Από το 2000, δηλαδή εδώ και 15 ολόκληρα έτη, γράφουμε για το νέο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, μεταθέτοντας την έναρξη της λειτουργίας του στο αποπερατωμένο κτίριο του Φιξ, χρόνο με τον χρόνο. Θυμάμαι ότι στις αρχές εκείνης της δεκαετίας ελπίζαμε ακόμα ότι θα μπορούσε να είναι έτοιμο για να προλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Τα εγκαίνια πήγαν για το 2006, μετά το 2007, και κάθε τόσο ξεγλίστραγαν προς το μέλλον. Το εγχείρημα ήταν ένα σύγχρονο γεφύρι της Αρτας με άπειρα, σοβαρά προβλήματα, που έμοιαζαν με Λερναία Υδρα. Για να πάρει το κουφάρι του ιστορικού οικοδομήματος του Ζενέτου τη μορφή που έχει σήμερα, χρειάστηκε να γίνουν δεκάδες διαγωνισμοί για κύρια και επιμέρους ζητήματα, να αντικατασταθεί ένας εργολάβος, να απομακρυνθεί αμίαντος από τον σκελετό, να αντιμετωπιστεί η συνεχής αγωνία ότι θα χαθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια λόγω των προθεσμιών, να βρεθούν πρόσθετοι πόροι για άλλες ανάγκες. Το τελευταίο επεισόδιο σε αυτή την οδύσσεια ήταν η σωστή απόφαση του Ιδρύματος Νιάρχου να απεντάξει τη δωρεά των τριών εκατ. ευρώ από το πρόγραμμα της υλοποίησης του κοινωφελούς φορέα. Αλλο ένα εμπόδιο στην τελική ευθεία προς τα εγκαίνια.
Αν εστιάσουμε μόνο σε αυτό το τελευταίο συμβάν, θα έχουμε χάσει μια μοναδική ευκαιρία, να δούμε κατάματα την αλήθεια: αν ήταν γήπεδο ποδοσφαίρου, εμπορικό mall, έστω και νεκροταφείο και όχι μουσείο σύγχρονης τέχνης, θα υπήρχε η πιθανότητα να έχει ολοκληρωθεί νωρίτερα. Η πίεση προς το πολιτικό σύστημα θα ήταν αφόρητη, δήμαρχοι και βουλευτές θα έτρεμαν τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων, παράγοντες με προσωπικά συμφέροντα θα έβρισκαν «λύσεις», η κατάσταση θα προχωρούσε με γρήγορους ρυθμούς. Ομως η σύγχρονη τέχνη στη χώρα μας αφορά ελάχιστους. Είναι ορφανή πολιτικά, ακατανόητη στην πλειονότητα των πολιτών, μη επικερδής οικονομικά. Είναι στο πουθενά, στην γκρίζα ζώνη. Και κανείς δεν κόπτεται ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες και τους δημιουργικούς ανθρώπους, που στερούνται τόσα χρόνια μια πλατφόρμα έκφρασης υπό την αιγίδα της πολιτείας, τη στιγμή που όλα γύρω καταρρέουν. Το μουσείο θα ανοίξει τις πόρτες του όταν -και μόνο όταν- γίνει προτεραιότητα για το κράτος. Ως τότε…