Το ταβάνι τη νύχτα χαζεύοντας

Το ταβάνι τη νύχτα χαζεύοντας

2' 26" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάθε τόσο ο κύριος Γκρι μπαίνει λαθραία στον λογαριασμό μου στο φέισμπουκ για να δει ωραίες φωτογραφίες απ’ το Διάστημα και τον ωκεανό που έχω «ανεβάσει» αλλά και για να μπει στον «τοίχο» του διαδικτυακού φίλου Νικόλα Σεβαστάκη, του δοκιμιογράφου και διηγηματογράφου (η νέα του συλλογή «Αντρας που πέφτει» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις), για να ακούσει τις απίθανες μουσικές που «ανεβάζει» εκεί ο εξαιρετικός αυτός γραφιάς.

«Τις “κλέβω” όλες», μου λέει γελώντας. «Είναι σαν οδηγός για μένα – πολλές τις ανακαλύπτω για πρώτη φορά χάρη σε εκείνον· άλλοτε μου ξαναθυμίζει κάποιες που δεν είχα εκτιμήσει όσο θα έπρεπε. Τον φαντάζομαι να τις ακούει και να γράφει μερικές από αυτές τις πιο οξυδερκείς, ευαίσθητες αναλύσεις πάνω σε όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, καθώς επίσης μου αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτά τα μελαγχολικά τραγούδια και οι υποβλητικές μουσικές που “ανεβάζει” ωσάν ανήσυχος έφηβος που ξαγρυπνά σε αναβρασμό στο δωμάτιό του, είναι το άτυπο σάουντρακ των ιστοριών του. Των ιστοριών του καθενός μας. Αν αυτό δεν είναι ανθρώπινη επαφή, τι είναι;».

Η πιο πρόσφατη «κλοπή» του κυρίου Γκρι απ’ τον φεϊσμπουκικό «τοίχο» του Νικόλα Σεβαστάκη είναι το έξοχο «My Baby Cries» του Bill Callahan, ωστόσο, επηρεασμένος κι εγώ με τη σειρά μου, του υπέδειξα ένα άλλο αριστούργημα που ανέβασε ο συγγραφέας της συλλογής «Γυναίκα με ποδήλατο» (Πόλις, 2014) και που δεν θα έπρεπε να έχει ξεφύγει απ’ τον κύριο Γκρι, καθώς ακούγεται στη «Νιότη» που είδε πρόσφατα στο σινεμά: το «Ceiling Gazing» (Χαζεύοντας το ταβάνι) των Mark Kozelek και Jimmy Lavalle, απ’ το εκπληκτικό τους άλμπουμ «Perils from the Sea» (2013). Την επομένη, ο κύριος Γκρι μού τηλεφώνησε για να μου πει πως το άκουγε ξανά και ξανά, με τη δέκα ημερών κόρη του να κοιμάται, στο στήθος του, τις μικροσκοπικές, άγουρες πατούσες της πάνω στα ώριμα/ανώριμα δάχτυλά του, δίχως να ξέρει ποιον να ευχαριστήσει, εμένα, τον Σορεντίνο ή τον Σεβαστάκη. Του είπα: «Τον Σεβαστάκη, που πυροδότησε όλο αυτό».

Τον αιχμαλώτισε η αφηγηματικότητα του τραγουδιού: ένας τύπος που ξενυχτά στο κρεβάτι του με τζετ λαγκ έπειτα από υπερατλαντικό αεροπορικό ταξίδι κοιτάζοντας το ταβάνι του. Ο παππούς που αποχαιρέτησε κάποτε· η μοναδική φορά που είδε τον πατέρα του να δακρύζει· τα γενέθλια της αδελφής του· η αγαπημένη του να κοιμάται στο πλάι του· ο σκύλος του κουλουριασμένος ανάμεσα στα πόδια του και η σκέψη των δύο ανιψιών του, τεσσάρων και επτά, πόσο τις αγαπά: «Θέλω να ζήσω πολλά χρόνια για να τις δω να μεγαλώνουν».

Ο κύριος Γκρι παραμένει συνδεδεμένος με το YouTube και το τραγούδι με το μπλε ταβάνι πάνω απ’ το ζεστό κρεβάτι. «Εξω απ’ το παράθυρό μου απόψε/ τα φορτηγά πλοία περνούν/ Και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ζωντανός/ Που έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου// Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χαζεύοντας το ταβάνι/ Δεν μπορεί το μυαλό μου να σταματήσει αυτή την ξέφρενη κούρσα/ Δεν είναι καλό ή κακό, είναι απλώς έτσι όπως μ’ έφτιαξε ο Θεός/ Να κάθομαι και να ξενυχτώ χαζεύοντας το ταβάνι».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή