Oκτώ το πρωί, στο Κεφαλάρι, στο σπίτι της οικογένειας Μητσοτάκη. Ο 17χρονος Κωνσταντίνος έχει φύγει για το σχολείο, η Μαρέβα ετοιμάζεται να συνοδεύσει τη 12χρονη ∆άφνη μέχρι το σχολικό λεωφορείο, ο Κυριάκος φτιάχνει έναν εσπρέσο και ρίχνει μια ματιά στο πρωτοσέλιδο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ». «Πόσες ομιλίες έχεις σήμερα;» τον ρωτά η σύζυγός του. «Τρεις», της απαντά. Εκείνη γυρίζει προς το μέρος μας. «Απορώ πώς αντέχει!» λέει γελώντας. ∆ίνουμε ραντεβού για αργότερα και ο υποψήφιος πρόεδρος της Νέας ∆ημοκρατίας φεύγει για το MEGA, για την πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση της μέρας.
Πολιτική και τέχνη στο ίδιο γραφείο
Νωρίς το απόγευμα, στο πολιτικό του γραφείο στο Παγκράτι, με θέα στον Λυκαβηττό, όλοι βρίσκονται σε επιφυλακή. Οι ακυρώσεις πτήσεων λόγω της γενικής απεργίας της επόμενης μέρας έχουν προκαλέσει προβλήματα στο προγραμματισμένο ταξίδι του στην Καβάλα και στις Σέρρες. Αν δεν βρεθεί αεροπορικό εισιτήριο, θα πρέπει να φύγει οδικώς. Κι ενώ όλοι είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι, εγώ παρατηρώ το καλαίσθητο γραφείο στο οποίο η ελληνική παράδοση και η μοντέρνα τέχνη συναντώνται: ένας πίνακας του Γιάννη Αδαμάκου, μια εικόνα του Αγίου Νικολάου και μια μεγάλη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κώστα Παπαγιωτόπουλου. ∆εν έχω χρόνο να ψάξω για άλλα… ίχνη φιλοτεχνίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φτάνει φουριόζος. Από το πρωί που είχαμε να τον δούμε έχουν μεσολαβήσει πολλά: άλλη μία τηλεοπτική εμφάνιση (στο STAR), προγραμματισμένα ραντεβού, μια σύσκεψη με το επιτελείο του και μια παρτίδα τένις. «Φεύγουμε για Περιστέρι!»
Το Περιστέρι στηρίζει Κυριάκο
«Μην περιμένεις καμιά υπερπαραγωγή. Οι συγκεντρώσεις μας είναι… μίνιμαλ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να τον ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. ∆εν δίνουμε σημασία σε ντεκόρ και φωτισμούς. Με δύο μπάνερ πάμε παντού», μου λέει στενός συνεργάτης του Κυριάκου, καθώς τον περιμένουμε στο συνεδριακό κέντρο του ∆ήμου Περιστερίου. Λίγο πιο πέρα, στο τραπεζάκι με το ενημερωτικό υλικό για τη «Νέα ∆ημοκρατία από την αρχή», δύο κοστουμαρισμένοι ηλικιωμένοι κύριοι κάθονται δίπλα-δίπλα. «Πώς βλέπετε τα πράγματα;» τους ρωτώ. «Ο Κυριάκος είναι ο καλύτερος», απαντά ο ένας. «Κι ο ελληνικός λαός ψηφίζει… τον χειρότερο! Οχι αυτήν τη φορά, ελπίζω», συμπληρώνει ο άλλος. Σαν τους γέρους του «Μάπετ Σόου»… Ομως ο κ. Μητσοτάκης έχει ήδη μπει στην αίθουσα, μέσα σε μια θύελλα χειροκροτημάτων. Ομιλία πρώτη, χωρίς χειρόγραφο.
