Είναι αμφίβολο, πλέον, αν η σημερινή κυβέρνηση αντέξει έως τα Χριστούγεννα. Το συμπέρασμα αυτό δεν προκύπτει μόνον από τη ρωγμή που υπέστη την Πέμπτη, με τη συρρίκνωση της πλειοψηφίας της στους 153 βουλευτές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που προκάλεσαν το γεγονός αυτό. Με πρώτο το ποσοστό της πρωτοφανούς αποχής (πλησίασε το 50%) στις τελευταίες εκλογές. Η κυβέρνηση αλλά και τα λοιπά κόμματα όφειλαν να προβληματισθούν έντονα από το πρώτο αυτό μήνυμα. Η ερμηνεία του ήταν σαφέστατη. Οι Ελληνες ψηφοφόροι διακήρυτταν πως οι πολιτικοί μας ταγοί είχαν εξαντλήσει τα όρια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος. Το τελευταίο ψέμα αφορούσε το δήθεν «παράλληλο πρόγραμμα» που θα «απάλυνε» τις επώδυνες δεσμεύσεις, τις οποίες λίγες μέρες πριν είχαν δεχθεί και συνυπογράψει με τους δανειστές μας.
Τώρα και οι τελευταίοι εξαπατηθέντες διαπιστώνουν πως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ προχωρούν στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του τρίτου και επαχθέστερου μνημονίου. Είναι κάτι που δεν μπόρεσαν να αντέξουν προχθές τρεις κυβερνητικοί βουλευτές και λάκισαν. Είναι πολύ δύσκολο να εγγυηθεί κανείς πως στο δεύτερο «πακέτο», με το ασφαλιστικό και το αγροτικό, δεν θα βρεθούν και άλλοι (μάλλον περισσότεροι) «ριψάσπιδες».
Στην κάθοδό τους στην Αθήνα, οι αγρότες έδωσαν –και μάλιστα προειδοποιητικά– σαφέστατο δείγμα των αντιδράσεών τους. Ο δε κ. Κατρούγκαλος έχει χάσει το αυτάρεσκο χαμόγελο της υπουργικής αυτοπεποίθησης και παραπέμπει την ευθύνη αποδοχής ή απόρριψης των προτάσεων των δανειστών, για το ασφαλιστικό, στο κυβερνητικό συμβούλιο οικονομικής πολιτικής. (Ο ίδιος, ως «αρμόδιος» υπουργός, δεν αποτολμά καν κάποια εισήγηση…)
Βεβαίως, η εξάντληση των ορίων εξαπάτησης των ψηφοφόρων δεν συνετελέσθη μόνον στη διάρκεια των δύο κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αρχισε με τις διαβεβαιώσεις περί «θωρακισμένης οικονομίας» της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, έκανε άλμα με το «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου και συνεχίσθηκε με το θνησιγενές success story του Αντώνη Σαμαρά. Ωστόσο, η κατάσταση πλήρους ανυποληψίας των πολιτικών μας επήλθε με τις παλινωδίες και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των δύο τελευταίων κυβερνήσεων. Αυτό συνιστά και την κολοσσιαία ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα. Παρά ταύτα, το «ως προς γαρ το τελευταίον εκβάν…» ελάχιστη σημασία έχει για τη χώρα. Σε περίπτωση κατάρρευσης της σημερινής κυβέρνησης, θα επανέλθουμε –και μάλιστα σε συνθήκες εθνικής κατάρρευσης– στην κατάσταση του Αυγούστου. Οταν το Grexit ήταν επί θύραις και όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα συνασπίσθηκαν, πάση θυσία, να το αποτρέψουν. Στην πολιτική, όμως, δεν προτάσσονται η αντιμετώπιση και η καταστολή ενός κακού. Τα δύο αυτά σχετίζονται περισσότερο με τον κομματικό ανταγωνισμό και την προσπάθεια εκμετάλλευσης των λαθών του αντιπάλου. Ιδίως υπό τις σημερινές συνθήκες προέχουν η πρόληψη και η αποφυγή μιας εθνικής τραγωδίας.
Το γεγονός αυτό μεγεθύνει, εξίσου με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τις ευθύνες και όλων των αντιπολιτευομένων κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού τόξου. Στο ενδεχόμενο κατάρρευσης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οφείλουν όλοι –και από τώρα– να προετοιμάσουν το έδαφος για μια οικουμενική κυβέρνηση. Εκτός του υφισταμένου συσχετισμού δυνάμεων, κυρίως ο επιμερισμός των ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση επιβάλλει ως πρωθυπουργό μιας οικουμενικής τον Αλέξη Τσίπρα. Πιθανώς και με το υφιστάμενο οικονομικό του επιτελείο. (Επιπλέον, τούτο αποκλείει και το ενδεχόμενο μιας νέας οβιδιακής μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε… αντιμνημονιακό κόμμα.)