«Go back, κ. Μέρκελ, κ. Σόιμπλε, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο». «Η μόνη ρεαλιστική και σωτήρια εναλλακτική πρόταση είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, όλων των μέτρων λιτότητας».
«Καθαρή και ισχυρή εντολή για να υλοποιήσουμε το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Τη μόνη ελπίδα του λαού μας».
«4η δέσμευση: Δίκαιη φορολογία. Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Αντικατάστασή του με Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας».
«Δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την άμεση έναρξη υλοποίησης του προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
«Επί 5 χρόνια δεν δίστασαν να φορτώσουν σε έναν ολόκληρο λαό τα χρέη των τραπεζών. Να κλέψουν εισοδήματα και συντάξεις». Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικού και μη, του ίδιου του πρωθυπουργού, αλλά και της ιστορίας της χώρας θα γραφτεί διαφορετικά σε ένα περιβάλλον έκρηξης της επίδρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με αιχμή το πιο άμεσο από όλα, το Twitter των 140 χαρακτήρων.
Τα προεκλογικά, κατά κύριο λόγο, tweets («τιτιβίσματα») του αντιπολιτευόμενου, ακόμα, Αλέξη Τσίπρα τον ακολουθούν πια σε κάθε του βήμα και είναι τεκμήρια μιας αθέατης, διαδικτυακής «πινακοθήκης» που εικονογραφεί την ιστορία της χώρας με τον δικό της εύγλωττο τρόπο.
Την επομένη της παραφιλολογίας που αναπτύχθηκε με φόντο την άτυχη στιγμή της πρωθυπουργικής «παρέμβασης» μέσω Twitter στον Τούρκο συνάδελφό του Αχμέτ Νταβούτογλου, φαντάστηκα τους μεγάλους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης που δεν πρόλαβαν την επανάσταση του Ιντερνετ. Φαντάστηκα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη τη μακρινή πια, σχεδόν ξεχασμένη 9η Μαρτίου του 1985, όταν ο τότε πρωθυπουργός και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ενάντια σε όλες τις ενδείξεις και προσδοκίες) τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Θα είχε λογαριασμό στο Twitter ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κι αν είχε, θα έμπαινε στον πειρασμό να «σχολιάσει» την απροσδόκητη επιλογή του «Ανδρέα»;
Η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούσε ο Αλέξης Τσίπρας το Twitter πριν γίνει πρωθυπουργός μπορεί να του δημιουργεί σήμερα προβλήματα, αλλά την ίδια στιγμή σκιαγραφεί μια εποχή «αθωότητας» για τον ίδιο και το κόμμα του. Το «λάθος» της Κυριακής ήταν πολύ πιο σοβαρό. Οχι μόνο γιατί τον εκθέτει στο διεθνές ακροατήριο αλλά γιατί προδίδει ελαφρότητα, απερισκεψία και ερασιτεχνισμό (το τελευταίο, μετά και την «κουτοπόνηρη» σπουδή να διαγράψει το μήνυμα στα αγγλικά αλλά όχι στα ελληνικά).
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πολύ καλά τι κάνει: είναι τόσο προσηλωμένος στην επικοινωνία του με το εσωτερικό ακροατήριο που πιθανές «απώλειες» σε διεθνές επίπεδο φαίνεται ότι δεν τον απασχολούν καθόλου. Αρκεί να περάσει το μήνυμα στην Ελλάδα. Ολα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Δυστυχώς.