Μ. Φραγκούλης : Μουσική, η κάθαρση παιδικών τραυμάτων

Μ. Φραγκούλης : Μουσική, η κάθαρση παιδικών τραυμάτων

6' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Νέα Υόρκη είναι η βάση του Μάριου Φραγκούλη τους τελευταίους μήνες. Στην Ελλάδα πηγαινοέρχεται, ανάμεσα στις υποχρεώσεις που τον καλούν στην Αμερική και την Ευρώπη. «Ομως, ό,τι κι αν κάνω επιστρέφω, είμαι Ελληνας, δεν μπορώ να κόψω τις ρίζες» λέει με το πάθος του ανθρώπου που ζει μακριά. Αλλά και μ’ ένα άγχος για όσα συμβαίνουν. Σοκαρισμένος από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, αλλά και απ’ όσα βιώνει η Ελλάδα στα παράλιά της. «Ανησυχώ για πρώτη φορά τόσο πολύ. Τόσος τρόμος, θάνατος και αδυναμία».

Είναι και οι ερωτήσεις που συνήθισε να ακούει στο εξωτερικό. «Πώς να εξηγήσεις στους ξένους τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα σου και την Ευρώπη… Τους καθησυχάζω ότι θα ξεπεραστεί κι αυτή η κρίση, αλλά μέσα μου δεν κρύβω ότι φοβάμαι για ό,τι εντείνεται».

Αναρωτιέμαι, τι θέση έχει σε τέτοιες στιγμές ένας δίσκος με χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως το «Tales of Christmas»; «Δεν μπορείς να αφαιρέσεις το όνειρο από τον άνθρωπο επειδή η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Χρειαζόμαστε την αγάπη, τη χαρά των γιορτών. Για μένα ήταν πάντα μια περίοδος αισιοδοξίας, η υπόσχεση για ένα φωτεινό αύριο τα Χριστούγεννα» αναφέρει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Τέσσερα χρόνια προετοίμαζε τον δίσκο σε συνεργασία με τον βραβευμένο με έξι Grammy μαέστρο Jorge Galsndrelli, τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου, τη σοπράνο Σάρα Μπράιτμαν και τη μέτζο σοπράνο Μέριλιν Χορν. Και βέβαια με τη χορωδία των ταλαντούχων «Μικρών Μουσικών» του Ωδείου Αθηνών που θα λάβει μέρος και στις συναυλίες στο Παλλάς (14, 15/12), οι οποίες υποστηρίζουν το International Foundation for Greece. Την προσπάθεια δηλαδή της Ασπασίας Λεβέντη που χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων την αναμόρφωση νοσοκομειακών μονάδων, την αγορά ασθενοφόρων, τη βοήθεια σε σχολεία. Αλλά και την υποστήριξη των μικρών μουσικών του Ωδείου Αθηνών. Ενα άλλο μέρος από τα έσοδα του δίσκου προσφέρεται για τις υποτροφίες παιδιών της Ενωσης Διακεκριμένων Αμερικανών Horatio Alger.

Ο χωρισμός

Είναι ευαίσθητο σημείο τα παιδιά για τον Μάριο Φραγκούλη. «Είναι τραγούδια που μιλούν για συμπόνια, αγάπη, δύναμη, οικογένεια. Πάνω απ’ όλα είναι τραγούδια που με στήριξαν όταν ήμουν παιδί». Σχετίζονται με το παρελθόν, του Ελληνα που γεννήθηκε το 1967 στην τότε Ροδεσία της Αφρικής, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα με την αδελφή της μητέρας του και τον άντρα της, που τους θεωρεί αληθινούς του γονείς. Κι εδώ αρχίζουν όλα για τον νεαρό Μάριο που σπούδασε βιολί 12 χρόνια στο Ωδείο Αθηνών, έκανε καριέρα στο θέατρο, αλλά διάλεξε το τραγούδι.

Η θεία Λούλα και ο θείος Γιώργος μοιάζουν τα «μαγικά» πρόσωπα της ζωής του. Πικραμένης στα πρώτα χρόνια, λαμπερής στην πορεία. Ενα οικογενειακό ταξίδι στην Ελλάδα, στη θεία που γνώριζε μόνο από φωτογραφίες, άλλαξε τη ζωή του.

