Ενα στα τρία στεγαστικά δάνεια είναι προβληματικό. Συγκεκριμένα, το 35% των δανειοληπτών καθυστερεί τουλάχιστον 90 ημέρες την εξυπηρέτηση των χρεών του. Εξίσου σημαντικό είναι ότι το υπόλοιπο 65%, δηλαδή οι δύο στους τρεις, συνεχίζει να αποπληρώνει τα δάνειά του.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως το σημαντικότερο στοιχείο σε αυτή τη συζήτηση για τα «κόκκινα» δάνεια είναι οι ενήμεροι οφειλέτες. Κανείς πολιτικός δεν μιλά γι’ αυτούς, ίσως επειδή με αυτό τον τρόπο θέλει να μας δείξει ότι αυτοί, τουλάχιστον, έχουν να πληρώσουν, άρα δεν κινδυνεύει το σπίτι τους.
Αγνοούν, επιδεικτικά και προσβλητικά, ότι οι περισσότεροι από όσους συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, έχουν στριμωχτεί αφόρητα για να συνεχίσουν την πληρωμή των δόσεων. Ελπίζω ότι κάποτε θα αποφασίσουν να μαυρίσουν πολιτικούς, κυβερνητικούς κατά κανόνα, που τεκμαίρουν ότι ο πολίτης που «πληρώνει» είναι «πλούσιος» και δεν αξίζει της προσοχής τους.
Βεβαίως, στην πλευρά των «κόκκινων» υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα και αυτό δεν είναι οι πλειστηριασμοί. Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι όλ’ αυτά τα νοικοκυριά είναι πλέον υπερχρεωμένα. Το αρμόδιο υπουργείο οφείλει να εξεύρει τρόπους να απελευθερώσει τους 142.000 δανειολήπτες που έχουν παγιδευθεί στις ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη ή νόμου ΠΑΣΟΚ όπως με παράδοξη επιμονή επιθυμεί να τον αποκαλούμε η κ. Γεννηματά.
Τα νοικοκυριά αυτά έχουν πάρει μια δικάσιμο έπειτα από δεκαετίες και στηριγμένοι σε υποσχέσεις δικηγόρων έχουν σταματήσει να πληρώνουν, περιμένοντας τους πολιτικούς να τους διαγράψουν το χρέος. Στην πράξη όμως, πέρασαν τη θηλιά της υπερχρέωσης στον λαιμό τους.
Το δάνειό τους δεν έχει ρυθμιστεί και συχνά δεν έχει καν «παγώσει». Οπως γνωρίζουν, και γι’ αυτό αγωνιούν, δεν έχει διαγραφεί ούτε ένα ευρώ από την οφειλή τους. Κινδυνεύουν να κληρονομήσουν τα παιδιά τους μια μεγάλη οφειλή. Τόσο οι ίδιοι αλλά και οι διάδοχοί τους θα παραμείνουν αποκλεισμένοι από οποιαδήποτε νέα σχέση με το τραπεζικό σύστημα.
Η κυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να εκκαθαρίσει το ανώμαλο καθεστώς μέσω του οποίου χιλιάδες νοικοκυριά παγιδεύτηκαν στην υπερχρέωση. Είναι όλα γραμμένα στις σελίδες 1.023-1.026 του νόμου 4336 (ΦΕΚ Α΄94) και θα έπρεπε ο κ. Γ. Σταθάκης να έχει τελειώσει προ πολλού με όσα απαιτεί η εφαρμογή του νέου πλαισίου.
Σίγουρα, πάντως, προτού φτάσει η ώρα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Καμία «πολιτική διαπραγμάτευση» δεν μπορεί να γίνει όταν κινδυνεύει, εκ νέου, με κατάρρευση το πιστωτικό σύστημα.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίσει να πιστεύει ότι μπορεί να διαπραγματεύεται συνεχώς με όλους και για όλα, θα δει να απομακρύνονται οι στόχοι του για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την επιστροφή της οικονομίας σε θετικό έδαφος.