Γράφτηκε πριν από περίπου 10 χρόνια και πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007 το έργο της Γιασμίνα Ρεζά «Ο Θεός της σφαγής». Και κατά μια απίστευτη σύμπτωση, εκτυλίσσεται στο Σεν Ντενί, την περιοχή του Παρισιού που τις προηγούμενες μέρες ταρακουνήθηκε, σε μια τεράστια επιχείρηση σύλληψης των τρομοκρατών της 13ης Νοεμβρίου. Σ’ αυτό το προάστιο ζει ένα ζευγάρι, ίσως μετανάστες ίσως όχι, που ανήκει σε άλλη οικονομική και μορφωτική τάξη. Μικροαστοί. Tους επισκέπτεται ένα άλλο ζευγάρι, τυπικοί εκπρόσωποι του μεσοαστικού δυτικού τρόπου ζωής. Ο λόγος της συνάντησης είναι να αναζητηθεί λύση στον καβγά ανάμεσα στους δύο 11χρονους γιους των δύο ζευγαριών. Και από εκείνη τη στιγμή ξεκινά μια απολαυστική παράσταση, με ρυθμό, με γέλιο, με εξαιρετικά σοβαρές (καμιά φορά και πικρές) επισημάνσεις:
«Εχουμε την αδυναμία να πιστεύουμε στην ειρηνευτική δύναμη του πολιτισμού»· «η βία μας αφορά»· «προσπαθείς ν’ αποφύγεις τη μικρότητα και καταλήγεις ταπεινωμένος και μόνος»· «όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι όλα χρειάζονται βελτίωση»· «δεν ξέρω τι αξία έχει η συνύπαρξη χωρίς μια ηθική αντίληψη του κόσμου». Αυτές οι φράσεις εκφέρονται από τους τέσσερις ηθοποιούς που υποδύονται τα δύο ζευγάρια: τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (σε πολύ ώριμη στιγμή), τη Λουκία Μιχαλοπούλου (που υπερασπίζεται έξοχα μια άλλη στάση ζωής και ηθικής), τη Στεφανία Γουλιώτη (σ’ έναν κόντρα ρόλο που εκπλήσσει και γοητεύει) και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (που σκηνοθετεί το έργο και τον εαυτό του με άνεση και έμπνευση). Ο κωμικοτραγικός τρόπος που αντιμετωπίζεται η αδυναμία σύγκλισης και συνεννόησης για ένα τόσο καθημερινό θέμα όσο ο τσακωμός δύο παιδιών αποτυπώνει, προφητικά, τα όσα ζούμε σήμερα. Και η Γιασμίνα Ρεζά δεν μασάει τα λόγια της, αφού ένας από τους ήρωες λέει σε κάποια στιγμή: «Ο Θεός της σφαγής είναι ο μοναδικός που κυβερνά αδιαλείπτως από την αρχή του κόσμου».
Οπως και πέρυσι με τον «Πουπουλένιο», έτσι και φέτος, το Θέατρο Αθηνών προσθέτει παραστάσεις γιατί η ζήτηση διαρκώς αυξάνεται. Και όχι για έργα που είναι εύπεπτα. Αφορούν όμως πολλούς…