«Οι γονείς μου δεν μου εξήγησαν ότι θα επιστρέψουν χωρίς εμένα στην Αφρική. Μου είπαν ότι θα πάνε λίγο πιο κάτω, σαν να λέμε στον μανάβη και έλειψαν τέσσερα χρόνια! Εχασα τη λαλιά μου, δεν μιλούσα σε κανέναν. Η θεία μου (η αδερφή της μητέρας μου) με κόπο, αγάπη, αγκαλιές με μαλάκωσε. Ημουν 4,5 ετών. Είχα έρθει από την Αφρική, δεν ήξερα καλά καλά την Ελλάδα, ούτε τη θεία. Ηταν σαν να με έσκισαν στα δυο. Είχαμε έρθει για διακοπές, όμως στην πραγματικότητα οι γονείς ανησυχούσαν για το απαρτχάιντ. Θεώρησαν πως ήταν ένας τρόπος προστασίας να με αφήσουν εδώ. Με χώρισαν από τον αδερφό μου, ένα χρόνο μεγαλύτερο, ο οποίος ήταν για μένα τα πάντα. Εκείνος γύρισε στην Αφρική μαζί τους. Τους ξαναείδα όταν έγινα 8,5 ετών. Είχαμε πάει να τους συναντήσουμε στο αεροδρόμιο. Εγινα φίλος μ’ ένα παιδάκι που με γνώρισε στη μαμά του: Ηταν η μητέρα μου κι εκείνος ο αδερφός μου. Οταν αργότερα επρόκειτο να επιστρέψουν στην Αφρική, υπήρχε ένταση μεταξύ των γονέων αν θα με πάρουν πίσω. Είδαν ότι ήταν καλύτερα να μείνω εδώ. Είχαν γίνει ξένοι».

– Τους συγχωρήσατε;

– Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να προχωρήσω. Οι θείοι μου έφυγαν, η αληθινή μου μητέρα ζει. Κατανόησα… Δεν είχε εύκολη ζωή. Εφυγε από την Κέρκυρα και πήγε να παντρευτεί τον πατέρα στην Αφρική. Αλλοι καιροί…

– Κι εσείς συνέχεια φεύγετε, αν και σας έλειπε η σταθερότητα. Πρώτα σπουδές στο Λονδίνο, έπειτα Ιταλία, Αμερική…

– Πράγματι, συνέχεια φεύγω, αλλά τώρα πια αισθάνομαι ασφαλής. Η μουσική είναι η κάθαρση των παιδικών τραυμάτων.

– Τραγουδάτε από άριες και ποπ μπαλάντες μέχρι Χατζιδάκι. Ομως οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες για την όπερα επιστρέφουν καμιά φορά ως ενοχές;

– Μα, συνεχίζω τα μαθήματα όπερας, δεν αφήνω το κλασικό τραγούδι. Το επόμενο σχέδιο είναι να ηχογραφήσω άριες. Απλώς δεν καταπιάνομαι ταυτόχρονα με πολλά πράγματα γιατί θυμάμαι πάντα τον τίτλο που μου έδωσαν κάποτε: «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης».

Η Σκάλα του Μιλάνου

– Δουλέψατε στη Σκάλα του Μιλάνου για το West Side Story. Γιατί δεν επιμείνατε εκεί;

– Το πρόβλημα τότε ήταν η υγεία της θείας μου. Επρεπε να την υποστηρίξω συναισθηματικά, όπως με στήριξε εκείνη μικρό. Σημασία έχει ότι δεν έπαψα να προσπαθώ να γίνω καλύτερος όπου κι αν βρίσκομαι. Ακόμη μαθαίνω να τραγουδάω.

– Πολλοί Ελληνες νέοι μουσικοί αλλά και επιστήμονες ονειρεύονται να φύγουν στο εξωτερικό. Τι τους συμβουλεύετε;

– Είναι εύκολο να φύγουν, αλλά δύσκολο να παραμείνουν. Χρειάζεται πειθαρχία, οργάνωση, σκληρή δουλειά. Είναι ένας μεγάλος χώρος με μεγαλύτερα ψάρια απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς. Οποιοδήποτε ξένο όνομα δημιουργεί αρχικά μια καχυποψία. Εγώ έχω σχέσεις, με γνωρίζουν. Ομως ο φόβος πια στο εξωτερικό είναι άλλος. Σχετίζεται με όσα μας συμβαίνουν.

– Οι επιλογές σας επηρεάστηκαν ποτέ από την ανάγκη της επιβίωσης;

– Η όπερα είναι δύσκολο και ακριβό άθλημα. Οι μαθητές χωρίς συμβόλαιο δεν μπορούν να παλέψουν για διεθνή καριέρα. Εχουν μετακινήσεις, ξενοδοχεία, διαρκείς σπουδές. Οταν μου δόθηκε η ευκαιρία να υπογράψω για έναν διεθνή δίσκο, δεν μπορούσα να αρνηθώ. Χρησιμοποιώ πάντως την κλασική μου παιδεία με όποιο είδος καταπιάνομαι. Η όπερα θέλει να είσαι ταγμένος σ’ αυτήν. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Στην Αμερική εργαζόμουν σε σαντουιτσάδικο, όπου άρχιζα στις 6 το πρωί, σφουγγαρίζοντας το μαγαζί, και έπειτα φτιάχνοντας τα σάντουιτς τραγουδούσα τις άριές μου.

Τα «απωθημένα»

– Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο;

– Θα ήθελα να παίξω τον Ροδόλφο στην Μποέμ, τον Μάριο Καβαραντόσι στην Τόσκα, τον Αλφρέντο στην Τραβιάτα. Ρόλους που δούλεψα με τους δασκάλους μου και τον Αλφρέντο Κράους, ρόλους που είχα στο τσεπάκι μου, αλλά μου πρόσφεραν εκείνη την εποχή το λαμπρό συμβόλαιο με τη Sony classical και έτσι δεν ακολούθησα αυτό τον δρόμο. Ηταν σημαντικό τότε. Γιατί ούτε ο Βέρντι ούτε ο Ροσίνι πλήρωναν τους λογαριασμούς μου, έπρεπε να επιβιώσω. Τώρα χαίρομαι που το «Tales of Christmas» μπήκε την πρώτη εβδομάδα στο τοπ 20 των κλασικών άλμπουμ του Billboard.

– Στην Ελλάδα, πάντως, σας αντιμετώπιζαν και με επιφύλαξη.

– Ναι, θυμάμαι η Λυρική Σκηνή μού είχε προτείνει να συνεργαστώ μόνο στους «Απάχηδες». Ευτυχώς αλλάζει και νομίζω ότι θα ξανοιχτεί κι άλλο στη νέα της στέγη που ετοίμασε το Ιδρυμα Νιάρχου. Θα ήθελα να αγγίξει ακόμη περισσότερο τους νέους με φτηνά εισιτήρια.

«Αρνήθηκα να γίνω ποπ τραγουδιστής»

– Η εμφάνιση πόσο σημαντικό ρόλο παίζει; Οπως φαίνεται, και η κλασική θέλει το δικό της λάιφσταϊλ.

– Στη Μετροπόλιταν δεν θα πάρουν εύκολα έναν υπέρβαρο Τζιοβάνι, θέλουν έναν γοητευτικό άντρα για τον ρόλο του κατακτητή. Οι απαιτήσεις πια είναι τεράστιες στην κλασική και ειδικότερα στους ρομαντικούς ρόλους. Η μείωση των εισιτηρίων, η οποία παρατηρήθηκε χρόνια πριν, έφερε διάφορες αλλαγές. Για να φέρεις τον κόσμο στην όπερα, πρέπει να συμβαδίζεις με τις νέες τάσεις. Και ακόμα, να προσέχεις τον εαυτό σου, να γυμνάζεσαι. Δεν μπορείς πια να βλέπεις υπέρβαρους που κοιτάνε μπροστά χωρίς να παίζουν, αλλά ξέρουν μόνο να τραγουδούν.

– Αν ήσασταν πάλι 20 ετών, τι θα αλλάζατε;

– Στα 20 μου στο Λονδίνο μου πρότειναν να γίνω ποπ τραγουδιστής. Δεν θα μπορούσα να το υποστηρίξω. Αρνήθηκα. Αξιζε ο κόπος. Δεν κατέκτησα το όνειρο του τραγουδιστή της όπερας, αλλά ήρθα κοντά στον κόσμο, κέρδισα συνεργασίες με σημαντικές ορχήστρες, δοκίμασα διαφορετικά είδη. Δεν είναι λίγα: Βest male classical crossover artist…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή