Η Χριστιάννα Γύρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Η πορεία της ήταν προκαθορισμένη να γίνει γιατρός, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση. Στο και πέντε λοξοδρόμησε και βρέθηκε να σπουδάζει οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων. Επειτα από πολυετή δραστηριότητα ως σύμβουλος επενδύσεων για τράπεζες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, (ξανα)λοξοδρόμησε και βρέθηκε να διδάσκεται δημιουργική γραφή. Το παραμύθι της, «Το παραπονεμένο Μακό», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο σε εικονογράφηση της Χαράς Μαραντίδου. Εχει, επίσης, ολοκληρώσει και τη συγγραφή ενός νέου βιβλίου για μεγαλύτερα παιδιά, με τίτλο «Λόγια, Λόγια, Ρολόγια».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Μόμπυ Ντίκ» του Χέρμαν Μέλβιλ που άλλοτε μ’ εμπνέει με πανηγυρικό τρόπο να συνεχίζω να γράφω κι άλλοτε με κάνει ν’ αμφισβητώ πλήρως το συγγραφικό μονοπάτι που ακολουθώ. Παράλληλα διαβάζω το ΓΚΙΑΚ του Δημ. Παπαμάρκου, μια αναπάντεχα δυνατή συλλογή διηγημάτων.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δυσκολεύομαι πολύ ν’ απαντήσω. Μάλλον οι ήρωες/ηρωίδες που αγαπάω είναι τόσο συμπλεγματικοί και τσαλακωμένοι που τρέμω στην ιδέα και μόνο, εκούσια να μπω στα παπούτσια τους.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Φίλιπ Ροθ. Εχω περάσει μακρές περιόδους της ζωής μου, διαβάζοντας αποκλειστικά Ροθ (σε σημείο ανάγκης απεξάρτησης). Εχω θέματα να λύσω μαζί του!
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
«Το μουσείο της αθωότητας» του νομπελίστα Ορχάν Παμούκ. Διάβασα και τις 802 σελίδες του μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ· βασανιστικά αργό και ατελέσφορο. Θύμωσα γιατί έχασα τον χρόνο μου.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Να ’ταν μόνο ένα! Σίγουρα το «Εγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι.
Δυο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο;
«Το Παραπονεμένο Μακό» είναι ένα παραμύθι που μιλά για την ανάγκη για αναγνώριση και αποδοχή, όπως και για τη σημαντικότητα της φιλίας. Είναι μια ιστορία με καθαρά μηνύματα που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Τελευταία βέβαια πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκω απαντήσεις σε ενήλικα ερωτήματα μέσα από αυτό το παραμύθι και τείνω να πιστέψω ότι ίσως και ν’ απευθύνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Αυτή είναι και η μαγεία των παραμυθιών μάλλον.
Και άλλα δύο για το βιβλίο που γράφετε τώρα;
Γράφω ένα μυθιστόρημα με τίτλο «PRO BONO» που εμπνέεται από ένα πραγματικό δυστύχημα που έγινε στη Ρίγα της Λετονίας τον Νοέμβριο του 2013 με 54 νεκρούς. Το βιβλίο έχει δύο παράλληλα επίπεδα, την αστυνομική-δικαστική δράση που αφορά την αναζήτηση των αιτίων και των υπευθύνων για το δυστύχημα και σε αυτό του ήρωα-δικηγόρου, ο οποίος μέσα από την εμπλοκή του στην υπόθεση έρχεται αντιμέτωπος με προσωπικές αλήθειες που τον επηρεάζουν συθέμελα.
Αγαπημένος συγγραφέας ή αγαπημένο βιβλίο; Ποιος ή ποιο;
Εκτός από τον Ροθ, το «Μεγάλο πουθενά» του Τζέιμς Ελρόι.