ΝΤΕΜΙΑΝ ΜΠΟΥΚΑΪ
Από άλλη γωνία
μτφρ.: Κωνσταντίνα Επισκοπούλου
εκδ. Opera
Το καμπανάκι χτύπησε, όταν ως μέλος μιας αυτοσχέδιας και ερασιτεχνικής εκπαιδευτικής ομάδας άκουσα την κυρία δίπλα μου να ρωτάει με περισσή αγωνία πώς θα αντιμετωπίσει «τους άλλους». Ο Καμύ και ο Σαρτρ για μια στιγμή έβγαλαν τα ξίφη τους στο μυαλό μου και αμέσως μετά τα απόθεσαν κουρασμένοι κάτω. Είχε παραγίνει με αυτό το δίπολο.
Το φλέγον ζήτημα του Αλλου είχε αναδυθεί για ακόμη μία φορά και ανακίνησε μέσα μου το βιβλίο του Ντέμιαν Μπουκάι. Η σύμπτωση διευρύνθηκε, καθώς ο έτερος διπλανός μου παρευρισκόμενος αποδείχθηκε ψυχοθεραπευτής της μεθόδου Gestalt, όπως και ο γιος του πασίγνωστου Χόρχε Μπουκάι που τον διαδέχεται πετυχημένα στην παγκόσμια πορεία του. Ετσι, η κουβέντα για τους άλλους στράφηκε αμέσως στην προσωπική ευθύνη, άνοιξε πάλι στη διαπροσωπική κατεύθυνση και γύρισε ξανά στη σχέση μας με τον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο έχει γράψει το βιβλίο του και ο Ντέμιαν Μπουκάι. Πρόκειται για απλές ιστορίες και προσωπικές καταθέσεις από την επαγγελματική του εμπειρία, αλλά με ένα ύφος δημιουργικό που κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο και τον βάζει να σκεφτεί για τον εαυτό του.
Ο Ντέμιαν Μπουκάι αντλεί από τον παγκόσμιο πνευματικό πλούτο, αλλά δεν έχει αναστολές και διανοητικά εμπόδια να το πράξει αυτό εκλαϊκευμένα και ευχάριστα. Στρέφεται στη διδασκαλία του ζεν, στην κινεζική παράδοση, τον Καρλ Γιουνγκ. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να φτάσει μέχρι τον Τόλκιν και τις ταινίες Μάτριξ. Δεν έχει κανένα πρόβλημα, ο Φρόντο από τα Χόμπιτ και ο Γκάνταλφ από τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών να γίνουν άξιοι συνοδοιπόροι και βοηθοί του στο έργο του να απευθυνθεί στο κοινό με εύληπτο, ενδιαφέροντα και κυρίως ωφέλιμο τρόπο για τον ίδιο τον αναγνώστη. Ο,τι είναι χρήσιμο μπαίνει στο χωνευτήρι και από τον ιδιότυπο αυτό πολιτισμικό συγκρητισμό, προκύπτει η θέαση αυτή των πραγμάτων από τη διαφορετική γωνία, από το πρίσμα εκείνο που επιτρέπει στον άνθρωπο να νιώσει ότι είναι λίγο πιο ελεύθερος ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Αποδοχή, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ευγνωμοσύνη είναι λέξεις-κλειδιά για όποιον θέλει να πορευτεί τον δρόμο εκείνο της προσωπικής εξέλιξης και ανάπτυξης· την οδό αυτή που οι συγκρούσεις, οι διαξιφισμοί, οι καθημερινές αποτυχίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον καθένα από μας για να γίνουν εφαλτήρια μιας πιο ευτυχισμένης ζωής, διδάσκοντας μόνοι μας τον εαυτό μας πώς να είμαστε πιο ευέλικτοι, πιο απλοί, πιο ήσυχοι, με λιγότερη αγωνία και στρες, με περισσότερες ευχαριστήσεις και στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης. Ο Μπουκάι δεν λέει μεγάλα λόγια, δεν μιλάει για ανέφικτους στόχους, δεν δίνει οδηγίες. Παρέχει όμως ιδέες και σκέψεις τις οποίες, εάν κάποιος θελήσει, μπορεί να ενσωματώσει στη ζωή του και να αρχίσει να την ξεκλειδώνει με διαφορετικό τρόπο.
Γειωμένα και ισορροπημένα δεν προτρέπει σε καμία συνταγή επιτυχίας. Υιοθετεί έναν όρο που είναι πιο φιλικός για τον σύγχρονο άνθρωπο που έχει να αντιμετωπίσει και τη διεθνή οικονομική κρίση, με τις αποτυχίες και τις ματαιώσεις που μπορούν να προκύψουν από μια τέτοια σύγκρουση με την εξωτερική πραγματικότητα. Εναντι της επιτυχίας, ο Μπουκάι μιλάει για «ευδοκίμηση». Για έναν άνθρωπο που κυνηγάει μεν τις επιθυμίες του και τα όνειρά του, αλλά με έναν πιο εσωτερικό και εξατομικευμένο τρόπο, πιο βαθύ και αποτελεσματικό στη σμίλευση της προσωπικότητας. Ενα ρυθμό εξέλιξης χωρίς βιασύνη. Μιλάει για τις γέφυρες που μπορούμε να στήνουμε με τους άλλους, για την αγάπη, για τις διαπραγματεύσεις, για τα εμπόδια που ορθώνει η οποιουδήποτε είδους προσκόλληση· για το μεγάλο μάθημα που μπορεί να μας βοηθήσει να ζούμε τη ζωή μας λίγο πιο απελευθερωμένα, τη συμφιλίωση με την ήττα, εκείνο το απλό που μας έλεγαν στο σχολείο, «πρέπει να μάθεις και να χάνεις».