Ενδεχομένως η άποψη να είναι βαθιά απαισιόδοξη, αλλά η Ελλάδα φαίνεται να έχει ξεπεράσει πλέον τα στάδια της παρατεταμένης παρακμής και της κρίσης και να βρίσκεται στο στάδιο της κατάρρευσης. Το επόμενο στάδιο θα είναι της «αποτυχημένης χώρας» και εκεί… τετέλεσται! Αυτή είναι η πραγματικότητα για όσους θέλουν να την αντικρίσουν κατάματα και δίχως εξωραϊσμούς. Τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου, της ματαίωσης ενός ντέρμπι ποδοσφαίρου εξαιτίας της δράσης χουλιγκάνων και αμέσως μετά, της αποτυχίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διενεργήσει σε τεχνικό επίπεδο τις εσωκομματικές εκλογές του, επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Και ακόμη περισσότερο αποδεικνύουν ότι στη δική μας χώρα μπορούμε και μόνοι μας, χωρίς τρομοκρατικές ενέργειες από τζιχαντιστές, να βυθιζόμαστε στο κοινωνικό και πολιτικό χάος ώς την ανυπαρξία.
Αγνωστο πόσο διορθώσιμα είναι τα πράγματα στο στάδιο που έχει φτάσει η χώρα, όταν μάλιστα στην εξουσία υπάρχει μία κυβέρνηση που αντιμάχεται τον εαυτό της, δεν μπορεί να διοικήσει και παρουσιάζει συνεχώς εικόνα έλλειψης στοιχειώδους σοβαρότητας, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Εχει μπει ήδη σε πορεία φθοράς και η ανοχή που δείχνουν τώρα οι δανειστές απέναντί της, ίσως και επειδή διαπιστώνουν την έλλειψη εναλλακτικής λύσης, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ούτε και οι καθυστερημένες εκκλήσεις του πρωθυπουργού για ένα μίνιμουμ «πολιτικής συνεννόησης» θα μπορούν να διορθώσουν την κατάσταση, ακόμη και αν εισακουσθούν από ηγεσίες και κόμματα της αντιπολίτευσης.
Κακά τα ψέματα, η αίσθηση που επικρατεί είναι «της πλήρους διάλυσης του παντός», είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι ως κοινωνία. Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω από τους καιρούς, που αφενός δεν την περιμένουν και αφετέρου είναι εξαιρετικά σκληροί και επικίνδυνοι, κρίνοντας από τις εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον. Εξελίξεις που το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία παρουσιάζονται εδώ και πολλά χρόνια ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν, προτιμώντας την εσωστρέφεια και τη λεγόμενη «ελληνική πραγματικότητα», που είναι πλέον αδύνατο να διατηρηθεί. Δεν το επιτρέπουν η παγκοσμιοποίηση, η τεχνολογία, οι μετατοπίσεις στις ισορροπίες των δυνάμεων και φυσικά το γεγονός ότι η χώρα χρεοκόπησε σε πάρα πολλούς τομείς, όχι αποκλειστικώς και μόνον οικονομικά.
Το ερώτημα που ουσιαστικά πρέπει να απαντηθεί είναι ένα: αν μπορούμε και πώς θα βγούμε από την κατάσταση της κατάρρευσης, όταν η κοινωνία δεν θέλει και η πολιτική τάξη εμφανίζεται πολύ «λίγη»; Η απάντηση είναι δύσκολη, καθώς δεν γνωρίζουμε αν η πολιτική τάξη, δηλαδή η ηγεσία, διαμορφώνει την κοινωνία ή αν αποτελεί καθρέφτη της. Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία και αναβάθμιση γνώσης, αποφασιστικότητας και μεθοδολογίας στην πολιτική τάξη.
Δεν είναι εύκολα προαπαιτούμενα αυτά, το αντίθετο. Χρειάζονται δε και πολύ χρόνο. Δεν υπάρχει, όμως, ελπίδα αν η διαδικασία δεν αρχίσει άμεσα.