Τόσο η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα όσο και οι υποψήφιοι πρόεδροί της κατάφεραν να χάσουν στις εσωκομματικές εκλογές που δεν έγιναν. Αυτό που δεν προέκυψε από τις εθνικές κάλπες τον Μάιο και τον Ιούνιο του ’12 και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του ’15, φαίνεται να γίνεται με αφορμή την εσωτερική επιλογή νέου αρχηγού.
Το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας βιώνει τη βαθύτερη κρίση της ιστορίας του και απειλείται με διάσπαση. Σε μια άλλη συγκυρία, η εξέλιξη, όσο οδυνηρή και αν είναι για τα στελέχη της Ν.Δ., δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια εσωτερική κρίση ενός κόμματος, όπως αυτές που συχνά εμφανίζονται σε κάθε δημοκρατία. Ωστόσο, με τη χώρα να βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά αβέβαιο περιβάλλον και τον πρωθυπουργό να αναζητεί την εθνική συναίνεση -την οποία ο ίδιος επανειλημμένα αρνήθηκε στους αντιπάλους του- η ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί πλήγμα για τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας και απειλή για το μέλλον της χώρας.
Η δε ποιότητα της εσωκομματικής αντιπαράθεσης είναι τέτοια που οδηγεί κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο κόμμα πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ανακτήσει την όποια αίγλη διέθετε κάποτε και, τελικά, να πείσει ότι δύναται και δικαιούται να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική. Οταν ο πρόεδρος του κόμματος επιτίθεται στον προκάτοχό του και πρώην πρωθυπουργό, με αφορμή την επιλογή της εταιρείας πληροφορικής που ανέλαβε να διοργανώσει την εσωκομματική ψηφοφορία, και το περιβάλλον του πρώην απαντά με ευθείες αιχμές κατά του νυν, «υπενθυμίζοντας» ότι ο επικεφαλής της συγκεκριμένης εταιρείας συνεργάζεται με τη Ν.Δ. από την εποχή που αυτός ήταν γραμματέας, η διολίσθηση αποκτά χαρακτηριστικά πεζοδρομίου. Ενας εκ των υποψηφίων μίλησε για «ξεφτιλισμό» του κόμματος.
Αντί για πολιτικό πολιτισμό και αξιοπρέπεια -αν και κάποιοι επιδεικνύουν τουλάχιστον κάποια ευαισθησία σπεύδοντας να παραιτηθούν από αξιώματα- αντί για ενότητα και στάση ευθύνης, βλέπουμε υπόγειες διαμάχες και ευθείες βολές, που φθάνουν σε καταγγελίες για «κουτοπονηριές, ανοησίες και ψέματα».
Στο όλο θέατρο του παραλόγου, τον δικό του ρόλο και ευθύνες έχει ο έτερος, και ευρείας αποδοχής, πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος, ενώ το κόμμα καταρρέει και γελοιοποιείται, παρακολουθεί… εξ αποστάσεως. Μήπως οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων; Μήπως το ίδιο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ναι αυτό που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του; Μήπως έφθασε στο τέλος της ιστορικής του διαδρομής; Μήπως χρειάζεται μια άλλη, σύγχρονη Κεντροδεξιά; Μήπως η συνύπαρξη του φιλελεύθερου κέντρου με τη λαϊκή δεξιά είναι πιο δύσκολη από ό,τι πίστευαν κάποιοι; Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αυτό όμως που καθίσταται βεβαιότητα είναι ότι, προς το παρόν, η χώρα έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που ερωτοτροπεί με τη γελοιότητα.