Ο πλανήτης συγκλονίζεται από αρνητικές ως προς το κλίμα εξελίξεις, με τις προειδοποιήσεις πια να μετατρέπονται σε βεβαιότητα ότι μεγάλη παγκόσμια κρίση πλησιάζει και πως το νέο, τεράστιο κύμα προσφύγων θα προκληθεί σε πολλά μέτωπα εξαιτίας ακριβώς της δυσμενούς κλιματικής αλλαγής. Στο πληγωμένο από φανατικούς ισλαμιστές Παρίσι, συναντώνται οι αρχηγοί του κόσμου γι’ αυτό το ζήτημα.
Η Ευρώπη συγκλονίζεται από μια διαρκή κρίση κοινωνικοοικονομική, ταυτότητας και προσανατολισμού, που έρχεται να τροφοδοτήσει κινήματα νεοναζιστικά, φασιστικά, ρατσιστικά και μισαλλόδοξα, αλλά και να επανατροφοδοτηθεί από αυτά.
Η πολεμική, θανατηφόρα κρίση στα ανατολικά μας, με επίκεντρο τη Συρία, κάνει την ανθρωπότητα να αιμορραγεί και εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις να έχουν βγει στον πηγαιμό για μια εφιαλτική, όπως αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά πλείστων υποδοχέων, «Ιθάκη». Η Ελλάδα, η Ιταλία, ο ευρωπαϊκός Νότος μετατραπήκαμε σε πύλη εισόδου προσφύγων, με το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και την Αδριατική να γίνονται υγρός τάφος – κι εμείς σχεδόν να έχουμε συνηθίσει στον εφιάλτη.
Στη γειτονιά μας ξέσπασε μείζων ρωσοτουρκική κρίση, της οποίας την εξέλιξη – και ως προς τα «εθνικά μας συμφέροντα» ουδείς μπορεί να προβλέψει.
Την ίδια στιγμή και για έκτη συνεχόμενη χρονιά, η οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, και οι όποιες (αντι)δράσεις από το επίσημο -και τούτη τη φορά έχοντας στον τίτλο του «αριστερό πρόσημο»- ελληνικό κράτος, εξακολουθούν να εστιάζονται σε νέα μέτρα και νέες περικοπές. Κανένα σχέδιο με θετική προοπτική, καμία πρωτοβουλία, επί παραδείγματι, για αναβάθμιση της εκπαίδευσης, για την ενίσχυση του τουρισμού, του πολιτισμού, της αγροτικής παραγωγής και των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, για τη στήριξη κοινωνικών πρωτοβουλιών ανθρωπιστικού χαρακτήρα, για την τόνωση των δημοκρατικών θεσμών. Τίποτα, δηλαδή, απ’ όσα πραγματικά έχει ανάγκη η χώρα που αγγίζει ξανά, για πολλοστή φορά στην ιστορία της, τα όρια της αυτοκαταστροφής της.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το πολιτικό σύστημα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη δική του κρίση. Με μια κυβέρνηση η οποία εκτός από πυξίδα δείχνει πως δεν διαθέτει ούτε στοιχειώδη ομοιογένεια. Με μια αξιωματική αντιπολίτευση βραχυκυκλωμένη και με εσωτερικό πολυκερματισμό – στα όρια της πολυδιάσπασης. Με τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης να βρίσκονται σε περιδίνηση επανάληψης του γνωστού παρελθόντος τους. Και, ακόμα χειρότερα, με το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου να δείχνει εκ νέου τα δόντια του.
Οι όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες καταγράφονται το τελευταίο διάστημα έχουν τη σημασία τους, μα δείχνουν μάλλον ανεπαρκείς. Στα τεράστια νέα αλλά και παλαιότερα προβλήματα, οι παλαιές «συνταγές» ποτέ δεν πρόσφεραν λύσεις.