Στην πολιτική ζωή του τόπου αναζητείται η συναίνεση, η διάθεση συνεργασίας σε διάφορους τομείς ή κατά περίπτωση. Αλλά, όπως έδειξε (ξαναέδειξε για την ακρίβεια, για πολλοστή φορά) η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η συναίνεση εξακολουθεί να είναι άγνωστη λέξη και ακόμη πιο άγνωστη κουλτούρα στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Ανθούν βεβαίως η καχυποψία και οι τακτικισμοί, αλλά αυτά δεν οδηγούν συνήθως πουθενά, παρά μόνο στις οδούς του εντυπωσιασμού και της είδησης.
Στον χώρο της τέχνης, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει και διάθεση, και πνεύμα και προετοιμασία για συνεργασίες. Η είδηση που έφτασε στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία την Κυριακή το βράδυ, ότι το ερχόμενο καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο θα συνεργαστεί στην παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (ΘΟΚ) ήταν ικανή να εντυπωσιάσει, αφού οι αποδέκτες του μόνο συνηθισμένοι δεν είναι σε τέτοιου είδους διαδικασίες.
Γιατί τόσο στην τέχνη -όπως και στην πολιτική άλλωστε- ανιχνεύεται, σε υψηλά επίπεδα, ναρκισσισμός και αγωνιώδης διάθεση προβολής. Σε τέτοιες συνθήκες, είναι σίγουρο ότι οι συνεργασίες δεν ευδοκιμούν. Κι όμως οι δύσκολες συνθήκες της κρίσης φαίνεται ότι έχουν επηρεάσει τον τρόπο σκέψης και δράσης στον χώρο της τέχνης τουλάχιστον. Ή για την ακρίβεια στον χώρο του θεάτρου. Που βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, η πρωτοβουλία αυτή έχει υψηλό συμβολισμό, καθώς πρόκειται για τα δύο κρατικά θέατρα της Ελλάδας και το κρατικό θέατρο της Κύπρου.
Ασφαλώς κι έχουν πολλά να γίνουν και στον χώρο της τέχνης προς αυτή την κατεύθυνση. Ασφαλώς και οι δεκάδες (ή μήπως εκατοντάδες;) μικρές θεατρικές ομάδες μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση δείχνουν. Ή, για ν’ αφήσουμε τον χώρο του θεάτρου, η σκέψη υπάρχει και στον χώρο του βιβλίου, με τις εκατοντάδες προσωποπαγείς ή οικογενειακές μικρο-μικρές (πλέον) επιχειρήσεις. Αλλά φαίνεται να υπάρχει μόνο η σκέψη, και η απόσταση από τη συνένωση κάποιων εκδοτικών οίκων σε μια μορφή ομίλου, όπου ο κάθε εκδότης-μέλος του ομίλου θα αναλάβει ένα συγκεκριμένο εκδοτικό πεδίο, φαίνεται να είναι ακόμη μακρινό όνειρο. Το ίδιο συμβαίνει (δεν συμβαίνει δηλαδή) και στον χώρο των εικαστικών.
Ισως ο μόνος τομέας που οι συνεργασίες έχουν από καιρό πραγματοποιηθεί -και συνεχίζεται ο ίδιος δρόμος- είναι ο χώρος της μουσικής. Ισως γιατί ο χώρος της μουσικής έχει αφομοιώσει το σοκ της δικής του κρίσης και είχε το περιθώριο να αντιδράσει, χωρίς να συμπιέζεται σε μια γενικότερη και συνολική «κρίση». Και φαίνεται να επιβιώνουν μια χαρά οι μεγάλες φίρμες, μέσα από τις συνεργασίες τους.
Η συνεργασία των τριών κρατικών θεατρικών φορέων -εφόσον ευοδωθεί- δεν θα παρουσιάσει μόνο μια παράσταση, αλλά και μιαν αντίληψη.