Στα δύσκολα χρόνια

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Το τέλος της μεταπολίτευσης» είναι το αγαπημένο θέμα συζήτησης αρκετών τα τελευταία πέντε χρόνια. Αρχικά, το «τέλος» της εντοπίστηκε στο μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου το 2010, άλλοι το μετέθεσαν λίγο αργότερα στις πλατείες των «αγανακτισμένων» του 2011, ενώ μέχρι πρότινος οι ενθουσιώδεις οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ το τοποθετούσαν στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Ο εντοπισμός χρονικών σημείων που σηματοδοτούν το «τέλος» μιας κατάστασης και την «αρχή» μιας άλλης συνδέεται στο συλλογικό υποσυνείδητο με την ανάγκη για κάτι καινούργιο, κάτι ελπιδοφόρο. Στην Ελλάδα το «τέλος της μεταπολίτευσης» συνδέθηκε με το τέλος της ευδαιμονικής ψευδαίσθησης και την αρχή των πολιτικών λιτότητας. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Επί πέντε χρόνια η παραγωγή σκέψης, ιδεολογίας και στρατηγικής για την ουσιαστική μετεξέλιξη της χώρας περιοριζόταν, στην καλύτερη περίπτωση, σε μικροαστικές διευθετήσεις για το πώς θα διασωθούν κάποια επιδόματα ή πώς θα εξαιρεθούν κάποιες ομάδες από τις προβλέψεις λιτότητας.

Τα προγράμματα των κομμάτων, ακόμη και των αντιπολιτευόμενων, μοιάζουν με προτάσεις για την προσθήκη νέων αστερίσκων στο τρίτο μνημόνιο, δίχως ίχνος φαντασίας. Ο δημόσιος διάλογος εξαντλήθηκε στα μικρά, όπως είναι τα φάρμακα στα σούπερ μάρκετ, και αγνόησε, βολικά, τα μεγάλα, όπως η μαζική μετανάστευση των νέων Ελλήνων. Προτού ολοκληρώσουμε τη μικροαστική ενδοσκόπησή μας, ήρθαν οι πρόσφυγες. Ηδη από το καλοκαίρι είχε γίνει σαφές ότι η «εκτροπή» εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από την Τουρκία προς το Αιγαίο και από εκεί προς την υπόλοιπη Ευρώπη θα δοκίμαζε τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους. Οι πρώτοι φράχτες στην Ουγγαρία και η περιχαράκωση σχεδόν όλων των χωρών της ανατολικής Ευρώπης αποτέλεσαν πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει. Οι επιθέσεις στο Παρίσι και η σχεδόν βέβαιη αλλαγή της στάσης των κρατών της Δυτικής Ευρώπης έναντι των προσφύγων αφήνει την Ελλάδα απελπιστικά μόνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Η Ελλάδα θα πρέπει να διαχειριστεί, δίχως ουσιαστική βοήθεια, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες οι οποίοι θα εγκλωβιστούν στα σύνορά της. Το μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα για δεκαετίες αντιμετωπιζόταν από την ελληνική Πολιτεία με μια πάγια τακτική: τον στρουθοκαμηλισμό και τη μετάθεση στο μέλλον. Σχεδόν από το μηδέν, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αποκτήσει αντισώματα στην ξενοφοβία, το κράτος να λειτουργήσει με επαγγελματικά κριτήρια, αξιοκρατία και ακραία αποτελεσματικότητα και το πολιτικό σύστημα να λάβει την ευθύνη των αποφάσεων. Είμαστε μόνοι μας. Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά, ωστόσο και εμείς –όπως και εκατομμύρια Ευρωπαίων– θεωρήσαμε ότι πήραμε «ρεπό» από την Ιστορία. Για όσους εξακολουθούν να αναζητούν το «τέλος της μεταπολίτευσης», μια νοερή ματιά στο θέατρο Μπατακλάν και στις παραλίες της Λέσβου ίσως αποδειχθεί αποκαλυπτική.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή