίος είναι απίθανα ψηλότερός μου. Οι ρόλοι μας απαιτούσαν ακριβώς τις ίδιες δεξιότητες που είναι απαραίτητες σε μια περιπέτεια, μόνο που εγώ έπρεπε να τρέχω κρύβοντας δωδεκάποντους πάτους στις σόλες των παπουτσιών μου. Κάπως έτσι το σινεμά διορθώνει τις αδικίες της φύσης.
Κι επειδή βρισκόμαστε ακόμη στο κλίμα του Πορφυρού Λόφου, που ανάμεσα στα άλλα είναι και μια ιστορία φαντασμάτων, εσείς έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο;
Θα σας πω. Βρισκόμουν στο Λονδίνο, σε ένα παλιό, πολύ παλιό σπίτι, για τα γυρίσματα του Huntsman. Λίγο πριν αποκοιμηθώ, η λάμπα στο κομοδίνο μου άρχισε να σιγοσβήνει, ώσπου ξαφνικά όλα τα φώτα άναψαν σταδιακά και έφτασαν σε ένα εκτυφλωτικό απόγειο, σαν να πήγαιναν να σπάσουν οι λαμπτήρες από την υπερβολική φωταψία. Νόμιζα πως βρισκόμουν στο εσωτερικό ενός διαστημόπλοιου! Και τότε, το ίδιο απότομα, έσβησαν απολύτως. Κι εγώ καθόμουν στο σκοτάδι άναυδη και έλεγα στον εαυτό μου «δεν τα ονειρεύεσαι όλα αυτά». Οπότε, το φιλοσόφησα και είπα στο άγνωστο πλάσμα «εντάξει, έπιασα το νόημα, είσαι εδώ», είπα καληνύχτα και ησύχασα.
Και τι συμπέρασμα βγάλατε;
Πως έχει πιο πλάκα να πιστεύεις στα φαντάσματα από το να αρνείσαι την ύπαρξή τους. Ποιος μπορεί να σε διαβεβαιώσει με σιγουριά πως δεν υπάρχουν.