Στο ένα τρίτο, ακόμη και στο ένα τέταρτο της αντικειμενικής αξίας πωλούνται το τελευταίο διάστημα τα ακίνητα στην Αθήνα! Πρόκειται για κανονική διαδικασία εκποίησης της ακίνητης περιουσίας μεγάλου μέρους των μεσαίων στρωμάτων. «Κυνηγημένοι» από την αβάσταχτη φορολογία στα ακίνητα και την πολύ μικρή και αβέβαιη ωφέλεια στην εποχή της κρίσης (μικρά ενοίκια που συχνά δεν καταβάλλονται), οι ιδιοκτήτες ακινήτων συχνά επιδιώκουν να απαλλαγούν από κάποιο σπίτι που έχουν στο όνομά τους.
Κυριολεκτικά το ξεφορτώνονται, σε τιμές που προκαλούν ίλιγγο, λόγω της αβυσσαλέας πτώσης τους. Μάλιστα, εάν κάποιος ιδιοκτήτης βρεθεί σε δύσκολη θέση, είτε γιατί κληθεί να αντιμετωπίσει πρόβλημα υγείας ή χάσει τη δουλειά του, τότε η πώληση του ακινήτου γίνεται μονόδρομος, αλλά σε τιμές πολύ χαμηλότερες απ’ ό,τι πριν από 8-10 χρόνια. Πόσο; Προ κρίσης τα ακίνητα πωλούνταν πολύ πάνω της αντικειμενικής τους αξίας, ακόμα και σε διπλάσια τιμή. Τώρα, φτάνουν μέχρι και 3-4 φορές κάτω, όπως δείχνουν στοιχεία από συμβολαιογραφεία της Αθήνας.
Οι περιπτώσεις εκποίησης αφήνουν μια πίκρα, όσο κι αν στη συγκεκριμένη στιγμή τα έσοδα από την πώληση μπορεί να μοιάζουν θεόσταλτα. Ο Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε ξαφνικά να καλύψει αυξημένα έξοδα για τη νοσηλεία και την αξιοπρεπή φροντίδα της μητέρας του, ενώ αντιμετώπιζε σοβαρό και διαρκές πρόβλημα υγείας και η σύζυγός του. «Αντιμετωπίσαμε έναν οικονομικό Γολγοθά», μας λέει. Σιγά σιγά, η πιστωτική κάρτα φορτώθηκε, ο μήνας δεν έβγαινε. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, έμεινε το πατρικό διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια. Καθώς ήταν ήδη χρεωμένος και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ΕΝΦΙΑ, τα κοινόχρηστα και το πετρέλαιο, χωρίς να έχει σοβαρές πιθανότητες να το αξιοποιήσει οικονομικά, αποφάσισε να το πουλήσει για να ξεχρεώσει τουλάχιστον. «Επρόκειτο για ένα διαμέρισμα 80 τ.μ., 2ου ορόφου, με αντικειμενική αξία πάνω από 100.000. Οταν πήγαμε στον μεσίτη, βάλαμε τιμή πώλησης 90.000. Πέσαμε στις 80.000 και τελικά πωλήθηκε μετά ένα χρόνο 40.000!» λέει ο Κωνσταντίνος. «Εκείνη τη στιγμή ανακουφίστηκα οικονομικά, αλλά η συναισθηματική φόρτιση ήταν μεγάλη. Σε αυτό το σπίτι μεγαλώσαμε, ήλπιζα να το άφηνα στο παιδί μου. Ηταν σαν να αποσπούσαν βίαια ένα κομμάτι από τη ζωή μου».
Η Νατάσα και ο σύντροφός της είχαν καλές θέσεις εργασίας όταν αποφάσισαν, προ δεκαετίας, να αγοράσουν σπίτι στον Αλιμο και να ενοικιάσουν το οικογενειακό διαμέρισμα στην Κυψέλη. Το 2012 η Νατάσα έχασε τη δουλειά της, ενώ και οι αμοιβές του συντρόφου της μειώθηκαν σημαντικά. Υπήρχαν πια άμεσες ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν. Την ίδια ώρα, το ακίνητο στην Κυψέλη δεν έφερνε όφελος, καθώς οι φόροι και οι άλλες επιβαρύνσεις είχαν τραγικά αυξηθεί, ενώ τα ενοίκια είχαν μειωθεί κατά 40%. «Το χειρότερο ήταν πως δεν παίρναμε τα ενοίκια. Σε τέσσερα χρόνια είναι ζήτημα εάν είχαμε πάρει τους μισούς μήνες. Ολο και κάποιος έφευγε με οφειλές, έμενε ξενοίκιαστο, ταλαιπωρία και έξοδα. Ετσι αποφασίσαμε να το πουλήσουμε. Αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ένα διαμέρισμα με αντικειμενική αξία 60.000 θα έπιανε μόνο 22.000 ευρώ».
Οι πωλήσεις ακινήτων είναι λίγες το τελευταίο διάστημα. «Οσες γίνονται, όμως, πραγματοποιούνται σε πολύ χαμηλές τιμές. Και όχι μόνο σε παλιά διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμα και σε σχετικά ακριβά ακίνητα, με αντικειμενική αξία 200.000 ευρώ, η τιμή πώλησης σήμερα μπορεί να είναι ακόμη και 70.000», λέει στην «Κ» ο κ. Γιάννης Ρεβύθης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μεσιτών Ακινήτων Ελλάδας.