Σε αντίθεση μ’ εμένα, στον κύριο Γκρι αρέσουν πολύ οι ξανθιές. Καιρό τώρα γύρευε αφορμή να εικονογραφήσουμε τη στήλη με τη Ναόμι Ουοτς (υπέκυψα σήμερα στις πιέσεις του) και, καθώς είναι συλλέκτης παράξενων αλλά αληθινών ιστοριών, βρήκε την ευκαιρία να τιμήσουμε τη Ναόμι έτσι όπως εμφανιζόταν στην ταινία «Είκοσι ένα γραμμάρια» (2003) του Αλεχάντρο Ιναρίτου.
«Ο τίτλος, “21 γραμμάρια”: υποτίθεται ότι αυτό είναι το βάρος της ανθρώπινης ψυχής όταν αποχωρίζεται το σώμα. Και υποτίθεται ότι ο υπολογισμός αυτός έχει βάση επιστημονική. Αυτό το “υποτίθεται” είναι το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα σε τούτη την πρόταση».
Η ιστορία είναι αυτή: το 1907, ο δρ Ντάνκαν ΜακΝτούγκαλ πραγματοποίησε στη Μασαχουσέτη σειρά πειραμάτων. Πίστευε ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει μάζα, άρα και βάρος. Συνέδεσε ένα κρεβάτι με πολύ ευαίσθητους μηχανισμούς, πείθοντας ασθενείς, που ήξεραν πως σύντομα θα αφήσουν τούτο τον κόσμο, να περάσουν τις τελευταίες τους στιγμές εκεί. Ο δρ ΜακΝτούγκαλ κατέγραφε την ακριβή ώρα θανάτου, τον συνολικό χρόνο που ο αποθανών πέρασε στο κρεβάτι, καθώς και οποιαδήποτε μεταβολή στο βάρος του τη στιγμή της αποδήμησης. Αφού καταμέτρησε κάθε απώλεια σωματικών υγρών, όπως ιδρώτα και ούρα, καθώς και την αποβολή αερίων (οξυγόνο, άζωτο), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη ψυχή ζυγίζει 21 γραμμάρια.
Το αποτέλεσμα του πειράματος δημοσιεύθηκε στους New York Times τον Μάρτιο του 1907, εκκινώντας σειρά συζητήσεων με άλλους γιατρούς – οι οποίοι μπήκαν στην όλη κουβέντα απολύτως σοβαρά. Το 1911 πήγε ακόμα παραπέρα ο δρ ΜακΝτούγκαλ: ανακοίνωσε ότι θα φωτογράφιζε την ψυχή τη στιγμή της απελευθέρωσής της απ’ το σαρκίο, ισχυριζόμενος πως είχε ήδη αποπειραθεί φωτογραφικά πειράματα, μέσα από τα οποία μπορούσε να διακρίνει ένα είδος «αστρικού αιθέρα» να αναδύεται μέσα από το κρανίο. Αλίμονο, έως τον δικό του θάνατο, το 1920, ο ΜακΝτούγκαλ δεν κατάφερε ποτέ να επιδείξει μια τέτοια φωτογραφία, άφησε όμως μια περίεργη κληρονομιά, μολονότι στην επιστημονική κοινότητα πολύ σύντομα όλα αυτά άρχισαν να δείχνουν κωμικά.
«Πράγματι», λέει ο κύριος Γκρι, «όλα αυτά είναι γραφικά – πίσω όμως από τη γραφικότητα κρύβεται μια πολύ ανθρώπινη ανάγκη, μια αγωνία. Είναι, επίσης, μια πολύ ελκυστική ιδέα, μυθιστορηματική θα έλεγα. Και τι δεν θα ’δινα να είχα την πειθαρχία να κάτσω να γράψω ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον ΜακΝτούγκαλ και θέμα τα παλαβά του πειράματα».
Του είπα πως δεν έχει την πειθαρχία να γράψει διότι τον απασχολούν οι ξανθιές. «Μα σοβαρά δεν σου αρέσουν οι ξανθιές;», ρώτησε καχύποπτα. Απέφυγα να απαντήσω και του ζήτησα να υποδείξει μια μουσική για το σημερινό σημείωμα. «Πάει καλά», κατένευσε συνοφρυωμένος. «Ταιριάζει το τελευταίο, αιθέριο μέρος απ’ το Ρέκβιεμ του Γκαμπριέλ Φορέ, το “In Paradisum”. Την ερχόμενη εβδομάδα θύμισέ μου να σου πω για ένα άλλο παλαβό πείραμα. Δεν τα περιφρονώ αυτά, ξέρεις, διότι όλα εκκινούν από τη θαυμαστή ανάγκη της ανθρώπινης περιέργειας και την αγωνία ότι στο ανθρώπινο σαρκίο όντως “σπιθίζει ο μέσα πορφυρίτης”, όπως έγραφε και ο ποιητής Καρούζος».