Παράλογο ασφαλώς είναι. Είχε όμως αναγγελθεί από τις αρχές Οκτωβρίου. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι, σήμερα, που απεργούν τα συνδικάτα κατά της κυβερνητικής πολιτικής, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, διά του τμήματος Εργατικής Πολιτικής, στηρίζει την απεργία και συμμετέχει. Για λόγους δημοσιογραφικής ακρίβειας –όχι επειδή δεν το ξέρετε– να υπενθυμίσω ότι συμβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι η κυβέρνηση. Με απλά λόγια, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
«Οι αγώνες απέναντι στις αντιλαϊκές, ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεχίζονται ακόμη πιο δυναμικά», αναφέρεται στην ανακοίνωση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, όπως εξηγείται παρακάτω, με τέτοιες κινητοποιήσεις «οι εργαζόμενοι μπορούν να αποτελέσουν τον καταλυτικό παράγοντα για την αλλαγή των συσχετισμών, προκειμένου το κοινωνικό μέτωπο να κάμψει αξιώσεις και προαπαιτούμενα, διαμορφώνοντας ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες τη δική του αδιαπραγμάτευτη ατζέντα». Δηλαδή, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, εν αντιθέσει προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε πλώρη για ρήξη;
Προφανώς. Διότι, αναπόφευκτα, εκεί οδηγεί η «δική του αδιαπραγμάτευτη ατζέντα» την οποία επιδιώκει. Ομως δεν πρόκειται για κάτι νέο. Η αντιπαράθεση κόμματος και κυβέρνησης έχει αναγγελθεί με κάθε επισημότητα στην απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ της 10ης Οκτωβρίου. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 14 του ιδίου μηνός, η ανάλυση της συγκεκριμένης απόφασης ήταν το θέμα του κύριου σημειώματος της στήλης, υπό τον τίτλο «Μένουν μαζί, αλλά κοιμούνται χώρια». Νομίζω, λοιπόν, ότι αξίζει τον κόπο, αφού η διάσταση κόμματος και κυβέρνησης επανέρχεται στην επικαιρότητα, να θυμηθούμε την κεντρική ιδέα εκείνης της απόφασης, όπως ακριβώς διατυπώνεται στο κείμενο: το κόμμα πρέπει να αγωνιστεί για ένα νέο μοντέλο, που θα ανατρέψει ισορροπίες δεκαετιών στην Ευρώπη, πάση θυσία δεν πρέπει να λειτουργήσει ως νομιμοποιητικός μηχανισμός των κρατικών πολιτικών (σ.σ.: δηλαδή της κυβέρνησης) και, τέλος, πρέπει να είναι η άγρυπνη αριστερή συνείδηση της κυβέρνησης.
Συνεπώς, αφού στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κανονικότητα να έχουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά και ένα ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύεται, μπορούμε να πούμε ότι ταιριάζει θαυμάσια στην περίπτωσή τους η ευαγγελική ρήση «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Ταιριάζει· και όχι μόνον επειδή κομμουνιστές και θρησκευόμενοι έχουν παρόμοιο δογματισμό και παρόμοια στενότητα αντίληψης. Ταιριάζει και επειδή, αντίθετα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε σήμερα τη συγκεκριμένη ρήση στην καθημερινή γλώσσα, υπονοώντας μια κατάσταση σύγχυσης, ερμηνευόμενη μέσα στο πλαίσιο των συμφραζομένων έχει στην πραγματικότητα τον χαρακτήρα προτροπής. Συγκεκριμένα, προτροπής η οποία αφορά την ελεημοσύνη. Αλλά αυτό δεν κάνει μεγάλη διαφορά, διότι στην ελεημοσύνη οδηγούν, ούτως ή άλλως, οι πολιτικές της Αριστεράς…
Δεν μπορεί
Από όλα αυτά που ακούμε σχετικά με τις καταγγελίες Πανούση, εκείνο που ξεχωρίζω, επειδή αποκαλύπτει διακριτικά, αλλά με πολλή ακρίβεια, την ουσία του προβλήματος είναι η αρχική πρόταση από τις πρώτες δηλώσεις που έκανε ο σύμβουλος του υπουργού Δικαιοσύνης, Π. Λάμπρου. «Δεν μπορώ να καταλάβω», είπε ο Π. Λάμπρου, «γιατί ο κ. Πανούσης φτάνει στο σημείο να “δίνει” ανθρώπους με κυνικό τρόπο στον εισαγγελέα».
