Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Το πρώτο της βιβλίο «Κακός χαρακτήρας», διηγήματα, εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Μελάνι. Στον ίδιο εκδοτικό οίκο εκδόθηκαν η νουβέλα «Ομπρέλες στον ουρανό», 2009, και το μυθιστόρημα «Group therapy», 2013. Το καινούργιο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Αλλού, στο πουθενά», εκδόσεις Μελάνι, είναι υπό έκδοση. Είναι παντρεμένη με τον συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνο.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
«A la recherche du temps perdu» του Μαρσέλ Προυστ. Αυτό είναι ένα υπέροχο ταξίδι που θα κρατήσει καιρό. Παράλληλα θέλω να διαβάσω/τελειώσω τα εξής: «Δρόμοι της Αθήνας» της Εφης Πανσελήνου. «Η άκρα ταπείνωση» της Ρέας Γαλανάκη. «Η σειρήνα της ερήμου» του Μένη Κουμανταρέα. «Η νοσταλγία» της Μπαρμπαρά Κασσέν. «Οι ψαράδες» του Chigozie Obioma.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Μπαλζάκ. Και θα ήθελα να είχα προλάβει να γνωρίσω τον Ασημάκη Πανσέληνο.
Το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;
Το «Νυχτερινό ρεύμα» του Κώστα Κατσουλάρη στις εκδόσεις Πόλις. Ειδικά το διήγημα «Νεκρός σκύλος τα μεσάνυχτα».
Στο νέο σου βιβλίο γράφεις για τους μετανάστες, αλλοτινούς και τωρινούς. Είναι ένα θέμα must στην τέχνη;
Τα θέματα must είναι αυτά για τα οποία νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι. Η αφορμή για το βιβλίο «Αλλού, στο πουθενά» στάθηκε το πρώτο διήγημα που έγραψα το 2009, αφότου γνώρισα μια εκατοντάχρονη Πόντια γιαγιά στο σπίτι φίλων. Στο «Τριαντάφυλλα στο μνήμα» είναι η μητέρα της Ευγνωσίας. Μεγάλωσα ακούγοντας πολλές ιστορίες: oι γιαγιάδες μου, ο προπάππους μου, ο θείος μου ήταν όλοι μετανάστες. Κάποιοι απ’ αυτούς έφυγαν κι έζησαν στη Γαλλία, στην Αφρική, κάποιοι στο Ισραήλ.
Πόσο τροφοδοτεί η πραγματικότητα τη γραφή σου;
Ιστορίες που ακούω γύρω γύρω πάντα περιμένουν στο υποσυνείδητο για να βγουν στο χαρτί. Πολύ συχνά το έναυσμα για να γράψω κάτι είναι ένα γεγονός που έχω ακούσει, δει ή βιώσει, ένα μέρος που έχω επισκεφτεί ή ένας άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Για το εν λόγω βιβλίο σίγουρα υπάρχει και μυθοπλασία σε όλες ανεξαιρέτως τις ιστορίες, αλλά είναι μια «διασταύρωση» αρκετών αληθινών προσώπων και καταστάσεων.
Δύο συγγραφείς σ’ ένα σπίτι. Είναι εύκολο ή δύσκολο;
Πάνω απ’ όλα είμαστε η Λουκία και ο Αλέξης. Με τις καθημερινές μας υποχρεώσεις και ανάγκες. Αλλά ως συγγραφείς ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον να γράψει. Εμπιστεύομαι απόλυτα την κρίση και το κριτήριο του Αλέξη για τα γραπτά μου και εκείνος εμένα. Υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση για τον χρόνο και την απομόνωση που χρειάζεται το γράψιμο. Αυτό οπωσδήποτε κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη.
Τι σε κάνει να χαλαρώνεις, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις;
Με χαλαρώνουν οι βόλτες στη γειτονιά μου, να χαζεύω τα σπίτια και τις αυλές. Πάντα πίστευα ότι οι κάτοικοί τους ζουν εκεί ευτυχισμένοι. Με χαλαρώνουν τα χάδια στον γάτο μας, τον Ηλία. Με κάνει να ονειρεύομαι η μουσική. Με κάνουν να ελπίζω τα νιάτα. Στον Βάρσο της Κηφισιάς, που είναι το στέκι μας, όταν βλέπω να περνάνε τα γυμνασιόπαιδα μετά το σχολείο, κρατώντας τις σχολικές τους σάκες, τότε ελπίζω.