Ιδιαίτερα επιτυχημένη υπήρξε η δραματοποιημένη εκδοχή του «Χειμωνιάτικου ταξιδιού» του Σούμπερτ, που έκανε πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου). Ο αριστουργηματικός κύκλος είκοσι τεσσάρων τραγουδιών περιγράφει τοπία μοναξιάς και ανιχνεύει με μεγάλη ευαισθησία μύχιες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Σεβόμενος τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων του Σούμπερτ, ο σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης αποκωδικοποίησε και υπογράμμισε όσα εκφράζουν ποίηση και μουσική, δημιουργώντας υποβλητικές ατμόσφαιρες και πλάθοντας εικόνες ψυχικών διαθέσεων σε συντονισμό με κάθε μία από τις είκοσι τέσσερις μικρογραφίες.
Τα εργαλεία του ήταν απλά, λιτά. Ο «αφηγητής» της ιστορίας που ξετυλίγεται μέσα από τα τραγούδια ανατέμνεται σε δύο όμοια ντυμένες φιγούρες, έναν τραγουδιστή (Χρήστος Κεχρής) κι έναν ηθοποιό (Θανάσης Δόβρης). Στην άδεια σκηνή του Θεάτρου Τέχνης υπάρχουν δύο καρέκλες, ένα τραπέζι με ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει ποτέ. Πάνω στο τραπέζι δύο ποτήρια που ξεχειλίζουν συναίσθημα, δάκρυα (σκηνικός χώρος: Π. Μάκκας, Ε. Αράπογλου, Θ. Γλυνάτσης, κοστούμια: Ε. Αράπογλου, φωτισμοί: Σ. Κάλτσου). Οι αργές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις/ρουτίνες του ηθοποιού ορίζουν τον χρόνο. Στον πίσω τοίχο προβαλλόταν βίντεο (Π. Μάκκας), το οποίο ενέτεινε την ατμόσφαιρα μοναξιάς.
Ο τενόρος Χρήστος Κεχρής ανήκει στους πιο δραστήριους τραγουδιστές της γενιάς του αλλά και στους πιο ενδιαφέροντες, καθώς μοιάζει διαρκώς να εξελίσσεται. Απέδωσε τα τραγούδια σχεδόν χωρίς διακοπή, γεγονός που από μόνο του αποτελεί άθλο. Επιπλέον, εμφανίστηκε άριστα μελετημένος. Κάθε τραγούδι είχε το δικό του χρώμα, κάθε φράση διέθετε τη δική της ένταση, το δικό της βάρος ή ελαφράδα, ανάλογα το κείμενο. Η τρυφερότητα διαδεχόταν την απόγνωση, τη νοσταλγία, το πάθος. Η φωνή, στρογγυλή και εύηχη, αποδείχτηκε ιδανικό εκφραστικό εργαλείο, πολύ περισσότερο, που ο Κεχρής απέδωσε το κείμενο σε πολύ καλά και –κυρίως– απολύτως κατανοητά γερμανικά, χωρίς να διαρρηγνύει τη φυσικότητα και την αμεσότητα της μελωδικής γραμμής.
Μαζί του, ιδανικός συνοδοιπόρος αποδείχτηκε ο πιανίστας Μιχάλης Παπαπέτρου. Παρακολουθούσε με προσοχή τον τενόρο, αφήνοντάς του χώρο να διαμορφώσει με πλαστικότητα τη μελωδική γραμμή και υπογράμμιζε τις επιλογές του.
Η επιτυχία του Γλυνάτση ήταν ότι, ενώ σεβάστηκε τη μουσική, κατόρθωσε να την εντάξει με οργανικό τρόπο σε ένα θέαμα με ενιαία ταυτότητα. Δύσκολο κατόρθωμα, ξεχωριστή βραδιά.