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: ότι ο Π. Λάμπρου δεν μπορεί να καταλάβει πού τελειώνει το κράτος και πού ξεκινά το παρακράτος, πού τελειώνει το παραμύθι και πού ξεκινά η πραγματικότητα, πού τέλος πάντων παύει η πλάκα και τα πράγματα σοβαρεύουν. Δεν είναι ο μόνος. Οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τώρα μετά τη διάσπαση, τέτοιοι είναι. Λυπάμαι αν γίνομαι κουραστικός που το λέω ξανά, αλλά ο τυπικός Ελληνας αριστερός, λόγω των ιδιαίτερα ευνοϊκών για την ανάπτυξή του συνθηκών που επικρατούν στην Ελλάδα, είναι ιδιόρρυθμο είδος. Επιφανειακά μόνον εξημερωμένο…
Νέο ακρωνύμιο
Σε ανακοίνωση της ομάδας Σεξουαλικού Προσανατολισμού, Εκφρασης και Ταυτότητας του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ (όλο αυτό είναι το όνομα της ομάδας), διαβάζω ότι καλεί αύριο το μεσημέρι μέλη και φίλους στα γραφεία του κόμματος, Λεωνίδου 16 και Κολωνού, «με σκοπό τη συνέχιση της ενεργοποίησης και της ενδυνάμωσης των ΛΟΑΤΚΙ διεκδικήσεων», όπου το «ΛΟΑΤΚΙ» σχηματίζεται από τα αρχικά των λέξεων: λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ. It sounds queer, αν μου επιτρέπετε το λογοπαίγνιο, αλλά ας το έχουμε υπ’ όψιν, διότι ο κόσμος αλλάζει…
Σπάσε, καρδιά, σπάσε
Αν είστε πολύ ευαίσθητοι και δακρύζετε με τον παραμικρό, τότε μη συνεχίσετε παρακάτω, γιατί αυτό που θα σας πω είναι σπαρακτικό. Ο ανεπανάληπτος Γιώργος, μετά μακρά περίοδο αφάνειας, έλυσε επιτέλους την εκκωφαντική σιωπή του (όπως θα έλεγε ένας κανονικός δημοσιογράφος) με ένα τουίτ. Αφορούσε κάποια απόφαση για κάποιο τροπικό δάσος στο Περού, η οποία του έδωσε μεγάλη χαρά. Τέτοια ψυχούλα είναι το χρυσό μου…
Οχι Τόλη!
Είχα γράψει τη στήλη και ετοιμαζόμουν να την παραδώσω, όταν είδα την είδηση και κόντεψα να μείνω ξερός. Οπότε αμέσως πέταξα έξω κάτι άσχετο, προκειμένου να περιλάβω στη σημερινή ύλη ΤΗΝ είδηση. Ομολογουμένως, δεν προχώρησα να τη διαβάσω ολόκληρη, μου έφτασε ο τίτλος για να τα κάνω πάνω μου: «Είμαι έτοιμος να μιλήσω με τη Μέρκελ» και δίπλα η φωτογραφία του Απόστολου G. G. Κώστα… Υψώνω λοιπόν τη φωνή στο μέγιστο της έντασής της και με τον αρμόζοντα τόνο ικεσίας τού απευθύνομαι: Οχι Τόλη! Μη Τόλη! Τι πας να κάνεις Τόλη! Θα μας καταστρέψεις! Αν μάθει η Μέρκελ ότι το μοντέλο Τσίπρα παράγεται και από τη Δεξιά, θα καταλάβει ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε.