Οι συζητήσεις των τελευταίων εβδομάδων για τη ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων, ανέδειξαν μια (ακόμη) παραδοξότητα στην πολιτική της κυβέρνησης. Αναρωτιέται κανείς, όταν προσέξει όσα λένε τα στελέχη του κ. Τσίπρα, ποιος είναι πραγματικά «φτωχός». Για να μην αδικήσουμε τα άλλα κόμματα, η γραμμή προστασίας των υπερχρεωμένων οικογενειών, όπως είχε χαραχθεί τα τελευταία χρόνια, προκαλούσε μεγάλη απορία για τα κριτήρια με τα οποία οι πολιτικοί είχαν πάρει τις αποφάσεις τους, αφού έφτασαν να προστατεύονται κατοικίες του μισού εκατομμυρίου!
Το επιτελείο Τσίπρα επιλέγει τον ρεαλισμό. Γνωρίζει ότι διαθέτει σπουδαία επιρροή στους «πολύ στριμωγμένους» συμπολίτες μας. Οπως λέει οξυδερκής παλαιός υπουργός, είναι εύκολο να προσεταιριστεί η κυβέρνηση όσους έχουν απελπιστεί από τις πολλαπλές πιέσεις της μεγάλης κρίσης. «Ο απελπισμένος μπορεί να φθάσει στο σημείο να ευχηθεί να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», αφού δεν ελπίζει τίποτε το καλύτερο για το δικό του μέλλον και με αυτό το κριτήριο ρίχνει την ψήφο του. Μην έχοντας πρακτική αντίληψη των πολιτικών σκοπιμοτήτων, οι τεχνοκράτες της τρόικας δεν μπορούσαν να κατανοήσουν γιατί η κυβέρνηση δεν χρησιμοποιεί τα στοιχεία των πολύ προσεκτικών ερευνών της Στατιστικής ή άλλων εξειδικευμένων ερευνητών όπως η «Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής» στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η απορία τους είναι εύλογη. Κανείς Ευρωπαίος τεχνοκράτης δεν δυσκολεύεται να καταλάβει ότι είναι απαραίτητο για μια κυβέρνηση να διαθέτει πλέγμα προστασίας γι’ αυτούς που κινδυνεύουν να υποστούν την υλική στέρηση που φέρνει η φτώχεια.
Εκνευρισμός
Αυτό που προκαλεί εκνευρισμό στους εκπροσώπους των δανειστών είναι ότι οι Ελληνες υπουργοί θέλουν να βοηθήσουν νοικοκυριά που απέκτησαν με δάνειο ακίνητα υψηλού οικιστικού επιπέδου και διαθέτουν, ακόμη και μετά την κρίση, εισοδήματα όμοια με εκείνα που κερδίζει ο Ευρωπαίος της ανώτερης μεσαίας τάξης.
Δείτε γιατί: Το «Κατώφλι Κινδύνου Φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις», το όριο δηλαδή της φτώχειας για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο παιδιά μικρότερα των 14 ετών, σύμφωνα με την έρευνα της Στατιστικής, είναι στις 10.000 ευρώ, περίπου.
Το όριο όμως στο οποίο ορίστηκε το κατώφλι προστασίας για όμοιο νοικοκυριό με στεγαστικό δάνειο 260.000 ευρώ πήγε στα 35.087 ευρώ. Επιπλέον, το κράτος ανέλαβε την υποχρέωση να συμπληρώσει από τον προϋπολογισμό τη δόση ενός νοικοκυριού με μικρότερο εισόδημα (μέχρι 20.639), ώστε να προστατευθεί δάνειο 200.000 ευρώ, χωρίς, υποτίθεται, να επιβαρυνθεί η τράπεζα. Πρόκειται για μια ακόμη ελληνική παραδοξότητα. Αν οι υπουργοί δεν είχαν καθυστερήσει τόσο πολύ τον χειρισμό με τα «κόκκινα» δάνεια, αν, παλαιότερα, δεν είχαν υποσχεθεί σε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους ότι θα τους «διαγράψουν το δάνειο», οι τράπεζες δεν θα είχαν χάσει ολόκληρη την αξία τους, με αποτέλεσμα να πέσει η αξία τους σε εξευτελιστικές τιμές και να γίνουν καπνός αξίες άνω των 30 δισ. ευρώ.
Η άλλη μεγάλη έκπληξη για τους Ευρωπαίους ήταν ότι τα στελέχη του κ. Τσίπρα δεν έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη συγκρότηση κάποιας βοήθειας σε όσους βρίσκονται στο νοίκι, με παρόμοια εισοδηματικά και άλλα κριτήρια. Σύμφωνα με υπολογισμούς μελετητών υπό τον συντονισμό του καθηγητή Μάνου Ματσαγγάνη, το νοικοκυριό των τεσσάρων ατόμων κινδυνεύει από ακραία φτώχεια εάν δεν έχει 640 ευρώ τον μήνα, εφόσον δεν πληρώνει νοίκι ή 905 ευρώ τον μήνα με ενοίκιο.
«Νέα φτώχεια»
Εκπληξη προκαλεί επίσης ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση δεν σπεύδει να καλύψει όσους η κρίση παγιδεύει στη «Νέα Φτώχεια», αφού μόνον το 10% των ανέργων παίρνει το σχετικό επίδομα, ενώ ούτε για τον άνεργο υπάρχει επίδομα ενοικίου, ενώ η ανεργία αποτελεί (σωστά!) κριτήριο προστασίας κατοικίας με βάρος ενυπόθηκου δανείου.
Εκπληξη προκαλεί τέλος ότι για τον προσδιορισμό του ελάχιστου εισοδήματος προστασίας υπολογίζεται το σύνολο των «εύλογων δαπανών διαβίωσης». Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτές τις ευρωπαϊκές πρακτικές προστασίας των δανειοληπτών, εύλογες θεωρούνται οι δαπάνες για διατροφή, στέγαση, μόρφωση, ένδυση, περίθαλψη, θέρμανση, μεταφορά δηλαδή των στοιχειωδών στις δικές μας κοινωνίες. Η έκπληξη διατυπώθηκε επειδή η κυβέρνηση συμπεριέλαβε στην προστασία που παρέχει σε όσους χρωστούν δάνεια και την τέταρτη ομάδα αγαθών και υπηρεσιών, που περιλαμβάνει «δαπάνες για κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και καπνού, αεροπορικές μετακινήσεις, τουριστικές υπηρεσίες και υπηρεσίες αναψυχής, πολιτισμού και αθλητισμού». Με άλλα λόγια, όλες οι ανωτέρω δαπάνες προηγούνται της αποπληρωμής του δανείου!
Μια συζήτηση με διακεκριμένα στελέχη του κυβερνητικού χώρου με έπεισε ότι τόσο η προστασία των δανειοληπτών, όσο και αυτή που ετοιμάζει ο κ. Αλεξιάδης με τον φορολογικό νόμο δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δένει την πολιτική μοίρα με τη μαζική ψήφο των δημοσίων υπαλλήλων υπέρ του κ. Τσίπρα.
Μαζί με αυτούς προστατεύονται και όσοι βγήκαν στη σύνταξη τα πολύ τελευταία χρόνια, όπως θα επιβεβαιωθεί όταν δούμε τις περίπλοκες λεπτομέρειες του συνταξιοδοτικού που ετοιμάζει ο κ. Κατρούγκαλος. Η διατήρηση των βασικών ρυθμίσεων Λοβέρδου-Κουτρουμάνη αποσκοπεί στη διατήρηση των συνταξιοδοτικών προνομίων μεγάλων ομάδων που εξαρτώνται στενότερα από κρατικές ρυθμίσεις. Εξάλλου, «σας έχω να κάθεστε», υπενθυμίζουν στους κρατικούς υπαλλήλους όλα τα κόμματα «εξουσίας» πουλώντας «προστασία» με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο.
Είναι προφανές ότι η προστασία είναι πολιτική, δηλαδή ψηφοθηρική. Δεν αφορά τους φτωχούς αλλά τους πολλούς που αναρριχήθηκαν στο στάτους της μεσαίας τάξης από το οποίο τους γκρέμισε η κρίση.