«Εσείς έχετε και λόγο, και ρόλο. Εσείς θα διαμορφώσετε το μέλλον μας. Βοηθήστε με να μετατρέψω τη Νέα ∆ημοκρατία από ένα συρρικνωμένο κόμμα -που έχει γεράσει και κουραστεί- σε μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη». Οι παριστάμενοι δηλώνουν τη συμφωνία τους με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Εξω από την αίθουσα συναντώ την Κατερίνα Μητσοτάκη. «Πάντα έρχομαι στο Περιστέρι, όταν έχει ομιλία ο αδελφός μου», μου λέει. «Επειδή το αγαπά εκείνος, το αγαπώ κι εγώ!»
Με φίλους στον Κορυδαλλό
– Τον Ζάχο δεν τον έφερες!
– ∆εν πάει σε τέτοια.
– Θα ψηφίσει όμως Κυριάκο, έτσι;
– ∆αγκωτό!
Η αίθουσα συνεδριάσεων του ∆ημαρχείου Κορυδαλλού είναι ασφυκτικά γεμάτη. Και οι συζητήσεις για τις εσωκομματικές εκλογές έχουν ανάψει. «Οταν είπα στον πατέρα μου ότι θα ερχόμουν εδώ σήμερα -γιατί πάντα τον ενημερώνω για το πρόγραμμά μου-, χάρηκε. “Εχω πολλούς φίλους σ’ αυτές τις γειτονιές”, μου είπε». Αυτό μας είχε εκμυστηρευτεί λίγο νωρίτερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πράγματι, η υποδοχή που του επιφυλάσσει αυτό το κομμάτι του Πειραιά -παρά τα αναιμικά ποσοστά που πήρε εδώ η Νέα ∆ημοκρατία στις εκλογές του Σεπτεμβρίου- είναι θερμή. «Αύριο πρόεδρος, μεθαύριο πρωθυπουργός», φωνάζουν ρυθμικά οι παριστάμενοι. «Η Νέα ∆ημοκρατία είναι μαγαζί γωνία», λέει ο υποψήφιος πρόεδρος, «αλλά χωρίς εμπόρευμα: χωρίς ιδέες και νέους ανθρώπους, δηλαδή». Και ένα καρφί: «∆εν μπορώ να σκεφτώ ότι ο νέος μας πρόεδρος δεν θα είναι στη Βουλή. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για το κόμμα μας. Οι ηγέτες γεννιούνται στο Κοινοβούλιο…»
31.000 χειραψίες…
Επόμενος σταθμός: Μοσχάτο, αίθουσα δεξιώσεων «Πέτρινο». «Νέο παιδί είναι, τελικά! Και αδύνατος…» λέει μια κυρία στη φίλη της. Η τρίτη ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι επίσης από στήθους και με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από τις προηγούμενες. «Χαίρομαι που σας βλέπω εδώ», λέει στους συγκεντρωμένους, «αλλά δεν μου φτάνει. Θέλω να δω και τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας στη Νέα ∆ημοκρατία. Και μην ανησυχείτε για την ενότητα του κόμματος. ∆εν κινδυνεύει. Οι ηττημένοι θα στηρίξουν τον νικητή. Κι εγώ, ακόμη κι αν χάσω, θα μείνω ως απλός στρατιώτης, όπως έκανα πάντα». «Εσύ είσαι! ∆εν υπάρχει δεύτερος!» φωνάζει ένας κύριος από το βάθος. Χειροκροτήματα, ξανά… Λίγο πριν από τις 10 το βράδυ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάς αποχαιρετά. Εχει βρεθεί ένα αεροπορικό εισιτήριο και πρέπει να φύγει… σφαίρα για το «Ελευθέριος Βενιζέλος». «Σ’ αυτή την καμπάνια πρέπει να έχω σφίξει μέχρι και 30.000 χέρια», μας είχε πει νωρίτερα. Απόψε, το κοντέρ πρέπει να έχει γράψει άλλα χίλια. Και έπεται συνέχεια…