Είναι η Αντέλ «άλογο κούρσας»;

Είναι η Αντέλ «άλογο κούρσας»;

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο νέος δίσκος της Αντέλ, ο οποίος κυκλοφόρησε επισήμως την περασμένη Παρασκευή, μοιάζει με εκείνα τα άλογα του ιπποδρόμου που κουβαλούν πάνω τους του κόσμου τα στοιχήματα. Ολόκληρη η (mainstream) μουσική βιομηχανία φαίνεται να έχει ποντάρει στην επιστροφή της Βρετανίδας ερμηνεύτριας, προκειμένου αυτή να αναζωογονήσει τις πωλήσεις των άλμπουμ ενόψει και των Χριστουγέννων. Μπορεί όμως ένας και μόνον δίσκος να σώσει την παραπαίουσα παγκόσμια δισκογραφία; Μάλλον όχι. Ωστόσο, και μόνο η ατμόσφαιρα προσμονής, που, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευάστηκε τους τελευταίους μήνες, γύρω από το «25» έχει το δικό της ενδιαφέρον.

Το «21», η προηγούμενη δηλαδή δισκογραφική δουλειά της Αντέλ, κυκλοφόρησε το 2011 καταφέρνοντας να πουλήσει πάνω από 30 εκατομμύρια «κομμάτια» παγκοσμίως, σε μια αγορά ήδη χτυπημένη από παντοειδή κρίση.

Οι πρώτες κριτικές για το «25» είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία διθυραμβικές: και τόσο αναμενόμενες όσο ότι ο Ηλιος θα ξεπροβάλει από την ανατολή. Αυτό δεν σημαίνει πως το «25» δεν είναι στ’ αλήθεια ένα καλό άλμπουμ. Οι ενορχηστρώσεις του είναι (προφανώς) άψογες, ενώ οι φωνητικές χορδές της Αντέλ, μετά και το χειρουργείο που έκανε λόγω αιμορραγίας το 2012, φαίνεται να έχουν κατακτήσει ακόμα υψηλότερα επίπεδα μελωδικότητας και τονικού εύρους. Επιπλέον, κομμάτια όπως το πιο r’n’b «I Miss You» ή η νοσταλγική μπαλάντα «Million Years Ago» είναι από τα καλύτερα της μέχρι τώρα πορείας της.

Αυτά όμως δεν φτάνουν, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μας, για να χαρακτηριστεί ένα άλμπουμ αριστούργημα. Η αλήθεια είναι πως το «25», αν και τεχνικά άριστο, στερείται νέων ιδεών. Το θέμα του χωρισμού και της απώλειας του αγαπημένου προσώπου συνθέτουν εδώ, όπως ακριβώς και στο «21», τον πυρήνα γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται το στιχουργικό σύμπαν του δίσκου. Και μουσικά όμως τα πράγματα ελάχιστα διαφοροποιούνται. Το μελαγχολικό πιάνο, όπως και τα σχεδόν τελετουργικά έγχορδα και κρουστά, είναι όλα φτιαγμένα για να συνοδεύουν και να αναδεικνύουν τη σπάνια φωνή της Αντέλ· και τα καταφέρνουν μια χαρά. Ωστόσο, όλες αυτές οι συνθέσεις δεν περιέχουν το παραμικρό ρίσκο, το απρόσμενο εκείνο και τον πειραματισμό, τον οποίο, στο τέλος της γραφής, έχει όλες τις δυνατότητες να τον υπηρετήσει. Οταν όμως η υποδοχή είναι περίπου προδιαγεγραμμένη, προφανώς οι εκπλήξεις δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτες…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή