Σήμερα βολτάρουμε στα Εξάρχεια. Η πιο ζωντανή και δημιουργική γειτονιά της Αθήνας –για κάποιους και η πιο κακόφημη– είναι ένα διαρκές εργοτάξιο παραγωγής ιδεών, τέχνης, αντιπαραθέσεων και (προφανώς) προβλημάτων. Πολλοί παραπονιούνται για την καθαριότητα, άλλοι για τις φασαρίες με την αστυνομία, λιγότεροι για το κοινό έγκλημα· άλλωστε τα Εξάρχεια, παρά τις περί αντιθέτου δοξασίες, είναι σχετικά ασφαλή. Ολα αυτά πάντως είναι δευτερεύοντα μπροστά στην αίσθηση της αυθεντικότητας και του άμεσου: εδώ μπορεί να συλλάβει κανείς, αν είναι πρόθυμος, τον παλμό μιας πόλης που, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να δημιουργεί και να ονειρεύεται.
Παρασκευή και Σάββατο βράδυ η πλατεία Εξαρχείων βουίζει σαν πολυάσχολη κυψέλη. Από τα τέλη του 2006, που οι διακινητές ναρκωτικών εκδιώχθηκαν από κατοίκους και συλλογικότητες της περιοχής -έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να επιστρέψουν-, η πλατεία έχει γίνει τόπος συνάντησης: φοιτητές, καλλιτέχνες, ιδεολόγοι, μετανάστες, νέοι και μεγαλύτεροι περνούν τα βράδια τους συζητώντας, καμιά φορά και λίγο πιο έντονα από το συνηθισμένο. Οι γύρω δρόμοι είναι γεμάτοι μαγαζιά κάθε είδους. Μουσικές σκηνές, μπαρ, ουζερί, ταβέρνες και καφέ καταλαμβάνουν συνήθως μόνο λίγα τετραγωνικά, αλλά διαθέτουν χαρακτήρα και ιδιαιτερότητες που τα ξεχωρίζουν.
Το ενδιαφέρον είναι πως εν μέσω κρίσης η κίνηση στα παραπάνω μαγαζιά δεν αραίωσε καθόλου, μάλλον το αντίθετο. Λίγο γιατί έγιναν μόδα ανάμεσα στον νεαρόκοσμο μετά το 2008, λίγο γιατί η πιο οικονομική διασκέδαση εκτιμήθηκε λόγω της στενότητας, τα Εξάρχεια συντηρούν όλα σχεδόν τα μαγαζιά που υπήρχαν κι από πριν. Η γειτονιά έχει τους ρυθμούς της, όσοι κατοικούν ή διασκεδάζουν εκεί τους ξέρουν και τους αγαπούν. Προφανώς δεν πρόκειται για μέρος αγγελικά πλασμένο (αυτό θα ήταν και κάπως βαρετό), όμως και η εικόνα της απόλυτης μαυρίλας είναι μακριά από την πραγματικότητα.