Οσο εκτεθειμένος και εκπαιδευμένος να είναι κανείς στις διόλου απρόβλεπτες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας, δεν παύει να εντυπωσιάζεται από τον τρόπο που κάποιοι (πολλοί) συμπατριώτες μας ερμηνεύουν και υιοθετούν ερμηνείες της προοδευτικότητας. Ο πρωθυπουργός μίλησε, μεν, για πρώτη φορά κατά των αντεξουσιαστών, αλλά η κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που έχει θρέψει την ανοχή προς αυτόν τον χώρο και έχει ενθαρρύνει, άμεσα ή έμμεσα, πολλές πράξεις «ανυπακοής». Η κατά ΣΥΡΙΖΑ (και των ιδεολογικά συγγενών του) αντίληψη του κόσμου δεν έχει καμία σχέση με όσα είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας, εκφραζόμενος με «αυστηρότητα» κατά εκείνων που υπονομεύουν τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας.
Στην ελληνική κοινωνία περισσεύουν όσοι παντελώς αυθαίρετα χρήζουν τον εαυτό τους σωτήρα, επαναστάτη ή απλώς αντισυστημικό. Οι εικόνες από την πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, κατά τον τελετουργικό και απολύτως ανιαρό εορτασμό του Πολυτεχνείου, αποκάλυψαν τις ίδιες εικόνες αναχρονισμού και τα ίδια φαινόμενα εμμονικής ακινησίας. Αναμφίβολα, η εμφάνιση των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία εν έτει 2015 υπό την προστασία των ΜΑΤ, και εν μέσω αποδοκιμασιών από περαστικούς, ήταν μια εικόνα θλιβερή και κυρίως αποκαρδιωτική. Οχι βεβαίως ότι η εικόνα αυτή και όσα συνεπάγεται είναι κυρίαρχο ρεύμα. Το αντίθετο. Είναι όμως μια ικανή παρουσία κι ένας συμπαγής αριθμός ενήλικων ψηφοφόρων.
Φέτος, η πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, και εν γένει η τόσο άνευρη τελετουργία για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, συνέβη σε μια δραματικά διαφορετική διεθνή γεωπολιτική συγκυρία. Ο εορτασμός, καλώς γίνεται, και όσοι θέλουν και το νιώθουν είναι ελεύθεροι να το γιορτάσουν. Ομως, η επί τόσες δεκαετίες υποκριτική επανάληψη ενός ψευδοηρωισμού από ανθρώπους (πολίτες ή πολιτικούς) που κανένα λόγο δεν έχουν να αξιώνουν δημοσίως μερίδιο από τα γεγονότα του 1973, είναι στα όρια του κωμικού. Το θέαμα και το άκουσμα επαναστατικών ύμνων εκ μέρους συνδικαλιστών, πολιτικών που τυχαία βρέθηκαν στο Κοινοβούλιο και δημοσίων υπαλλήλων που έχουν μάθει να δουλεύουν με το ρολόι στο χέρι, αντιπροσωπεύουν επαξίως το επίπεδο και την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Εν προκειμένω, η φετινή πορεία ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αυτιστικά κολλημένη στο παρελθόν, αδυνατούσε να εκφράσει κάτι νέο ή έδειξε, τέλος πάντων, να διατηρεί με κτητικότητα την προσήλωσή της στο παρελθόν. Αν το Πολυτεχνείο μπορεί να αντέξει στον χρόνο, θα φανεί και από τα αντανακλαστικά του στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία, ώστε να λογίζεται μια επέτειος για την ελευθερία. Φέτος, με τον κόσμο άνω-κάτω, με το «Ισλαμικό Κράτος» και τους τζιχαντιστές να απειλούν τη Δύση και όχι μόνο, με τη Γαλλία σε πόλεμο και το ΝΑΤΟ σε περισυλλογή, «εμείς» επαναλάβαμε το τραγουδάκι μας μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ. Και μετά, κάποιοι έκαψαν κάδους.