Αναρωτιέται κανείς πόσος καιρός πρέπει να περάσει, πόσες «σφαλιάρες» πρέπει να δεχτούν και πόσες εμπειρίες πρέπει να αποκτήσουν αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα σήμερα για να μάθουν να αντικρίζουν με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Το καταστροφικό οκτάμηνο της πρώτης θητείας τους στην κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετό, δυστυχώς. Συνεχίζουν απτόητοι να χρονοτριβούν και να ελίσσονται για να κερδίσουν επικοινωνιακούς πόντους και στο τέλος να πίνουν -και εμείς μαζί τους- το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Οι ίδιοι έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στη συνταγή, αφού έκαναν προηγουμένως τα πάντα για να είναι τόσο κακή και ταυτόχρονα να μην έχουν εναλλακτική λύση.
Αυτά βέβαια αφορούν το τρίτο μνημόνιο και τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς. Βλέπουμε όμως ότι η ίδια αναπηρία στην αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας συνεχίζεται και στην εξωτερική πολιτική. Παρόλο που ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι ουσιαστικά «έσπασε τα μούτρα του» όταν προσπάθησε να βρει λεφτά εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης πριν από μερικούς μήνες, έκλεισε τα αυτιά του στις προειδοποιήσεις ότι θα ήταν άκαιρη μια επίσκεψη στην Τουρκία σε αυτή τη συγκυρία, επιζητώντας διμερή συμφωνία ανακοπής της ροής προσφύγων από τα τουρκικά παράλια προς τα ελληνικά νησιά. Για τον απλό λόγο ότι η εκ των πραγμάτων «αναβαθμισμένη» Τουρκία, με ηγεσία που μόλις βγήκε από εκλογικό θρίαμβο, συνομιλεί μόνο με «τα μεγάλα παιδιά» για θέματα όπως ο πόλεμος στη Συρία και το προσφυγικό πρόβλημα και όχι με την «υποβαθμισμένη» Ελλάδα.
Αγνόησε λοιπόν πάλι τις προειδοποιήσεις ο Αλ. Τσίπρας και πήγε στην Τουρκία χωρίς να διαθέτει ανταλλάγματα για να δώσει στην Αγκυρα και την ίδια ώρα που η τελευταία βρίσκεται σε σχετικές επαφές και διαπραγματεύσεις με ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση και μόλις φιλοξένησε το G20. Ετσι, το μόνο που εισέπραξε από την άλλη πλευρά ήταν μια πρόταση για τριμερή συνάντηση Ελλάδας – Τουρκίας – Γερμανίας και μια ευχή για συνεργασία σε τομείς όπως η ενέργεια και ο τουρισμός, αλλά και «τα περιφερειακά προβλήματα» (τι εννοεί άραγε;) που απασχολούν τις δύο χώρες. Με λίγα λόγια, ο παμπόνηρος Αχμέτ Νταβούτογλου είπε στον Ελληνα πρωθυπουργό να ξαναπάει με την κηδεμόνα του, τη φράου Μέρκελ, γνωρίζοντας ασφαλώς ότι στις επιθυμίες της γερμανικής κυβέρνησης περιλαμβάνονται κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο.
Αναμφίβολα είναι καλό και πρέπον να συνομιλεί η Αθήνα με τους γείτονες για κοινά προβλήματα, ούτε και έγινε καμία μεγαλειώδης «γκάφα» στις χθεσινές συναντήσεις. Ασφαλώς, αλλά η συγκυρία και το «τάιμινγκ» παίζουν μεγάλο ρόλο στην πολιτική και ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική. Οπως, επίσης, δεν είναι ωραίο να αντιμετωπίζεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σαν ο «μικρός», προσφέροντας μάλιστα ο ίδιος την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Γιατί, πρώτον, στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα και με το μέγεθος των προβλημάτων που την απειλούν (οικονομικό και προσφυγικό), είναι αναγκασμένη να τα αντιμετωπίζει μέσα από τους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, δεύτερον, γιατί ούτε το Βερολίνο μόνο του έχει ειδικό και αναγνωρισμένο τυπικά ρόλο για να μεσολαβεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ας γίνει αντιληπτό και αποδεκτό επιτέλους ότι η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε όλους τους τομείς!
Επομένως, πέρα από τις επανειλημμένες αναφορές του Αλ. Τσίπρα στην κοινή θάλασσα του Αιγαίου και τα «Αχμέτ» (ο άλλος τον αποκαλούσε «αξιότιμο πρωθυπουργό», ίσως γιατί φορούσε γραβάτα ενώ ο δικός μας όχι), το αποτέλεσμα της επίσκεψης ήταν «τζίφος». Και φυσικά δεν πρόκειται Ελλάδα και Τουρκία μαζί να αλλάξουν τις ισορροπίες στην Ευρώπη, όπως επιμένει να ονειρεύεται ο πρωθυπουργός. Προς το παρόν ας διαπιστώσουμε τον βαθμό της συνεργασίας των Ελλήνων και των Τούρκων λιμενικών.