Αυτό που γίνεται στη Νέα Δημοκρατία και κυρίως, εκείνο που όλοι προβλέπουν ότι πιθανότατα θα συμβεί την επομένη της εκλογής προέδρου, αν προλάβει να στηθεί κάλπη, τίποτα καλό δεν προμηνύει για τον τόπο. Και ας μην επιχαίρουν κάποιοι. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει φτερό στον άνεμο, σε μια περίοδο που οι φουρτούνες μέσα και έξω δυναμώνουν. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι οι πυλώνες του πολιτικού σκηνικού καταρρέουν με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την κοινωνία. Δεν πέρασαν παρά δύο μόλις μήνες από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και η κυβέρνησή του δείχνει ιδεολογικά και πολιτικά εξαντλημένη. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία συρρικνώνεται κινούμενη στα όρια της απώλειας της δεδηλωμένης, το κόμμα, αυτό που τέλος πάντων έχει απομείνει, βαράει δικό του ταμπουρά, η εικόνα του «παιδιού που πάλεψε επί 17 ώρες» με τον Σόιμπλε και τα άλλα «θηρία» έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, καθότι έφτασε η ώρα του λογαριασμού και ο κ. Τσίπρας, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να ανεβάσει μόνος του την «πέτρα» στον Ολυμπο, βγήκε στο πολιτικό «μεϊντάνι», ζητώντας χείρα βοηθείας από εκείνους που λοιδορούσε μέχρι πρότινος.
Ποιος θα του τη δώσει; Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, στα οποία δείχνει να ρίχνει γέφυρες, έχουν δηλώσει ότι δεν πρόκειται να του πετάξουν σανίδα σωτηρίας, οδηγούμενα από το πολιτικό τους ένστικτο, που τους λέει ότι θα πάνε στον γκρεμό. Μόλις που επιβίωσαν στις εκλογές και λογικά δεν θα θελήσουν να αυτοκτονήσουν για να σώσουν τον κ. Τσίπρα. Το τραγικό με αυτούς τους δύο είναι ότι δεν δείχνουν διατεθειμένοι στην πράξη να βοηθήσουν στη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού πόλου που θα λειτουργήσει ως παράγοντας ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα. Το μοναστήρι να ’ναι καλά, λένε, κάποτε θα έρθουν και καλόγεροι.
Και ερχόμαστε στη Νέα Δημοκρατία. Το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης -μεταπρατικής, κομπραδόρικης, όπως θέλετε πείτε την, γιατί εθνική και κοσμοπολίτικη δύσκολα μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς- έχει καταστεί πλέον πολιτικός περίγελος με γενικευμένη την αίσθηση ότι «αυτοί δεν μπορούν να κάνουν εσωκομματικές εκλογές, θέλουν να κυβερνήσουν κιόλας;». Ακόμα όμως και αν δεν διασπαστεί, θα βγει τόσο λαβωμένη από την εσωκομματική διαδικασία που δύσκολα θα σταθεί στα πόδια της και δυσκολότερα θα της εμπιστευθεί η κοινωνία τη διακυβέρνηση της χώρας.
Quo vadis λοιπόν; Διανύουμε την ταχύτατη αποσύνθεση του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού, χωρίς να διαφαίνεται η γέννηση του καινούργιου. Βλέπει κανείς να προβάλει από πουθενά η «φάτνη», μέρες που έρχονται, με το νεογέννητο πολιτικό «θείο βρέφος» που θα αναζωογονήσει την ελπίδα της κοινωνίας; Δεν ξέρω κανέναν. Ούτε καν και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ τολμάει πλέον να προβάλει εαυτόν ως την ενσάρκωση του νέου. Γέρασε και αυτός την επομένη των εκλογών! Και μια ανησυχητική υπενθύμιση: ουδέποτε στην ιστορία σε συνθήκες κρίσης γεννήθηκε κάτι δημοκρατικό, κάτι πολιτικά υγιές.