Αναφέρομαι σε εκείνο του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης (N.Y.C.B.), πιο γνωστού ως Μπαλέτο του Μπαλανσίν. Μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα και από το 1948, οπότε ιδρύθηκε, το συγκρότημα παρουσίαζε αποκλειστικά χορογραφίες του Mr. B και του συνιδρυτή χορογράφου Τζερόμ Ρόμπινς. Σπάνια δίνονταν ευκαιρίες σε νέους ακολούθους του «είδους» νεο-κλασικό μπαλέτο. Από κλασικούς: «Καρυοθραύστης» για τις γιορτές (και όχι από τις καλύτερες εκδόσεις που έχω δει) και η 2η πράξη της «Λίμνης των κύκνων» – και αυτή κατά Mr. B ηυξημένη αλλά όχι… βελτιωμένη. Ομως δεν πήγαινες στο N.Y.C.B. για να δεις τους κλασικούς. Πήγαινες για να απολαύσεις τα πιο πλούσια, όμορφα, πρωτότυπα, περίπλοκα και… avant garde μπαλέτα στην ιστορία του χορού. Προσωπικά πιστεύω ότι οι χορογραφίες του Μr. B, όπως τα «Επεισόδια» (μουσική Βέμπερν) ή το «Monumentum pro Gesualdo» (μουσική Στραβίνσκι), είναι πιο μοντέρνες, αν όχι πρωτοποριακές στην τέχνη του έντεχνου χορού, από όλα τα μπαλέτα του Μπεζάρ, της Μάρθα Γκράχαμ ή του Μερς Κάνινγκχαμ μαζί.
Στο εξαιρετικής αισθητικής μεγάλου σχήματος πληροφοριακό 40σέλιδο πρόγραμμα για την περίοδο 2015-2016 ανακαλύπτω ότι θα δοθούν 28 παραστάσεις (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος), 42 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος), 42 (Απρίλιος-Μάιος). Χώρια τα γκαλά, οι περί του χορού συζητήσεις, τα σεμινάρια, τα workshops, οι οικογενειακές συναθροίσεις και οι ειδικές εκδηλώσεις για ειδικές ομάδες θεατών κ.λπ.
Ω, της εκπλήξεως! Στον προγραμματισμό περιλαμβάνεται ολόκληρη η «Λίμνη των κύκνων» σε έκδοση του καλλιτεχνικού διευθυντού Πέτερ Μάρτινς, κατά Πετιπά-Ιβάνωφ αλλά και Μπαλανσίν. Αρα το κλασικό ρεπερτόριο παρεισέφρησε στο αυστηρά νεο-κλασικό N.Y.C.B. και όχι μόνο η «Λίμνη». Ο Δανός Πέτερ αναβιώνει την περίφημη «Συλφίδα» (1832) του συμπατριώτη του Ωγκύστ Μπουρνονβίλ με τη γνώση που μπορεί να έχει ένας απόφοιτος της περίφημης Βασιλικής Σχολής Μπαλέτου της Δανίας. Κατά τα άλλα, για τους λάτρεις του νεο-κλασικού μπαλέτου τι… τρελή χαρά να ανακαλύπτεις δίπλα σε προγράμματα all Balanchine και all Robbins να προτείνονται χορογράφοι του 21ου αιώνα, με ονόματα γνωστά ή άγνωστα (σε εμάς) ανερχομένων ή ήδη καταξιωμένων προσωπικοτήτων. Τι τα ‘θελα; Μελαγχόλησα πάλι.